3o Micro μ Festival – το ‘Travel Express’ ο νικητής

Σήμερα τα ξημερώματα βγήκαν τα τελικά αποτελέσματα του 3ου MICRO μ Festival, τα οποία και δεν έχουν ανακοινωθεί επίσημα έως τη στιγμή που γράφεται το άρθρο. Η ταινία που πήρε το πρώτο βραβείο είναι το ‘Travel Express’ της Νατάσσας Ξύδη. Το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους ‘Micro-μ’ έχει την πρωτοτυπία ότι προβάλεται σε πολλές πόλεις ταυτόχρονα και μοναδικός κριτής είναι ο κόσμος, δίνεται, δηλαδή μόνο βραβείο κοινού. Φέτος, τριτη χρονιά ύπαρξης του, διοργανώθηκε σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Πτολεμαϊδα και Χανιά:

ΑΘΗΝΑ: Θέατρο ΔΙΠΥΛΟΝ Καλ. Σαμουήλ 2 & Διπύλου, Κεραμεικός ΡΟΔΟΣ: ΡΩΓΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Πλατεία Αρίωνος 4, Παλιά Πόλη, Ρόδος

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ :Δημοτικό Θέατρο ΟΔΟΥ ΧΗΛΗΣ Τριπόλεως & Χηλής 12, Καλαμαριά ΧΑΝΙΑ: Studio «OXO NOU» Αγίας Κυριακής 29, Χανιά

ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ:  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ, Πτολεμαίδα

Υπήρξαν αρκετά προβλήματα, όπως σε κάθε νέο φεστιβάλ που ξεκινά, κυρίως με τους χώρους εκδήλωσης. Ιδίως στην Αθήνα και οι δυο αίθουσες προβολής του θέατρου Δίπυλον είχαν άθλια ακουστική, χάλια προτζέκτορες, ενώ και τα πανία προβολής ήταν ακατάλληλα.

Οι 15 ταινίες που θα συμμετείχαν φέτος στο 3ο Micro μ Festival ήταν οι εξής:

1. ΓΗΣ ΜΑΔΙΑΜ του Δ.Νάκου 2. ΗΛΙΟΣ & ΒΟΡΙΑΣ του Θ.Νεοφώτιστου 3. ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ του Β. Καλαμάκη 4. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΓΚΥΖΗ της Α. Μπάστα 5. ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΙ του Δ. Ζάχου 6. ΤΟ ΚΟΛΙΕ  του Κινημ.Εργ. Δήμου Ιλίου 7. ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΕΝΟΣ ΛΗΣΤΗ του Μ. Φελάνη 8. ΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ της Ζ. Υφαντίδου 9. ΤΣΕΛΣΙ- ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ του Α.Χαντζή 10. BΟΥ STORY του Θ.Αγγελόπουλου 11. BUTTERFLY του Χ.Γιουλάτου 12. EIGHT MINUTE DEADLINE  των Ζ.& Π. Παπαδόπουλου 13. FAMILY THRILL του Δ. Στρατάκη 14. HIDDEN LIFE του Δ.Γκότση 15. TRAVEL EXPRESS της Ν. Ξύδη.

Λίγο-πολύ όπως και σε Δράμα και Νύχτες Πρεμιέρας, τους περισσότερους δημιουργούς απασχόλησε η οικονομική κρίση, το θέμα της μετανάστευσης και του φασισμού, όμως παρουσιάστηκαν και μερικά μικρά καλλιτεχνικά ‘διαμαντάκια’, όπως το ‘Eight Minute Deadline’ και το ονειρικό και παραμυθένιο ο Ήλιος κι ο Βοράς’. Το βασικό πρόβλημα σε αρκετές ταινίες (-ίσως πάνω από τις μισές), ήταν ότι δεν παρουσίασαν ένα ολοκληρωμένο θέμα, παρά ένα μικρό μέρος μιας ιστορίας, που έκανε μερικές από αυτές να κλείνουν απότομα και κάπως άκομψα. Παρ’όλα αυτά, εκτός των δυο προαναφερθησών ταινιών, τόσο το νικητήριο Travel Express, όσο τα Butterfly, το Κολιέ, Family Thrill είχαν δεμένο σενάριο. Το θετικό είναι ότι όλες σχεδόν οι δημιουργίες είχαν φέτος προσεγμένη εικόνα και σκηνοθεσία, αλλά πάνω από όλα, μικρές ωραίες ιδέες που δίνουν σαφές μήνυμα για το ελπιδοφόρο κύμα νέων δημιουργών που έρχονται και σίγουρα θα απολαύσουμε τα επόμενα χρόνια και σε μεγαλύτερα έργα.

