Η Καλή Σύζυγος (A Good Wife)
Μπορεί ένα δυνατό κεντρικό θέμα να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας ολόκληρης ταινίας; Αυτό είναι το ερώτημα που συναντάμε στην «Καλή Σύζυγο», που κρύβει μια μικρή εσωτερική έκρηξη μέσα σε ένα σχετικά αδιάφορο περιβάλλον. Κάπως έτσι κινείται η ροή της ταινίας, περιγράφοντας την καθημερινή ζωή μιας μεσοαστικής σέρβικης οικογένειας, με τα προβλήματα της, τον ισχυρογνώμων σύζυγο που έχει τσακωθεί και δε μιλιέται με την κόρη, τον γιο που είναι άνεργος και αναζητά δουλειά και την μάνα κεντρικό άξονα, κυματοθραύστη και σιωπηλό παρατηρητή. Ο κόσμος της όμως θα κλονιστεί από δυο αναπάντεχες πληροφορίες που μπαίνουν στη ζωή της, ένα ιατρικό εύρημα για το στήθος της και μια ξεχασμένη βιντεοκασέτα από την περίοδο του πολέμου, όπου ανακαλύπτει πράγματα για τον σύζυγο της που δεν γνώριζε.
Παρόλο, λοιπόν, που αυτό το σημείο κρύβει όλη τη γοητεία και το μυστήριο να ανακαλύψουμε, τι γίνεται όταν ολόκληρος ο κόσμος θρυμματίζεται μπροστά στα μάτια της κεντρικής ηρωίδας, η ταινία αργεί πολύ να φτάσει σε αυτό. Αναλώνεται πολύ στήνοντας το υπόβαθρο, περιγράφοντας μας την καθημερινότητα, συστήνοντας μας την οικογένεια και τους χαρακτήρες. Ίσως επειδή έχει ως στόχο να μας μιλήσει παραπλεύρως για την σύγχρονη οικονομική κρίση και να περιγράψει τη ζωή στη σύγχρονη Σερβία. Ίσως επειδή θέλει να δείξει ότι στοιχεία του παρελθόντος έστω κι αν αποσιωπούνται, όσο κι αν προσπαθούν να τα ξεχάσουν, πάλι υπάρχουν μέσα τους, έτοιμα να ξεπηδήσουν. Το σενάριο όμως έτσι απλώνεται σε πολλά χωράφια για να σπείρει και δε προλαβαίνει να συλλέξει τους καρπούς της προσπάθειας του. Με την σχετικά υποτονική παρουσίαση του μοιάζει να αποδυναμώνει το ίδιο το θέμα του.
Είναι κρίμα, διότι διαθέτει μια εξαιρετική ερμηνεύτρια, την ηθοποιό Μιργιάνα Καράνοβιτς (Ο Πατέρας λείπει σε Ταξίδι, Underground, ο Θεριστής), που περνά μάλλον ανεκμετάλλευτη. Είναι περισσότερο κρίμα, αν σκεφτεί κανείς ότι η ίδια υπογράφει και τη σκηνοθεσία της ταινίας και συνυπογράφει το σενάριο! Ίσως έπεσε κι η ίδια στην παγίδα να μην κάνει άλλη μια ταινία για τον πόλεμο και προσπάθησε να το «πιάσει» λίγο διαφορετικά. Ίσως την σαγήνευσε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε η ιδέα να παρουσιάσει το πορτρέτο της μάνας ως καθημερινού ήρωα σε κάθε οικογένεια. Ίσως κάπως να αποσυντονίστηκε από την τριπλή της ιδιότητα στην ταινία, όπου οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό ότι πρόκειται για την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, όπως και την πρώτη φορά που καταπιάστηκε με το σενάριο. Το τελικό αποτέλεσμα όμως κουράζει περισσότερο από όσο θα έπρεπε, ενώ το ύφος του θυμίζει πιο πολύ επεισόδιο κάποιας τηλεοπτικής σειράς.
Μερικές φορές μια ταινία κρίνεται ανάλογα και με την εποχή της αλλά και το πόσες άλλες ταινίες έχουν γίνει εξίσου καλά ή καλύτερα με αντίστοιχη θεματολογία. Όταν υπάρχει, για παράδειγμα, η δικιά μας εξαιρετική ταινία, για την εποχή της, «Επάγγελμα Γυναίκα» (Μια ζωή Πατίνι) με την Πηνελόπη Πιτσούλη και τον Κώστα Τσάκωνα, από το 1986, περιμένει κανείς να δει κάτι παραπάνω, κάτι αλλιώτικο, ή το ίδιο αλλά ειπωμένο αλλιώς, γύρω από το δράμα μιας μάνας της μέσης ηλικίας. Ομοίως το ιστορικό βάρος των εγκλημάτων πολέμου και το πόσο βαθιές πληγές έχει αφήσει στους ανθρώπους, με το φόβο και το μίσος να τους εμποδίζει από το να προχωρήσουν, είναι το βασικό θέμα των περισσότερων ταινιών πρώην γιουγκοσλαβικών χωρών που φτάνουν στα μάτια μας.
