55ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Τετάρτης (05/11/14)
Από τις καλύτερες μέρες του φεστιβάλ, η Τετάρτη, χάρισε απλόχερα συγκινήσεις σε όλους όσους βρέθηκαν κοντά στο φεστιβάλ. Δυο δυνατές ασπρόμαυρες ταινίες τράβηξαν τα βλέμματα και τις επευφημίες του κοινού. Ο λόγος για το Πλευρικοί Άνεμοι και το Ida, αμφότερα και τα δυο διαγωνιζόμενα, το πρώτο στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ και το δεύτερο για το βραβείο LUX του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Με χαρά είδαμε δυο ελληνικές ταινίες, τη Νορβηγία του Βεσλεμέ και το «weird» Πολκ, που αν και μας απογοήτευσαν λίγο δεν παύουν να αποτελούν σημάδια προσπάθειας για ένα καλύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Ο παλιός γνώριμος του φεστιβάλ, Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, παρουσίασε τη νέα του ταινία Itsi Bitsi προσφέροντας ένα όμορφο ταξίδι στη γενιά των 60’s και σε ένα τραγούδι, ενώ να μας αγγίξουν κατάφεραν και η Nagima και η Kumiko.
Την Πέμπτη το φεστιβάλ συνεχίζει με άλλη μια πολυαναμενόμενη ελληνική ταινία, το Forget me Not, δεύτερη προσωπική δουλειά του Γιάννη Φαγκρά, όπως και το Xenia του Κούτρα και την Electra του Σεβαστίκογλου. Το βαρύ πυροβολικό ακούει στο όνομα Leviathan, με βραβεύσεις σε Κάννες και Λονδίνο που είναι ήδη sold out. Από το υπόλοιπο πρόγραμμα μη χάσετε το Force Majeure, ενώ προβάλλονται οι Πλευρικοί Άνεμοι, Sivas και 1001 Γραμμάρια σε επανάληψη. Το Girlhood είναι το τρίτο και τελευταίο υποψήφιο για το βραβείο LUX, για το οποίο θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη τύπου το μεσημέρι στην Αποθήκη Γ.
Ida
(Σκηνοθεσία: Pawel Pawlikowski / Πολωνία / 80′)
Ένα ορφανό κορίτσι που μεγάλωσε σε μοναστήρι, προετοιμάζεται να γίνει μοναχή. Λίγο πριν τους όρκους της, επισκέπτεται τον μοναδικό εν ζωή συγγενή της, τη θεία της τη Βάντα, μία αριστερή εισαγγελέας, την πληροφορεί ότι στην πραγματικότητα το όνομά της είναι Ίντα και ότι η οικογένειά της ήταν εβραίοι. Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αν αφεθείτε στη μαγεία της θα σας κάνει να θέλετε να την ξαναδείτε αμέσως μόλις τελειώσει η προβολή. Πλούσια σε εικόνες και νοήματα, η Ida είναι ένα υπέροχο δείγμα ευρωπαϊκού σινεμά. Η Ίντα είναι ένας χαρακτήρας με μία έμφυτη περιέργεια για τη ζωή. Στον αντίποδα της Ίντα, η Βάντα είναι μία γυναίκα παθιασμένη, γεμάτη ενοχές και αδυναμίες. Οι ανοιχτές πληγές του πολέμου και του μίσους, η πίστη, η οικογένεια και η αναζήτηση της ταυτότητας βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας του Πάβελ Παβλικόφσκι, ο οποίος στήνει ένα εξαιρετικής ομορφιάς οδοιπορικό στη μεταπολεμική Πολωνία. Και τα κάδρα του –1.37:1, σχεδόν τετράγωνα- περιλαμβάνουν όλα όσα είναι απαραίτητα να ειπωθούν, αλλά και όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Οι εικόνες της είναι πανέμορφες, διαθέτουν έναν πλούτο και μια λυρικότητα σπάνια. Είναι ασπρόμαυρη, αλλά μοιάζει να κρύβει μέσα της δεκάδες χρώματα.
