56ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Τετάρτης 11/11
H Τετάρτη ήταν η ημέρα του μεγάλου happening στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το φεστιβάλ, για μια μοναδική παράσταση, η προβολή της ταινίας Metropolis, συνοδεία της ζωντανικής ορχήστρας. Μια μεγαλειώδης παράσταση για τους τυχερούς που κατάφεραν να παρεβρεθούν. Από τις υπόλοιπες σημερινές προβολές, φυσικά ξεχωρίζει το Mediterranea, του Τζόνας Καρπινιάνο, του οποίου αποκλειστική συνέντευξη για την ταινία έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο σάιτ μας.
Οι sold out προβολές για πολυαναμενόμενες ταινίες, ακόμα και μερικές ημέρες νωρίτερα είναι συχνό φαινόμενο. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα για το The Taxi του Τζαφάρ Παναχί, ενώ από τις προβολές της Τετάρτης αρκετά ήταν τα sold out, ανάμεσά τους τα Glassland, Treasure και το υποψήφιο για βραβείο LUX, Mediterranea. Αποβιβαστήκαμε στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρουμε:
Mediterranea
Αριστουργηματική καταγράφη του προσφυγικού ζητήματος, μέσα από μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Ο Αΐβα και ο Αμπάς ξεκινούν από τη Μπουρκίνα Φάσο για να φτάσουν στην Ευρώπη, όπου ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή. Η άφιξή τους όμως στην Ιταλία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Χωρίς να γίνεται καταθληπτικός, αλλά προσεγγίζοντας τους ήρωές του και την ιστορία τους με ανθρωπιά, ο ιταλός σκηνοθέτης Τζόνας Καρπινιάνο έφτιαξε μία υπέροχη ταινία που είναι όλα όσα θα έπρεπε να είναι το Dheepan και δεν είναι. Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο, μικρότερο σε διάρκεια αναφέρεται στο δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι και ο Καρπινιάνο κρατά τις ισορροπίες. Το βλέμμα του πρωταγωνιστή του (ο Κούντος Σεϊχόν στην πραγματική ιστορία του οποίου βασίζεται το σενάριο της ταινίας) καθοδηγεί τη ματιά του σκηνοθέτη από την ανησυχία του ταξιδιού, στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, στην απογοήτευση, την οργή και πάλι στην ελπίδα.
Chevalier
Μετά τον Αστακό του Γιώργου Λάνθιμου και κοντά στο ύφος του, η νέα ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη ήρθε με τη σειρά της να μας κάνει περήφανους, αποσπώντας θετικά σχόλια στο φεστιβάλ του Λοκάρνο και του Αμβούργου, με τη διπλή της βράβευση στο Σαράγιεβο και φυσικά τη μεγάλη νίκη στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Λονδίνου. Στο Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μία ομάδα έξι ανδρών που βρίσκεται σε ένα γιοτ, αποφασίζει να παίξει ένα παιχνίδι ανταγωνισμού και να βρει ποιος είναι ο καλύτερος σε όλα. Ανδρικός ανταγωνισμός, εγωισμοί, συγκρούσεις σε μία έξυπνη κωμωδία, σε σενάριο της Τσαγγάρη και του Ευθύμη Φιλίππου. Στα ατού της ταινίας, οι ισορροπημένες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας
Tyler
Ο δρόμος για το Λα Πας (Road to La Paz)
