24ες Νύχτες Πρεμιέρας: Οι Χτύποι της Καρδιάς μου, ο ευαίσθητος Κριστόφ Ονορέ
Στα πλαίσια της ημέρας Γαλλοφωνίας και του Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας που συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία, παρουσιάστηκε η νέα ταινία του Γάλλου Κριστόφ Ονορέ (Les Chansons D’Amour, Dans Paris) με τίτλο Οι Χτύποι της Καρδιάς μου (Plaire Aimer et courir vite/Sorry Angel o Αγγλικός τίτλος) που είχε συμμετάσχει και στο διαγωνιστικό τμήμα του τελευταίου Φεστιβάλ Καννών. Ο Γάλλος Ονορέ, γνωστός για την ιδιαίτερη και ευαίσθητη κινηματογραφική ματιά του πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως σε gay σχέσεις και χαρακτήρες, κάνει συνήθως ταινίες των καλύτερων προθέσεων αλλά στερούνται κινηματογραφικής επιτυχίας. Αν εξαιρέσουμε τα Τραγούδια της Αγάπης , μία ταινία ύμνο στο Παρίσι, στην νεότητα και στις μπερδεμένες σχέσεις, ο Ονορέ γυρνάει συνέχεια σαν την πεταλούδα γύρω από την φωτιά σε κάθε ταινία του.
Η νέα του ταινία διαδραματίζεται την δεκαετία του 90, όπου ένας παριζιάνος οροθετικός συγγραφέας στα 35 του θα γνωρίσει έναν 20χρονο Γάλλο επαρχιώτη που θέλει να σπουδάσει κινηματογράφο. Θα ερωτευτούν αλλά το παρελθόν και το παρόν του ημικαταθλιπτικού συγγραφέα δεν θα αφήσει τον έρωτα να ανθίσει. Όλα αυτά μέσα σε ένα σύμπαν ωραιοποιημένο ( μα φυσικά βρισκόμαστε σε ταινία του Ονορέ), με κλασικούς δεύτερους χαρακτήρες (υποστηρικτικοί γείτονες, συγκαταβατικές γυναικείες παρουσίες, νεαροί εραστές) και με το δράμα να παρουσιάζεται σε light εκδοχή. Μια επανάληψη που έχει αρχίσει να μας κουράζει στο Γαλλικό σινεμά.
Χάρμα οφθαλμών σκηνοθετικά, διαποτισμένο από ευαισθησία, από γνήσιες ηθικές αξίες και με στιγμές γνήσια κινηματογραφικές ( οι ήρωες παρακολουθούν τα Μαθήματα Πιάνου της Jane Campion στην γνωριμία τους αλλά και οι σκηνές λίγο πριν το φινάλε στον Σηκουάνα) αυτοί Οι Χτύποι δεν καταφέρνουν να δώσουν κάτι καινούργιο παρά μια επανάληψη των γνωστών μας μοτίβων. Εξοντωτικό στην διάρκεια του και με μπόλικη φλυαρία, το συγκεκριμένο είδος Γαλλικής ταινία-gay theme- και κατ’επέκταση το σινεμά του Ονορέ, χρίζει άμεσης ανανέωσης. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι συμπαθητικές με τους Pierre Deladonchamps και Vincent Lacoste να πείθουν με την χημεία τους, αυτό όμως δεν αρκεί για ένα σενάριο τόσο φλύαρο, που δεν ξέρει που ακριβώς να εστιάσει. Στα 90s, στην παλιά σχέση, στην καινούργια σχέση, στην ασθένεια, στον νεαρό και από εκεί όλα μαζί σε ένα φινάλε που θα μπορούσε να μας κάνει να ανεβάσουμε παλμούς αλλά αντιθέτως κρυφοκοιτάξαμε και το ρολόι. Πρωτοτυπία μηδέν.
Υποψιαζόμαστε πολλές υποψηφιότητες στα βραβεία σεζάρ, αλλά η ταινία δεν συγκαταλέγεται στην επίσημη short list της Γαλλίας για το Ξενόγλωσσο Oscar σε αντίθεση με το Climax του Gaspar Noe.
