Ένα τραγούδι για τον Αργύρη
Σε μία περίοδο που το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων βρίσκεται στην επικαιρότητα, προβάλλεται ξανά στις αίθουσες ένα ντοκιμαντέρ του 2007 που αφορά ακριβώς αυτό το θέμα. Είναι η ιστορία του Αργύρη Σφουντούρη που ως μικρό παιδί βίωσε την σφαγή στο Δίστομο, έχασε τους γονείς του και στη συνέχεια μετέβη στην Ελβετία, όπου σπούδασε, αφιέρωσε τη ζωή του στον αντιστασιακό αγώνα και στη διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων.
Είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς την ιστορία του Αργύρη. Τη φρίκη, την οποία βίωσε, τον πόνο. Και τη φτώχεια, την ανάγκη να ξενιτευτεί. Αυτό που κάνει το ντοκιμαντέρ εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι δεν προσπαθεί να αφηγηθεί ό,τι συνέβη στο Δίστομο ή οτιδήποτε αφορά το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Αλλά αφηγείται τη ζωή ενός ιδιαίτερα δραστήριου πολίτη, καθώς και την ιστορία της οικογένειάς του. Είναι η ιστορία των Σφουντούρηδων που καταγράφεται αρχικά σε μια φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου -έναν χρόνο μετά την τραγωδία- και στη συνέχεια στις διαφορετικές πορείες των μελών της.
Ο σκηνοθέτης Στέφαν Χάουπτ -του οποίου το κείμενο είναι ιδιαίτερα εύστοχο- έχει ένα μεγάλο ατού στα χέρια του: τον ίδιο τον Αργύρη Σφουντούρη, έναν γλυκύτατο άνθρωπο που έχει γίνει το «πρόσωπο» της τραγωδίας του Διστόμου. Πρόσφατα, μάλιστα, συναντήθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ εμφανίστηκε και σε εκπομπή στη γερμανική τηλεόραση, όπου -κερνώντας ούζο- μίλησε για το θέμα των αποζημιώσεων.
Αυτό που αναρωτιέται ο αφηγητής -και ίσως και ο ήρωας του ντοκιμαντέρ- είναι τι πρέπει να κάνει κάποιος; Να ξεχάσει; Να παλέψει; Να ζητήσει εκδίκηση; Να βρει μια προσωπική ηρεμία; Η απάντηση που δίνει ο Χάουπτ είναι ένας συνδυασμός. Να βρει την προσωπική ηρεμία, αλλά να μην ξεχάσει.
Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο κ. Σφουντούρης που βρέθηκε στη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας: «Εάν νομίζει κάποιος ότι μπορούν να συγχωρεθούν αυτά τα πράγματα, τότε δεν έχει καταλάβει τίποτα από την προσωπική μου ιστορία, αλλά και από την ανθρώπινη ιστορία».
Η ταινία είχε προβληθεί και στο 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου είχε αποσπάσει το βραβείο Κοινού.