Τάιλερ
Πλευρικοί Άνεμοι (In the Crosswind)
(Σκηνοθεσία: Martti Helde / Εσθονία / 87′)
Ένα πραγματικό εικαστικό κομψοτέχνημα με τρυφερό ποιητικό λόγο. Η τραγική ιστορία της μαζικής απέλασης στη Σιβηρία όπως καταγράφηκαν στη μνήμη της Έρνα. Το στιλιζαρισμένο καλλιτεχνικό βλέμμα που αποτυπώνουν οι εικόνες της ταινίας περιγράφει έναν συγκινητικό αγώνα επιβίωσης, αντιμετωπίζοντας καθημερινά προβλήματα κρύου, πείνας, εξευτελισμού, απώλεια φίλων και οικείων προσώπων και πάνω από όλα τις ελευθερίας, όταν κάθε ελπίδα φαίνεται να έχει σβήσει. Η ασπρόμαυρη εικόνα του με την μαγευτικά υπνωτιστική κίνηση της κάμερας σε συνδυασμό με τον κρυστάλλινο ήχο θα σας κάνει να νιώσετε ότι ίπταστε στο χώρο και στο χρόνο. Το ύφος στην αρχή είναι κοντά στο Tree of Life. Με το που αρχίζει ο πόλεμος όλα παγώνουν. Σαν να κινούμαστε τρισδιάστατα μέσα σε μια φωτογραφία ‘η συνεχόμενα καρέ από διαδοχικά ενσταντανέ που συνθέτουν το κόμικ μιας ανάμνησης. Οι άνθρωποι κέρινα ομοιώματα σε μια χορευτική αναπαράσταση. Τα σκηνικά που στήνει μαζί με τους υπέροχους χρωματισμούς της φωνής της αφηγήτριας θα αγγίξει όλες τις ευαίσθητες χορδές μας σε ένα έργο διαχρονικό. Να σημειώσουμε ότι είναι από τις πρώτες φορές που αναφέρεται επίσημα ο όρος «σοβιετικό ολοκαύτωμα». Αδιαφιλονίκητο φαβορί για την πρώτη θέση.
Gimli
Itsi Bitsi
(Σκηνοθεσία: Ole Christian Madsen / Δανία-Κροατία-Σουηδία / 107′)
Η ταινία που ο Μάντσεν ήθελε να γυρίσει εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, είναι αφιερωμένη στον Έικ Σκάλομε, προ-χίππη, ποιητή, συγγραφέα και φρόντμαν του ροκ συγκροτήματος των Steppeulvene (Steppenwolve), στον δυνατό έρωτα του με την Ίμπεν και την ιστορία που κρύβεται πίσω από το τραγούδι Itsi Bitsi. Εκτός του ιδεολογικού υπάρχει και το πραγματικό ταξίδι που γυρίζει πάνω από 21 χώρες. Ο δανέζικος τίτλος (ο λύκος της στέπας) περιγράφει καλύτερα την ταινία, που καταφέρνει να κάνει μια από τις καλύτερες αποτυπώσεις της εποχής, του ευρωπαϊκού ρεύματος των χίππηδων, του τρόπου σκέψης, της επανάστασης, του ελεύθερου πνεύματος αλλά και των πολλών λανθασμένων επιλογών. O Μάντσεν, ο οποίος είχε κάνει παλιότερα ντοκιμαντέρ για το θέμα, σε μια ώριμη προσέγγιση εντάσσει στα εργαλεία του πολλά διαφορετικά ύφη κινηματογράφισης και τα συνδυάζει όλα με εξαιρετική μαεστρία, θυμίζοντας σε σημεία Γκάι Ρίτσι ή Γουες Άντερσον. Το άλλο επίτευγμα είναι η αποδόμηση του τραγουδιού στα τμήματα της ταινίας που θα αντιληφθείτε όταν διαβάσετε προς το τέλος της ταινίας τους στίχους. Εξαιρετική ερμηνεία του κεντρικού πρωταγωνιστή, πλαισιωμένη από αξιοπρεπείς εμφανίσεις των υπολοίπων. Στην ομιλία του μετά το τέλος ο συγγραφέας ανέφερε ότι αναγκάστηκε να επιλέξει τέσσερις χώρες για όλα τα γυρίσματα κι έτσι οι σκηνές της Αθήνας ουσιαστικά κινηματογραφήθηκαν στην Κροατία. «Κάναμε γυρίσματα σε Δανία, Σουηδία, Κροατία και Αργεντινή. Ο λόγος που επέλεξα την Κροατία έναντι της Ελλάδας ήταν καθαρά οικονομικός, λόγω των φορολογικών απαλλαγών (20%) και του μειωμένου κόστους. Εάν επέλεγα την Ελλάδα θα έπρεπε να μειώσω τα γυρίσματα κατά τουλάχιστον μια εβδομάδα».
