1968

Ένα από τα ελάχιστα δείγματα αθλητικών ταινιών επιχειρεί ο Τάσος Μπουλμέτης με την επόμενη ταινία του μετά τον Νοτιά. Το 1968 μιλά για τη βραδιά που η μπασκετική ΑΕΚ κατέκτησε το Κύπελο Κυπελούχων Ευρώπης με αντίπαλο την Σλάβια Πράγας, σε έναν αγώνα που πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο παρουσία 80.000 θεατών.

Έχοντας τη μοναδική ικανότητα να βγάζει νοσταλγία ακόμα και από περιόδους και στιγμές που κάποιος δεν έχει ζήσει, ο Μπουλμέτης ασχολείται εδώ με έναν αθλητικό θρίαμβο, χωρίς όμως να κάνει μια ταινία αποκλειστικά για οπαδούς της ΑΕΚ (στη δημοσιογραφική προβολή είδαμε συγκινημένους και Παναθηναϊκούς). Συνδυάζοντας μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ για να φτιάξει ένα docufiction o Τάσος Μπουλμέτης αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή με τα ήθη της και τις συνήθειές της.

Από τη νυχτερινή διασκέδαση, μέχρι τη συγκέντρωση στα προποτζίδικα και από τη δικτατορία -ο Μπουλμέτης δεν φτάνει μέχρι το σημείο να πει πως ο αγώνας ήταν επαναστατική πράξη, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα ότι η συγκέντρωση τόσων ανθρώπων στο στάδιο ήταν ένας τρόπος αντίδρασης στην απαγόρευση των μαζικών συγκεντρώσεων. Ο σκηνοθέτης επιλέγει ως τίτλο τη χρονολογία γνωρίζοντας ότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική περίοδο στην παγκόσμια ιστορία (από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέχρι τον Μάη του 1968). Η αναφορά στα μεγάλα γεγονότα του εξωτερικού μοιάζει, βέβαια, λίγο παράταιρη αν και θα ήταν δύσκολο για την ταινία να τα αγνοήσει.

Με συνεντεύξεις τόσο από τους παίκτες, όσο και από παράγοντες του αθλητισμού που παρακολούθησαν εκείνο  τον αγώνα και με μεγάλο ατού όχι μόνο τα πλάνα αρχείου -που ο Μπουλμέτης καταφέρνει να δέσει αρμονικά με τις σκηνές μυθοπλασίας-, αλλά και την εξαιρετική περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου, ο οποίος είναι και ο αφηγητής της ταινίας 1968. Δεν ακολουθεί την συνηθισμένη πρακτική μιας πορείας προς τον θρίαμβο (στην πραγματικότητα ασχολείται μάλλον λίγο με τις προηγούμενες επιτυχίες της ΑΕΚ). Αντιθέτως, επιλέγει να επικεντρωθεί στην συνολική ιστορία της ΑΕΚ, στις προσφυγικές της καταβολές -μη παραλείποντας να δείξει και την απόσταση που φαίνεται να χώριζε τους Κωνσταντινουπολίτες από τους Σμυρνιούς. Κάποιες από τις σκηνές αυτές λειτουργούν προς όφελος της ταινίας, άλλες όχι.

Προσωπικά μου έλειψε το γυναικείο στοιχείο, με τη Βασιλική Τρουφάκου να έχει έναν χαριτωμένο ρόλο, αλλά όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και τις περισσότερες συζύγους των αθλητών να μιλούν για το πώς τους… τύλιξαν, παρά για την ουσία της αθλητικής επιτυχίας της ταινίας.

Συνολικά, η ταινία 1968 αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα docufiction που θα αρέσει όχι μόνο στους οπαδούς της ΑΕΚ και όχι μόνο σε όσους ασχολούνται με το μπάσκετ. Και αυτό δεν είναι μικρή επιτυχία.