Ο Σεμπαστιάο, ο οποίος ζει στην Αργεντινή της οικονομικής κρίσης, αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα άλλο δικό του πέρα από το αυτοκίνητό του. Αποφασίζει, λοιπόν, να εργαστεί παράνομα ως ταξιτζής, βρίσκονταν έναν πιστό πελάτη στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου μουσουλμάνου που αρέσκεται στο να μασάει σκόρδα. Ενώ ο Σεμπαστιάο αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία καθημερινότητα που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί, ο ηλικιωμένος άνδρας θα του ζητήσει να τον μεταφέρει από το Μπουένος Άιρες στην Λα Πας της Βολιβίας. Μπόλικες δόσεις χιούμορ, αλλά και αρκετές τρυφερές στιγμές σε μία ταινία που προτρέπει στο δικαίωμα στην διαφορετικότητα. Ο νεαρός σκηνοθέτης της ταινίας βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και περιέγραψε στο κοινό πώς προέκυψε το ιδιότυπο αυτό road movie: «Κατ’ αρχάς εμπνεύστηκα από την οικονομική κρίση που έπληξε την Αργεντινή το 2001. Είχα μόλις αποφοιτήσει από τη σχολή και κανένας φίλος μου δεν είχε δουλειά. Ένας φίλος μου αποφάσισε να εργαστεί σαν ταξιτζής παράνομα. Επίσης, κάποια χρόνια μετά αποφάσισα να κάνω το ταξίδι προς τη Λα Πας με την κοπέλα μου. Και φυσικά τα πάντα πήγαν στραβά, ενώ μέχρι και το αυτοκίνητο καταστράφηκε. Το τρίτο ήταν η συνάντησή μου με έναν γνωστό που ήξερα χρόνια και ο οποίος είχε ασπαστεί το Ισλάμ. Μου έκανε εντύπωση, καθώς στην Αργεντινή έχουμε πολλούς καθολικούς και πολλούς εβραίους, αλλά όχι πολλούς μουσουλμάνους» σημείωσε.
Tyler
The Treasure
Ο Κόστι αγαπά τον Ρομπέν των Δασών και τις ιστορίες του, τις οποίες αφηγήται ο ίδιος στον γιο του, θέλοντας ίσως να ξορκίσει τη βαρετή δουλειά του. Κάποια στιγμή ο γείτονας εμφανίζεται στο κατώφλι του και του ζητά ένα δάνειο, προκειμένου να νοικιάσει έναν ανιχνευτή μετάλλων με την ελπίδα να βρεθεί ο θησαυρός του προπάππου που φημολογείται ότι υπάρχει στο σπίτι. Ο Κόστι θα δεχθεί να του δανείσει, με αντάλλαγμα τον μισό θησαυρό. Αν και ίσως υπερβολικά ρομαντική και αισιόδοξη, η ταινία του ρουμάνου σκηνοθέτη Κορνέλιου Πορουμπόιο διαθέτει καυστικό χιούμορ για τις αντιδράσεις τοπικής κοινωνίας και πολιτών μπροστά στην προοπτική του χρήματος. Ο σκηνοθέτης βρέθηκε στην προβολή της ταινίας στον κινηματογράφο Ολύμπιον και απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού. Μεταξύ άλλων είπε ότι η αρχική ιδέα ήταν να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τις πρσπάθειες του σκηνοθέτη και ηθοποιού, Αντριάν, να γυρίσει μία ταινία που προσπαθούσε εδώ και πολλά χρόνια να γυρίσει. Η ιδέα αυτή απέτυχε και έτσι ο Κορνέλιου Πορουμπόιου αποφάσισε να γυρίσει μία ταινία με θέμα τον φημολογούμενο θησαυρό που φέρεται να είχε κρύψει στο σπίτι της η οικογενεια του Αντριάν. «Θησαυρός δεν βρέθηκε και έτσι αποφάσισα να γυρίσω μία ταινία όπου κάποιος θα βρίσκει κάτι» σημείωσε.
Tyler
Light Years
Η Ρόουζ θεωρεί ότι η οικογένειά της είναι σαν αστερισμός που τον ενώνει μια τρομερή δύναμη. Στη διάρκεια μιας ημέρας, θα διαπιστώσει τι πραγματικά σημαίνει αυτό, καθώς η ίδια και τα αδέλφια της έρχονται αντιμέτωπα με την τραγωδία που έχει πλήξει την οικογένειά τους. Τα αδέλφια καλούνται να βρουν τρόπο να ξανασυνδεθούν μεταξύ τους και με την άρρωστη μητέρα τους. Ποιητική διάθεση και δυνατές ερμηνείες στην ταινία της Έστερ Μέι Κάμπελ από τη Βρετανία.