Gimli
Νατζίμα (Nagima)
(Σκηνοθεσία: Zhanna Issabayeva / Καζακστάν / 77′)
Θλιβερή δραματική ιστορία από το Καζακστάν. Μια αγράμματη 18χρονη κοπέλα που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο νοικιάζει σπίτι με τη φίλη της Άνια που είναι έγκυος. Όταν η Άνια πεθαίνει στη γέννα και το μωρό καταλήγει στο ορφανοτροφείο η Νατζίμα βλέπει το φαύλο κύκλο της τραγικής της ιστορίας να επαναλαμβάνεται. Μετά την απόρριψη της να υιοθετήσει το μωρό, χωρίς δουλειά, λεφτά και σπίτι θα αποφασίσει να το κλέψει. O πόνος της μοναξιάς και της απόρριψης είναι στο επίκεντρο για τη Νατζίμα που μοιάζει να αποζητά ένα φιλικό βλέμμα για να κρατηθεί και ένα χαμόγελο για να νιώσει ελπίδα. Η ταινία έχει αρετές, αν εξαιρέσει κανείς την αργή ροή της. Η σκηνοθέτης με ανοιχτά αφαιρετικά πλάνα αποτυπώνει έξοχα την περιπλανώμενη μοναχική της ψυχή, ενώ το εκφραστικό της πρόσωπο εμπερικλείει ολόκληρη την απελπισία αλλά και τη στωικότητα της ηρωίδας.
Gimli
Next to Her
(Σκηνοθεσία: Asaf Korman / Israel / 2014)
Μία νεαρή Ισραηλινή που εργάζεται φύλακας σε σχολείο φροντίζει την αδελφή της που πάσχει από διανοητική υστέρηση. Η σχέση των δύο αδελφών είναι μία σχέση αλληλεξάρτησης. Όταν η Χέλι αρχίσει μία σχέση με έναν συνάδελφό της, η κατάσταση θα γίνει περίπλοκη. Ο Ασάφ Κορμάν προσεγγίζει με ρεαλισμό και προσοχή ένα δύσκολο θέμα. Δεν φοβάται να μιλήσει για την σχέση αλληλεξάρτησης που αναπτύσσουν η Χέλι και η αδελφή της και κυρίως για την εξάρτηση της πρώτης από την φροντίδα της δεύτερης. Η Χέλι θέλει να νιώθει ότι η αδελφή της την χρειάζεται, καθώς η αλήθεια είναι ότι την χρειάζεται η ίδια. Αν και το σενάριο κινείται λίγο-πολύ όπως θα περίμενε ο θεατής, η ένταση στο βλέμμα της Χέλι αποκαλύπτει την συναισθηματική ένταση της ηρωίδας. Παρακολουθώντας τους ήρωες με τρόπο που θυμίζει σχεδόν ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης της ταινίας χτίζει στιβαρούς χαρακτήρες, κινηματογραφώντας με λιτό τρόπο την ιστορία του.
Τάιλερ
The Lesson
(Σκηνοθεσία: Kristina Grozeva, Petar Valchanov / Bulgaria-Greece / 2014)
Ένας μαθητής κλέβει το χαρτζιλίκι μιας συμμαθήτριάς του από την τσάντα της. Η δασκάλα των αγγλικών προσπαθεί να ανακαλύψει τον κλέφτη, χωρίς αποτέλεσμα. Κι ενώ το να δώσει «ένα μάθημα» στον κλέφτη γίνεται σχεδόν εμμονή, στο σπίτι η κατάσταση είναι τραγική: με την τράπεζα να κινδυνεύει να προχωρήσει σε κατάσχεση του σπιτιού της και τις επιλογές της να μειώνονται, θα ανακαλύψει ότι υπάρχουν πολλών ειδών «μαθήματα». Άλλη μια ενδιαφέρουσα ταινία που βάζει την κάμερα στην μαθητική τάξη. Ο χαρακτήρας της Νάντε δίνει δύναμη και ένταση σε όλη την ταινία. Η πορεία της από την αυστηρότητα, στην αξιοπρέπεια, στον «εξευτελισμό» και την αδυναμία και πάλι πίσω συναρπάζει τον θεατή. Η ταινία οφείλει πολλά στην κεντρική πρωταγωνίστριά της, Μαργκίτα Γκόσεβα. Και αυτή η ταινία είναι γυρισμένη σε ύφος σινεμά βεριτέ, με τους σκηνοθέτες να προσπαθούν να καταδείξουν το φλέγον κοινωνικό ζήτημα. Η σκηνή στην τράπεζα όπου η Νάντε προσπαθεί να βρει μερικά λεπτά του ευρώ για να μην χάσει το σπίτι της είναι συγκλονιστική.
