Electra

Η ταινία άθλος του Σεβαστίκογλου μας γέμισε περηφάνια και ωραίες εικόνες. Ο σκηνοθέτης πήρε πάνω του τόσο την φωτογραφία όσο και την ηχοληψία, αφέθηκε ελεύθερος σε πειραματισμούς και μας έδωσε ένα εικαστικό αποτέλεσμα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Τα πλάνα του είναι χρυσάφι.

Βάζοντας άλλο ένα λιθαράκι στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά φωνάζει «ναι, μας αξίζει καλύτερη εικόνα, μας αξίζουν δυνατές ερμηνείες, μας αξίζει καλύτερος ήχος». Κάνει το επόμενο βήμα από το περσινό Luton που ήταν άρτιο εικαστικά αλλά δεν είχε συναίσθημα και στην πολεμική του ήχου του Παναγιωτόπουλου με τη Λιμουζίνα.

Με έναυσμα το μύθο της Ηλέκτρας, σε μια αφαιρετική ιστορία, χωρίς ουσιαστικά σενάριο (όπως δήλωσε και ο ίδιος o δημιουργός), εσκεμμένα μπλεγμένη χρονικά και τοπικά, αποτυπώνει μια θεματική αφήγηση με γενναίες σκηνοθετικές αποφάσεις. Με σχεδόν απουσία διαλόγων, με ευρήματα, συμβολισμούς και πρωτότυπες ιδέες πειραματισμών αποδεσμεύει το έργο του από  περιορισμούς. Δεν θέλει να τιθασεύσει τις ορμές του και αφήνει αχαλίνωτη τη δημιουργικότητα και την έμπνευση του.

Το σύγχρονο μπλέκεται με το αρχέγονο και τα πλάνα από την Αφρική, ένα μικρό εσωτερικό ντοκιμαντέρ από μόνα τους, έρχονται να μας επιστρέψουν στις ρίζες μας. Δεν υπάρχει εξάλλου η θεωρία ότι η ανθρώπινη ιστορία ξεκίνησε στην αφρικάνικη ήπειρο; Οι χαρακτήρες αλλάζουν ηλικία και τοποθεσίες δέσμιοι να κινούνται μπρος-πίσω, σε ένα ταξίδι που μοιάζει αέναο, μέχρι να συναντήσουν τον εσωτερικό προορισμό τους. Εισάγει σύμβολα ελευθερίας όπως το άλογο ή η μηχανή. Ομοίως, οι κλειστοί και οι ανοιχτοί χώροι προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα ελευθερίας ή καταπίεσης που αποτυπώνονται στα πρόσωπα των χαρακτήρων.

Η ελευθερία υποβοηθάται από την έλλειψη σφιχτού σεναρίου και επιτρέπει να ανθίσουν από τους ηθοποιούς αυτοσχεδιασμοί. Πίεσε τους πρωταγωνιστές του στα άκρα και έκαναν άπειρες λήψεις για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η Σοφία Κόκκαλη (Μικρά Αγγλία) γίνεται η μούσα του και δίνει μια ποικιλόχρωμη ερμηνεία. Τόσο αυτή όσο και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη τράβηξαν τα πάνδεινα στα γυρίσματα, ιδίως η πρώτη. Είχαν όμως την καλύτερη κινηματογραφική αποτύπωση που θα μπορούσαν να έχουν.

Καταπληκτική φωτογραφία, καδραρίσματα που θυμίζουν ξεχασμένο από το χρόνο ποίημα ή πίνακα ζωγραφικής του Σεζάρ, σβήσιμο του χρώματος στο άσπρο, παιχνίδια με το φυσικό φως και με φωτισμούς. Πρόκειται για μια ταινία που δεν είναι εύπεπτη, γιατί δεν είναι το θέμα της και γιατί δεν θέλει να είναι. Η Electra αποτελεί μια μικρή επίδειξη δύναμης. Εάν είχε δυνατό σενάριο και συνοχή δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει. Η Σοφία Κόκκαλη δείχνει (για άλλη μια φορά) ότι μπορεί να έχει μια λαμπρή εξέλιξη, ενώ ο Πέτρος Σεβαστίκογλου, με την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, μας κάνει να περιμένουμε από αυτόν σπουδαία πράγματα στο μέλλον.