24ες Νύχτες Πρεμιέρας-Μικρού Μήκους: Sunday 11-12 του Στέλιου Κουκουβιτάκη

Στα πλαίσια του διαγωνιστικού τμήματος των ταινιών Μικρού Μήκους στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, παρακολουθήσαμε και την νέα δουλειά του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Στέλιου Κουκουβιτάκη με τίτλο Sunday 11-12.

Το Sunday 11-12 είναι μια δεκάλεπτη μικρού μήκους ταινία που μιλάει από μόνη της, εφόσον δεν υπάρχουν διάλογοι, για το αναπάντεχο, το ξαφνικό, το βίαιο, το γεγονός που μπορεί αλλάξει την ζωή μας. Επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε για την ελληνική κοινωνία, καταφέρνει μέσα στην ολιγόλεπτη διάρκεια του να μας εντάξει σε ένα κλίμα αβεβαιότητας αλλά και πίστης πως οι άνθρωποι ζουν, μετανοιώνουν και σηκώνουν το βάρος των ευθυνών αλλά και των λανθασμένων επιλογών τους. Εξαιρετική σκηνοθετική άποψη αλλά και πολύ καλή δουλειά στο μοντάζ και στην φωτογραφία, κάνουν το Sunday 11-12 να ξεχωρίζει από αντίστοιχες ρεαλιστικές μικρού μήκους ελληνικές ταινίες.

Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της ταινίας όπου ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και μας είπε μερικά πράγματα για την δουλειά του και για τα σχέδια του.

Ποιες είναι οι κινηματογραφικές σου επιρροές;

Χίτσκοκ, Φελίνι, Αντονιόνι, Καζάν, Τρυφώ, Σκορσέζε…  Στο SUNDAY στο στάδιο του σχεδιασμού σκεφτόμουν πολύ και τον Σόντερμπεργκ γιατί καταφέρνει και ισορροπεί εξαιρετικά τις ερμηνείες και το δράμα που συμβαίνει στην οθόνη με την αισθητική αφήγηση.

Γιατί διάλεξες την έλλειψη διαλόγου στην ταινία;

Γιατί έχω βαρεθεί στις ταινίες να μου λένε οι χαρακτήρες τι συμβαίνει αντί να συμβαίνει πραγματικά! Ήταν ένα στοίχημα για μένα να αποδοθεί μια σύνθετη ιστορία, με ανατροπές και συναίσθημα χωρίς ίχνος διαλόγου. Ήθελα ο θεατής να εμπλακεί ενεργά κατά τη θέαση και να μην εφησυχάσει, να είναι παρών. Χωρίς την ευκολία του διαλόγου, η ιστορία δημιουργείται σε πραγματικό χρόνο μέσα στο μυαλό, μαζεύεις τα κομμάτια του παζλ, τα βάζεις στη σειρά και μόνο στο τέλος αποκαλύπτεται η τελική εικόνα. Άλλωστε πιστεύω ότι στη ζωή αυτά που δεν λέγονται είναι πολύ πιο ενδιαφέρονται από αυτά που λέγονται: ένα βλέμμα, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, μια σιωπή έχουν περισσότερο αντίκτυπο.

Θεωρείς την Αθήνα μια πόλη κινηματογραφική ή μια πόλη γεμάτη βία;

Η Αθήνα για μένα είναι η πόλη των ακραίων αντιθέσεων – απ τη μία προσπαθεί να γίνει σύγχρονη και ευρωπαϊκή, απ την άλλη κουβαλάει τη βαλκανική και ανατολική της ταυτότητα βαθιά στο DNA της. Ομορφιά και βρωμιά, συνυπάρχουν σε λίγα μέτρα απόσταση, στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Οι γειτονιές της Αθήνας, από τα Εξάρχεια και το ιστορικό κέντρο μέχρι τη Νίκαια και την Κηφισιά είναι κινηματογραφικοί καμβάδες για εκατοντάδες ιστορίες γεμάτες χρώματα, σκιές, ήχους, και ανθρώπους. Απ την άλλη η Αθήνα είναι μια πόλη χτυπημένη από την οικονομική κρίση, όπου η βία συχνά ξεσπάει με τον πιο τραγικό τρόπο. Ρατσισμός, αμορφωσιά, ξενοφοβία αποτελούν φυτίλια που κάθε τόσο πυροδοτούν εκρήξεις με θύματα συχνά νέους ανθρώπους. Το που θα στρέψεις το φακό σου και τι ιστορία θα πεις ως καλλιτέχνης είναι επιλογή και ευθύνη.

Είναι στόχος σου μία μεγάλου μήκους ταινία;

Σαφώς και είναι! Θα προηγηθούν μια με δύο μικρού μήκους που βρίσκονται σε στάδιο προετοιμασίας αλλά ήδη δουλεύω ένα σενάριο μεγάλου μήκους, μια δραματική ιστορία με στοιχεία θρίλερ.

Δείτε το trailer της ταινίας.