Τάιλερ
Κούμικο, η κυνηγός του θησαυρού (Kumico: the Treasure Hunter)
(Σκηνοθεσία: David & Nathan Zellner / ΗΠΑ-Ιαπωνία / 105′)
H ζωή της Κούμικο δεν είναι όπως θα ήθελε. Αποτυχημένη στη δουλειά της από το αφεντικό που την εκμεταλλεύεται αλλά αποτυχημένη και για τη καταπιεστική μητέρα της που την εκβιάζει με προαγωγή και γάμο ή γυρίσει να μένει μαζί της. Κοιτώντας χαμηλά ζει σε μια καθημερινότητα που την πνίγει και παίρνει ζεστασιά μόνο από το κόκκινο φλιζ που φοράει. Η Κούμικο όμως έχει λαμπρά σχέδια για το μέλλον της, μιας που ανακάλυψε μια παλιά βιντεοκασέτα του Fargo, μιας ταινίας βασισμένης σε αληθινή ιστορία, που πυροδοτεί τη φαντασία της σε ένα σουρεαλιστικό κυνήγι θησαυρού, για το οποίο είναι αποφασισμένη να φτάσει ως τα άκρα. Υπάρχουν ωραίες αλληγορίες στην ταινία, που εκτός από το Fargo φαίνεται να έχει δανειστεί στοιχεία και από το χιούμορ των Κοέν, εισάγοντας χαρακτήρες κοντά στο ύφος τους, ενώ η πρωταγωνίστρια με το εκφραστικό της πρόσωπο, φορώντας μια κουβέρτα για πόντσο και με ένα κουνέλι για κατοικίδιο, έχει αναφορές και από την Αμελί. Η ταινία αντίθετα με την Αμελί όσο προχωρά γίνεται πιο δραματική, ψάχνωντας το δικό της σύμπαν, θησαυρό-διέξοδο, μέσα σε ένα κόσμο κατάθλιψης. Εάν ήταν λίγο μικρότερο σε διάρκεια η επίδραση της μαγείας του θα ήταν μεγαλύτερη.
Gimli
Polk
(Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολόπουλος-Βλαδίμηρος Νικολούζος / Ελλάδα / 72′)
Υπάρχει weird και weird σινεμά. Στην περίπτωση του Πολκ των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου, το «πείραμα» έχει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Οι δύο σκηνοθέτες παίρνουν την ιστορία της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Ουάσινγκτον Πολκ, την αποδομούν και την ανασυνθέτουν μέσα από τα κανάλια της μνήμης, χρησιμοποιώντας τους «κανόνες» της παραδοξολογίας -αν μπορεί το παράδοξο να έχει κανόνες. Εξαιρετική χρήση των ηχητικών μέσων, με τον ήχο να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, υπέροχα κάδρα σαν πίνακες και μία συγκεκριμένη θεματολογία που αποτρέπει τους κινηματογραφιστές από το να «ξεφύγουν» στη σφαίρα του μη κατανοητού, ενώ επιτρέπει στον θεατή να παρακολουθήσει τις παράξενες διαδρομές του μυαλού. Υπέροχη φωτογραφία, προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια. Στα αρνητικά η συνεχής επανάληψη κάποιων σκηνών. Πόσα μπιζέλια με αστακούς να δεις τον Πολκ να τρώει;
Τάιλερ
Γη της Θύελλας (Land of Storms)
(Σκηνοθεσία: Adam Csaszi / Ουγγαρία-Γερμανία / 105′)