Tyler
Interruption
Η παράσταση της Ορέστειας έχει ήδη ξεκινήσει. Μία ομάδα ανθρώπων εισβάλει στη σκηνή και καλεί μερικά άτομα από το κοινό να ανέβουν και αυτά προκειμένου να συνεχιστεί η παράσταση. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Πού σταματά το θέαμα; Οι προβληματισμοί του Γιώργου Ζώη στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ο θεατής αλλάζει, καθώς το ίδιο το θέαμα αλλάζει. Παρ’ όλα αυτά, η προσέγγιση του Γ.Ζώη μού φάνηκε προβληματική. Η έλλειψη πληροφοριών και ρεαλισμού δημιουργούν συνεχώς την εντύπωση ότι αυτή δεν είναι μία ταινία φτιαγμένη για τους θεατές, αλλά για τον δημιουργό της και ένα μικρό «μυημένο» στην τέχνη κοινό. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που ανεβαίνουν στη σκηνή; Μπορεί ο Γ.Ζώης να θέλει να αποφύγει την παγίδα της συγκεκριμενοποίησης (ίσως να μην έχει τελικά τόση σημασία), ωστόσο ο θεατής δεν μαθαίνει ουσιαστικά ποτέ. Εκτιμώ ότι η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει με έναν πιο ιδιοφυή τρόπο στην σκηνή. Ως έχει πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μία έξυπνη ιδέα που μένει έξυπνη στο χαρτί και σύντομα εξαντλείται.
Tyler
Looking for Grace
Στην Αυστραλία, η έφηβη Γκρέις εξαφανίζεται με τα χρήματα του μπαμπά της. Ο θεατής παρακολουθεί την ιστορία της αποσπασματικά, μέσα από τα όσα συνέβησαν τις ημέρες πριν και μετά την εξαφάνισή της στα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας. Στο χαρτί η ιδέα είναι πολύ καλύτερη από ότι στην οθόνη, καθώς το αποτέλεσμα είναι μια αδιάφορη ταινία, η οποία δεν έχει αποφασίσει εάν θέλει να είναι κωμωδία ή δράμα. Τελικά, καταλήγει να είναι απλά αμήχανη.
Tyler
Entertainment (Διασκέδαση)
Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που λέει ο τίτλος του. Όχι ότι δεν είχε αγνές προθέσεις, τόσο από το σκηνοθέτη όσο και τον κεντρικό πρωταγωνιστή Γκρεγκ Τούρκινγκτον. Ακόμα κι ο Τζ. Σ. Ράιλι το πίστεψε κι είπε να συμμετάσχει. Έχετε διαρωτηθεί ποτέ γιατί οι περισσότερες από αυτές τις απόπειρες μεταφοράς του δράματος των stand up comedians είναι εξαρχής καταδικασμένες να χαντακωθούν από το κοινό; Όπως και να έχει κάποια ταινία έπρεπε να πάρει τον τίτλο της χειρότερης ταινίας της ημέρας και τελικά ο κλήρος έπεσε σε αυτήν. Ξέρω θα σας εκπλήξει αυτό που θα γράψω και όμως αυτή η ταινία κέρδισε προ λίγο καιρού βραβείο στο Λοκάρνο. Ήταν σίγουρα μια ταινία δύσκολη, απαιτητική από τους θεατές, χωρίς εμφανές σενάριο, με υπερβολικά αργούς ρυθμούς και βοητά, κρυμμένους συμβολισμούς, πρόσωπα παρελθόντος και παρομοιώσεις του πρωταγωνιστή σε παρελθόν και μέλλον, που τελικά είναι τόσο κουραστικά, περισσότερο δε γιατί μένουν ανεκμετάλλευτα και δεν έχουν πραγματικά καμία σημασία στη ροη της αφήγησης. Αρκετές αποχωρήσεις και νευρικά ξεσπάσματα γέλοιου από το κοινό, που οφείλουμε να πούμε ότι αναγνώρισε την προσπάθεια και οι εναπομείναντες χειροκρότησαν στο τέλος.
Gimli