Λίγα λόγια για τις πέντε που ξεχώρισαμε:

O ήλιος κι ο Βοριάς (Σκηνοθεσία: Θ. Νεοφώτιστος, Διάρκεια: 9′.45)

Ένα ονειρικό παραμύθι που μπλέκει όμορφα τον μύθο του Αισώπου με την ποίηση του Γ.Δροσίνη. Με μια έντονα καλλιτεχνικής διάθεσης αισθητική  αποτυπωμένη στο έργο, κυρίαρχο λόγο έχει ο ήχος και τα χρώματα. Πολύ ιδιαίτερο που τον ρόλο του γέρου αποδίδει γυναίκα (Μαρία Οικονόμου), ενώ οι δυνάμεις της φύσης, ο ήλιος και ο άνεμος, ενσαρκώνονται από δυο μικρά παιδιά που κοντράρονται παίζοντας ένα ‘αθώο’ παιχνίδι εις βάρος της γυναίκας. Άρτιο εικαστικά, με ‘έξυπνα εφέ’ και πολύ καλό μιξάζ ήχου, δημιουργεί μια μικρή πανδαισία χρωμάτων και μουσικού μοτίβου που μας έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και μας έμεινε. Στο διάλειμμα μιλήσαμε με τον δημιουργό που μας είπε ότι τον βοήθησε η ‘θητεία’ του στην αρχιτεκτονική στο στήσιμο των πλάνων του και το δέσιμο των χρωμάτων και μας έδωσε το λόγο του να μας μιλήσει κάποια στιγμή περισσότερο για τα έργα του.

Eight Minute Deadline (Σκηνοθεσία: Ζίνα Παπαδοπούλου, Διάρκεια: 8′)

Σε αυτήν την όμορφη παρομοίωση του κόσμου μας σαν ένα δισδιάστατο παιχνίδι όπου όλα πρέπει να συμβούν σε 8 λεπτά η δημιουργός καταπιέζεται κι η ίδια, όπως και οι πρωταγωνιστές της (Ε. Λασκαρίδης και Β. Καβαλιεράτου) να τα χωρέσουν όλα στο μικρό αυτό φίλμ, την σύγχρονη καταπίεση του ανθρώπου, το άγχος, την ανάγκη για επικοινωνία, τον έρωτα. Όλοι οι κάτοικοι αυτού του παράξενου πλανήτη είναι μικροί ποδηλάτες-ταχυδρόμοι με οκτώ λεπτά προθεσία να παραδώσουν ο καθένας ένα μικρό αλλά σημαντικό έγγραφο, άμεσα συνιφασμένο και με την ίδια τη ζωή τους. Έντονα αλληγορικό και αρκετά ευφάνταστο είναι πιστό στους κανόνες που το ίδιο θέτει στον εαυτό του. Ιδιαίτερα προσεγμένο το animation δένει πολύ καλά με τους πραγματικούς ηθοποιούς.

Travel Express (Σκηνοθεσία: Νατάσσα Ξύδη, Διάρκεια: 23′)

Ένα δύσκολο εγχείρημα για τη σκηνοθέτη, αυτή η κεφάτη νεανική ταινία βάζει μια νέα κοπέλα μέσα από περιπέτειες να ανακαλύψει ένα άλλο πρόσωπο της Αθήνας, όπως το ζει μια κοινότητα μεταναστών. Η Νατάσσα Ξύδη φιλμάρει με κέφι και πρότυπα που συνήθως συναντάμε μόνο σε ξένες ταινίες δίνοντας ζωντάνια και χρώμα σε αυτό το μικρό δράμα. Ίσως λίγο εξιδανικευμένη στην παρουσίαση των μεταναστών, στοχεύει περισσότερο να βρει τα κοινά σημεία που ενώνουν τους ανθρώπους παρά αυτά που τους χωρίζουν. Ωραία η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας (Ε. Στραβοδήμου), αλλά πολύ καλές ερμηνείες και από τους μη ηθοποιούς μετανάστες, προσδίδει αυθεντικότητα χωρίς να υποπέσει στην παγίδα να θυμίσει ντοκιμαντέρ.

To Κολιέ (Σκηνοθεσία: Κιν/κο. Εργαστήρι Δήμου Ιλίου, Διάρκεια: 22′)

Μια διασκεδαστική ταινία που πατάει στα χνάρια παλιών ελληνικών κωμωδιών ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας του κινηματογραφικού εργαστηρίου του δήμου Ιλίου. Χτισμένο κυρίως γύρω από τον κεντρικό πρωταγωνιστή (Γ. Σουξέ) αυτή η κωμωδία καταστάσεων θα μπλέξει όλους τους ήρωες γύρω του. Στα ατού της ότι αφήνει την υπόθεση προκαλέσει το γέλιο στο θεατή κι όχι καρικατουρίστικες ερμηνείες των ηθοποιών, όπως μας έχουν συνηθίσει τελευταία. Με λίγη παραπάνω προσοχή πιστεύω θα μπορούσε να ήταν πολύ δροσερή αλλά και επίκαιρη.

Butterfly (Σκηνοθεσία: Χάρης Γιουλάτος, Διάρκεια: 13′)

Ένα δυνατό δράμα δυο σπονδυλωτών ιστοριών που ενώνονται αναπάντεχα στο τέλος. Έχει κι αυτό ως κεντρικό θέμα την οικονομική κρίση. Απλή, αλλά ανατριχιαστικά καλή η απόδωση του Μελέτη Γεωργιάδη στο πως ένας άνθρωπος σπάει το εσωτερικό του φράγμα και περνάει στη ζητιανιά με τη σκηνή που ανοίγει σιγά σιγά την παλάμη του. Τρυφερό αλλά και αναπάντεχα μελλό και καταθλιπτικό (όπως τα περισσότερα λοιπά), ίσως δεν ήταν αυτό που ήθελε το κοινό να δει, μιας που αποτυπώνει εικόνες που ζουμε καθημερινά στη χώρα μας.