Νεαρός ταλαντούχος βούλγαρος ποδοσφαιριστής παίζει σε γερμανικό σύλλογο, αλλά μετά από μια ήττα και ένα καβγά στα αποδυτήρια με τον κολλητό του εγκαταλείπει, επιστρέφει στην πατρίδα του κι αποφασίζει να ασχοληθεί με μέλισσες στο ερειπωμένο αγρόκτημα του παππού του, παρέα με ένα πανέμορφο τσοπανόσκυλο. Εκεί γνωρίζει τον Άρον και ανακαλύπτει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Οι δυο νεαροί αποφασίζουν να φτιάξουν τα μελίσσια, αλλά τον περισσότερο χρόνο επισκευάζουν τη στέγη και… ασχολούνται με άλλα πράγματα, ώσπου έρχεται ο πρώην συμπαίκτης και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Ωραία κινηματογράφιση, καλλιτεχνικές λήψεις αλλά και ρεαλιστικότητα δίνουν από την αρχή αχνά στοιχεία, όπως τα αντιλαμβάνεται ο νεαρός που αφήνουν νύξεις για τον εσωτερικό του κόσμο, την ανταγωνιστικότητα, ίσως τις σεξουαλικές του προτιμήσεις προτού ο ίδιος το αντιληφθεί. Ο φόβος να αντιμετωπίσει τη φύση του και τις ορμές του τον κάνουν να κινείται μπρος πίσω. Οργή, εκνευρισμός και τάσεις φυγής εμπεριέχουν ψήγματα από όσα νιώθει μέσα του, αλλά και την καταπίεση για το ποδόσφαιρο από τον πατέρα του, η καριέρα του οποίου είναι βαρίδι ασήκωτο, όπως κι η επιλογή της καριέρας στην πόλη έναντι της ελευθερίας του χωριού. Η ταινία θα μπορούσε να βαδίσει στα χνάρια του εξαιρετικού περσινού ο Τομ στη Φάρμα, ο σκηνοθέτης όμως θα επιλέξει να γίνει λίγο περισσότερο προκλητικός σε σκηνές, καλύπτοντας περισσότερο δικές του εμμονές ενάντια στην πλοκή. Πλάθει έναν κόσμο από επιλογή είτε στο ποδόσφαιρο είτε στο χωριό όπου οι γυναίκες μοιάζουν εξαφανισμένες και απλώνεται πολύ στο χρόνο κουράζοντας.
Gimli
Βάρβαροι (Barbarians)
(Σκηνοθεσία: Ivan Ikic / Σερβία-Μαυροβούνιο-Σλοβενία / 87′)
Το Κόσοβο στις 17 Φεβρουαρίου 2008 κηρύσσει την ανεξαρτησία του και η σερβική κυβέρνηση ανακοινώνει μαζικές διαδηλώσεις για να εκφράσει ο λαός τη δυσαρέσκειά του. Ο Λούκα ζει στο Μλαντένοβατς, μια κατεστραμμένη πρώην βιομηχανική πόλη στις παρυφές του Βελιγραδίου και μαζί με τον κολλητό του, τον Φλας, ηγούνται του συλλόγου οπαδών της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Η ταινία εκπλήσσει ξεκινώντας με το γνωστό απόσπασμα του Καβάφη (Περιμένοντας τους Βαρβάρους). Θα βρούμε πολλά σημεία ταύτισης με τη θεματολογία της ταινίας όσο αφορά την ψυχοσύνθεση του γειτονικού λαού. Το ανθυγιεινό «μολυσμένο» περιβάλλον δεν αφήνει περιθώρια στη νέα γενιά από τη ροπή προς την αλητεία, το χουλιγκανισμό, τα ναρκωτικά, «ο άρτος και τα θεάματα». Απλοϊκή αλλά γρήγορη κινηματογράφιση. Οι χαρακτήρες συνθέτουν μια δική τους δυναμική, κάτι σαν το σέρβικο trainspotting, ισορροπώντας ανάμεσα στο μπιτ και το σκυλάδικο. Ο Λούκας με τον εσωτερικό καταπιεσμένο ρομαντισμό του, ο φαφλατάς άμυαλος φίλος του, η εύκολη αλλά και απρόσιτη κοπέλα-τρόπαιο. Ο θρυμματισμός του έρωτα τον καιρό των χούλιγκανς. Εκφράζοντας τη σκηνοθετική ματιά ο νεαρός κατακρίνει την υποτιθέμενη επανάσταση, ως δικαιολογία απλά για επεισόδια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καταλάβει πως θα έπρεπε να είναι ο αγώνας. Ο συμβολισμός διαφαίνεται και μέσα από την εσωτερική αναζήτηση του πατέρα. Το ειρωνικότατο τέλος επιβεβαιώνει ότι τελικά όλοι θέλουμε κάπου να ανήκουμε.
