18fff: Χρηματιστήριο και δηλητήριο
Δυο «τοξικές» αληθινές ιστορίες που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη, παρακολουθήσαμε το Σάββατο στο 18ο fff. Ο Άγγελος θανάτου μας μεταφέρει στο 1800 για να μας διηγηθεί τη δραματική ιστορία της Ελέν Ζεγκαντώ, μιας γυναίκας που ευθύνεται για πάνω από 25 θανάτους από δηλητηριασμό. Από την άλλη, το Αουτσάιντερ μας επαναφέρει στο πρόσφατο 2008 και ένα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά σκάνδαλα όλων των εποχών.
Άγγελος Θανάτου (Fleur de Tonnerre)
H ταινία της Στεφανί Πιγιόνκα, συγκέντρωσε στοιχεία από την εισαγγελική έρευνα που έγινε για την Ελέν Ζεγκαντώ περί τα 1800, πριν οδηγηθεί στην γκιλιοτίνα, μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες serial killers στην ιστορία. Το «Λουλούδι της Βροντής», όπως την αποκαλούσε από μικρή η μητέρα της, είχε μια δραματική ιστορία, που εξελίχθηκε ακόμα πιο μοιραία, για την ίδια, αλλά περισσότερο για όσους ήταν γύρω της. Από την τραυματισμένη παιδική ηλικία που το κοριτσάκι ανακαλύπτει το φυτό της Μπελαντόνα, μέχρι τη «συνάντηση» της με την δαιμονική θεότητα του θανάτου, τον Ανούκ, το αρσενικό και τα άλλα εξίσου θανατηφόρα δηλητήρια, η ιστορία της δείχνει ένα κολασμένο ταξίδι χωρίς φρένο, μια ξέφρενη τροχιά από την οποία ακόμα κι η ίδια αδυνατεί να παρεκκλίνει, μέχρι στο τέλος ουσιαστικά να θέλει να συλληφθεί για να προσπαθήσει να φτάσει στη λύτρωση του εσωτερικού δράματος της.
Τηλεοπτική περισσότερο προσέγγιση, απόρροια ίσως και του χαμηλού προϋπολογισμού, που επιτρέπει να δοθεί έμφαση κυρίως/μόνο σε κουστούμια. Αναπόφευκτα αυτό τελικά φαίνεται και χτυπά στο μάτι του θεατή, όπως όταν οι ηθοποιοί στα παράλια, κυνηγάνε πλοία τα οποία εμείς δε βλέπουμε. Αργή αφήγηση και φωτογραφία που διχάζει, που προσωπικά με πέταξε αρκετά off. Το μεγαλύτερο αρνητικό στην ταινία είναι η προσέγγιση του κεντρικού χαρακτήρα. Τόσο η πρωταγωνίστρια όσο και το σενάριο δεν επέτρεψαν να βγει ολοκληρωμένα προς τα έξω ο βασανισμένος εσωτερικός της κόσμος, η εσωτερική πάλη, η δυσκολία να ενταχθεί, αλλά και η συνείδηση του τι πραγματικά κάνει. Προσπαθεί η ταινία να μας δείξει κάποια αποσπασματικά πράγματα, τραβώντας προς διαφορετικές προσεγγίσεις, όμως στο τέλος όλα μένουν μετέωρα, ελλιπώς ανεπτυγμένα.
Το Αουτσάιντερ (L’Outsider)
Με γρήγορο ρυθμό και αφήγηση που χρησιμοποιεί flash back μπρος και πίσω στο χρόνο για να διατηρήσει ζεστό το ενδιαφέρον μας, η ταινία του Κριστόφ Μπαρατιέ μας μιλά για τον Ζερόμ Κερβιέλ, ένα φιλόδοξο νεαρό, που από τραπεζικός υπάλληλος της Société Général, εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο κερδοφόρους traders. Έχοντας έρθει από την επαρχιακή Βρετάνη αποφασισμένος να πετύχει, το golden boy του γαλλικού κολοσσού δε θα βάλει κανένα όριο. Στις ταχύτητες και τις ώρες που απαιτεί η δουλειά του, ο τζόγος του χρηματιστηρίου γίνεται μονομανία του Ζερόμ, που σχεδόν δεν έχει καθόλου προσωπική ζωή. Σαν ένα παιδί που του έδωσαν περισσότερα παιχνίδια από όσα μπορεί να παίξει, ο Ζερόμ νιώθει πως η αγορά του μιλάει και ανοίγεται υπερβολικά, πέρα από τα όρια που του επέβαλλαν, κρύβοντας ουσιαστικά τα υπέρογκα ποσά που διακινεί πραγματικά κάτω από τα μάτια της τράπεζας. Η τράπεζα από την άλλη, όσο βλέπει ότι ο νεαρός φέρνει μεγάλα κέρδη είτε έχει άγνοια, είτε μοιάζει περισσότερο να κάνει τα στραβά μάτια, για να οδηγηθούμε στο συγκλονιστικό τέλος.
Όπως στις περισσότερες ταινίες με χρηματοαγορές (βλέπε το Λύκο της Γουόλ Στριτ), η ταινία δεν εξηγεί πολλά. Προς το τέλος όμως, εξηγεί αρκετά, για τεχνικές όπως τα spiels και το κρύψιμο κάτω από το χαλί, που δε χρειάζεται κανείς να έχει πτυχία οικονομικών για να καταλάβει πόσο αστείο είναι όλο το σύστημα, πως δημιουργείται χρήμα -φούσκες- από το πουθενά, αλλά και πόσο γελοίος -ως μηδαμινός είναι ο έλεγχος που είχαν και δυστυχώς έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που ουσιαστικά δημιούργησαν την παγκόσμια κρίση της οποία ζούμε. Το κερασάκι της τούρτας, λοιπόν, έρχεται προς το τέλος, όπου καμία διασταύρωση δεν είχε γίνει με την Deutche Bank της Γερμανίας, μέχρι ότου να είναι υπερβολικά αργά. Φυσικά η ταινία δε φτάνει το Le Capital του αγαπημένου μας Κώστα Γαβρά, όμως έχει αρκετές αρετές και αφήνει το σχόλιο της έμμεσα, χωρίς να χρειαστεί να το καταδείξει περνά το μήνυμα της στον θεατή. Ωραία φωτογραφία και υπέροχες λήψεις, ιδίως από τους τεράστιους ουρανοξύστες, μας δίνουν μια ταινία που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες και αποτελεί μια καλή πρόταση για το είδος της.
