20ΦΝΘ: Έρικ Κλάπτον: Ζωή σε Δωδεκάμετρο, ένα μουσικό πορτρέτο γεμάτο ψυχή

Η ιστορία και η πορεία του γνωστού κιθαρίστα Έρικ ‘Slowhand’ Κλάπτον είναι γνωστή στο μουσικό χώρο. Ο θρύλος των μπλούζ ροκ μας έχει χαρίσει αξέχαστες μελωδίες και έχει πειραματιστεί με πολλά είδη, από ψυχεδέλεια και κάντρι μέχρι ρέγκε. Έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα τόσο για τη μουσική του όσο για την προσωπική του ζωή, που θα ήταν δύσκολο το ντοκιμαντέρ της Λίλι Φίνι Ζάνακ «Έρικ Κλάπτον: Ζωή σε Δωδεκάμετρο» (Eric Clapton: Life in 12 Bars) να μας αποκαλύψει κάτι καινούργιο. Όμως η αξία ενός ντοκιμαντέρ δεν είναι μόνο οι πληροφορίες που μπορεί άλλωστε κάποιος να βρει εύκολα και στη wikipedia, αλλά να παγιδεύσει ψήγματα της ψυχής του καλλιτέχνη που παρουσιάζει μέσα της. Και ποιος καλύτερος τρόπος από το να έχει ως κεντρικό αφηγητή τον ίδιο τον Κλάπτον να εξομολογείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια στιγμές από τη ζωή του;

• Διαβάστε για τα υπόλοιπα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν την Τρίτη στο 20ό ΦΝΘ
• 20ό ΦΝΘ: Από τους ρασταφάρι, στην Κούβα και τον ποταμό Τσάγρες

Λόγω της πληθώρας του υλικού, για να μπορέσει στα 135 λεπτά της να διαχειριστεί τον χρόνο, η αναφορά στα μουσικά σχήματα του Κλάπτον είναι σχεδόν επιγραμματική, όμοια και στα μουσικά κομμάτια του που ακούγονται που περιορίζονται στα εντελώς απαραίτητα, αφήνοντας εκτός πολλά που έχουν αφήσει τη δική τους ιστορία, ή περιστατικά, όπως την περιβόητη πυρκαγιά στο σπίτι του όπου ο Κλάπτον όρμησε στις φλόγες για να σώσει την αγαπημένη του κιθάρα. Επικεντρώνεται όμως περισσότερο στις δραματικές περιόδους της ζωής του καλλιτέχνη. Το παιδικό πλήγμα στα εννέα του χρόνια, όταν μαθαίνει ότι οι γονείς του είναι στην πραγματικότητα παππούδες του και ότι η μητέρα του ήταν η αδερφή του που ζει στον Καναδά, έχει κάνει άλλη οικογένεια και όταν τη συναντά νιώθει πικρή απόρριψη. Το ερωτικό δράμα του θυελώδους έρωτα με την Πάτι Μπόιντ, την γυναίκα του καλύτερου του φίλου, του Τζόρτζ Χάρισον των Beatles, έρωτα που γέννησε μεταξύ άλλων τον καλύτερο δίσκο των Derek & the Dominos, το Bell Bottom Blues και φυσικά τη μεγαλύτερη επιτυχία του Layla. Ακολουθεί η σκληρή περίοδο των καταχρήσεων και η δυσκολία να απεξαρτηθεί από αλκοόλ και ναρκωτικά και φυσικά το ανεξίτηλο δράμα του χαμού του τετράχρονου γιού του Κόνορ, η μάχη του με τον πόνο και η γέννηση του Tears in Heaven.

Αλλού επικριτικός με τον εαυτό του και τις επιλογές του, αλλού χαμηλών τόνων αυτάρεσκος, ο Κλάπτον επιλέγει εκτός από τον ίδιο να μιλήσουν για αυτόν αρκετοί γνωστοί κιθαρίστες και φίλοι του, ο Γκίλμουρ των Pink Floyd, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Μπομπ Ντίλαν, ο B.B.King, ο Ντουέιν Άλμαν, σαν να νοιάζεται περισσότερο για τη δική τους άποψη για αυτόν από όλους τους άλλους. Τίμιος απένταντι στις επιρροές, τόσο του ίδιου, για παράδειγμα στο while My Guitar Gently Weeps του Χάρισον όσο και του Ντουέιν Άλμαν στο Layla. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο λάτρη της μπλούζ μουσικής, έχοντας πειραματιστεί και με άλλα είδη στην πορεία του, κλείνοντας τον κύκλο στο ίδιο είδος από όπου ξεκίνησε, στα πρώτα μουσικά του ακούσματα.

Έχει τη δικιά της προσωπική πινελιά, αυτή η laid-back ματιά του ντοκιμαντέρ και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εθισμούς του Κλάπτον, στα ναρκωτικά και το ποτό. Τόσο χάρη στα χρόνια που πέρασαν για τον ίδιο, αφήνοντας πίσω εκείνο το νεαρό που είχε νευριάσει με το φίλο του Τζίμι Χέντριξ, όχι που πέθανε, αλλά που τον άφησε πίσω και δεν τον πήρε μαζί του, όσο και λόγω της σημερινής εποχής που είναι cool να παραδέχεται κάποιος ότι απολάμβανε τα ναρκωτικά, αλλά δεν έχει το αντίκρισμα που είχε στις δεκαετίες των 70-90s και είναι εξίσου cool να τα κατακρίνει. Έτσι, βλέπουμε τον διάσημο κιθαρίστα να σνιφάρει μπροστά μας, να αλληθωρίζει ή να μη μπορεί να παίξει μπροστά στο κοινό του από το μεθύσι, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι ok, ούτε διαφήμιση προς αυτόν τον τρόπο ζωής. Γίνεται μάλιστα ξεκάθαρο και από την μουσική καριέρα του ότι ο κιθαρίστας δημιούργησε τις μεγάλες επιτυχίες του στις πιο νηφάλιες φάσεις του. Χαρακτηριστική η φράση του που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ για την άσχημη περίοδο του «Σιχαίνομαι να ακούω τους δίσκους μου που έβγαλα σε εκείνη την περίοδο. Ακόμα κι αν οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, εγώ αντιλαμβάνομαι στη φωνή και το παίξιμο μου ότι είμαι λιώμα και με αηδιάζω».

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ -από τα πλέον αναμενόμενα του φετινού μουσικού προγράμματος, μαζί με το Φέιθφουλ και το ντοκιμαντέρ για το Νικο Παπάζογλου-, ίσως όχι τόσο για να συστήσει τον καλλιτέχνη σε κάποιον που δε τον γνωρίζει ήδη, αυτόν, τους Yardbirds ή τους Cream, αλλά που αφορά περισσότερο αυτούς που γνωρίζουν την ιστορία του, αλλά θέλουν να τη βιώσουν ανάμεσα στα τάστα της κιθάρας του, την ιστορία του ως ένα αδιαίρετο σύνολο με τη μουσική του και να την συνδυάσουν με πλούσιο αρχειακό υλικό που δίνει εικόνα στους ήχους και άρωμα εποχής.

Το ντοκιμαντέρ «Έρικ Κλάπτον: Ζωή σε Δωδεκάμετρο» προβλήθηκε τη Δευτέρα 5/3 στο Ολύμπιον και σε επανάληψη την Τρίτη 6/3 στην αίθουσα Φρίντα Λιάπα.