Gimli
Νορβηγία
(Σκηνοθεσία: Γιάννης Βεσλεμές / Ελλάδα / 72′)
Ο Ταμτάκος βρικόλακας, χορεύει ποντιακά μέσα στη ντίσκο! Όπως εξήγησε ο σκηνοθέτης, η ταινία ξεκίνησε από μια χιουμοριστική προσπάθεια να εξηγηθούν οι στίχοι του ομότιτλου τραγουδιού, με αποτέλεσμα αυτό τον ύμνο του cult, των ελληνικών 80’s και του πειραματισμού με τα φώτα. Είναι ένας τομέας που το ελληνικό σινεμά δεν είχε ως τώρα τολμήσει να αγγίξει και αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα. Αποτελεί δε ντοκουμέντο ότι μπορεί κανείς να βρει ατμοσφαιρικά μέρη για να κάνει γυρίσματα και στην Ελλάδα, όπως το όμορφο πλάνο με το τρένο στο τούνελ, ή στα προσεγμένα στούντιο γυρίσματα. Το ελαστικό σενάριο αφήνει περιθώρια για εμπνεύσεις και οι δημιουργοί απλώθηκαν σε επίπεδο πειραματισμού, κοινωνικού σχόλιου, επανεμφάνισης παλαιών γνώριμων της δεκαετίας, αλλά και φιλική συμμετοχή αρκετών ελλήνων σκηνοθετών. Η ταινία χωλαίνει σε σενάριο, όπου η υπερβολική χρήση μανιέρας στις ατάκες βγάζει γέλιο δυο στις δέκα φορές. Αυτό που μένει είναι ότι ήθελαν να το κάνουν και το πέτυχαν, το καταδιασκέδασαν και ανοίγουν νέους ορίζοντες για επόμενες δουλειές.
Gimli
Μεταμορφώσεις (Metamorphoses)
(Σκηνοθεσία: Christophe Honore / Γαλλία / 102′)
Προσέγγιση των ελληνικών μύθων των δωδεκάθεου με βλέμμα καθαρά ηδονοβλεπτικό, αλλά με πλήρη απουσία του παραμυθένιου συστατικού του έχει ως αποτέλεσμα μια ρεαλιστική απεικόνιση που δεν απογειώνει το αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης εκστασιάζεται στα ξετσιτσιδωμένα κορμιά και γδύνει τους ηθοποιούς του σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Σπάει τη θεματική του σε τρία μέρη, της Ευρ’ωπης με τον Δία, τον Βάκχο και τον Ορφέα αντίστοιχα, με το τρίτο μέρος να έχει περισσότερο προσεγμένη κινηματογράφιση. Διασκεδάζει τη σύγκριση της θρησκείας του δωδεκάθεου ως παγανιστικό σύγχρονο απολίθωμα συγκριτικά με τη χριστιανική θρησκεία, χωρίς να ξεφεύγει από το θέμα του που είναι κυρίως οι σεξουαλικές μεταμορφώσεις κι η δύναμη του σεξ πάνω στον άνθρωπο. Θα σας αρέσει ακριβώς τόσο όσο σας άρεσε και το Nymphomaniac του Τρίερ, μιας που είναι υπερβολικά κοντά σε ύφος και προθέσεις. Ο Ερμής τέλος έχει έναν όμορφο σκύλο βέρνης που δυστυχώς δεν εμφανίζεται πολύ.
Gimli
Αυτοί είναι οι Κανόνες (These are the Rules)
(Σκηνοθεσία: Ognjen Svilicic / Κροατία-Γαλλία-Σερβία-ΠΓΔΜ / 78′)
Το ζεύγος Ιβο και Μάγια ζουν μια ήρεμη ζωή στο Ζάγκρεμπ προσπαθώντας να μην ενοχλούν. Όταν ο μοναχογιός τους Τόμικα γυρνάει σπίτι δαρμένος μετά από μια βίαιη επίθεση που δέχτηκε τα ιδανικά τους και η κοσμοθεωρία τους αναθεωρούνται. Πάνε το παιδί στο νοσοκομείο αλλά τους λένε να μην ανησυχούν και να φύγουν. Λίγο μετά το παιδί καταρρέει. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι βασίστηκε σε αληθινό περιστατικό. «Αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν την πλειοψηφία έζησαν όλη τη ζωή τους βασισμένη σε αξίες και ιδανικά, μαθημένοι να υπακούουν σε νόμους και κανόνες και βλέπουν όταν βρίσκονται σε ανάγκη κανείς να μη τους βοηθά». Θέλησε όπως είπε να δώσει την ευκαιρία στους γονείς που έχουν τουλάχιστον ο ένας τον άλλο να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό από τον Εχθρό μου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Η ιδεολογική αμφισβήτιση υπάρχει εξίσου αλλά η προσέγγιση είναι περισσότερο τρυφερή. Η κάμερα σπάνια ξεφεύγει μένοντας καρφωμένη στους φιλήσυχους γονείς που κάνουν δουλειές, βλέπουν τηλεοπτικές εκπομπές και σίριαλ, συζητούν για το φαγητό, την κουζίνα και το αμάξι που έχει χαλάσει, μικρά καθημερινά θέματα. Οι εχθροί εδώ είναι η βια, η γραφειοκρατία, η αδιαφορία, το ιατρικό λάθος που συγκαλύπτεται, η μη απόδοση δικαιοσύνης. Σαστισμένοι από το δράμα που ζουν και σιχαμένοι από την ανθρώπινη απάθεια απέναντι στον πόνο τους οι άμυνες τους πριονίζονται και τελικά πέφτουν. Ο νόμος της ζούγκλας άλλη μια φορά καταπίνει τους ρομαντικούς. Η ταινία θα μπορούσε να πει πολλά αλλά είπε λίγα. Οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες φέρονται μη ρεαλιστικά, σοκαρισμένοι ως ανέκραστοι στο μεγαλύτερο μέρος. Ποιοι γονείς θα έφευγαν από το νοσοκομείο με το παιδί τους σε κώμα; Η δε μάνα είναι ψύχραιμη και ξεσπά σε λυγμούς όταν βρίσκει στο δωμάτιο του γιο της ένα κρυμμένο πακέτο τσιγάρα.
Gimli
Χώμα στη Γλώσσα (Dust in the Tongue)
(Σκηνοθεσία: Ruben Mendoza / Κολομβία-Γαλλία / 90′)
Ματαιοδοξία, ανάγκη για υστεροφημία, μοναξιά, αγάπη είναι τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία. Ένας Δον -μεγαλοτσιφλικάς παππούς που πεθαίνει βασανιστικά από το πάγκρεας του, πάει στο αγρόκτημα του με τα δυο εγγόνια του να σκορπίσουν τις στάχτες της γυναίκας του. Τα δυο φλεγματώδη παιδιά, οι τελευταίοι απόγονοι του, τον αγαπάνε αλλά δεν τον έχουν συγχωρήσει για τον σκληρό του χαρακτήρα και μεγάλα λάθη του παρελθόντος. Έχει και ένα σκύλο που τον λένε Πόπκορν. Ο γέρος επικριτικός και απόλυτος μέχρι το τέλος έχει σκεφτεί το δικό του σενάριο αξιοπρεπούς αποχώρησης καλώντας τα εγγόνια του να του χαρίσουν έναν γρήγορο θάνατο. Καταδικασμένος να δει το αγρόκτημα του, την περιουσία και τους κόπους του να πεθαίνουν κι αυτά μαζί του, είναι ένας σύγχρονος βασιλιάς Λιρ. Το τελικό αποτέλεσμα είναι όμως φλύαρο και αργό. Το τέλος έρχεται προκλητικό για να σπάσει τη μονοτονία.
Gimli
