Jurassic World
22 χρόνια μετά το Jurassic Park, οι δεινόσαυροι επιστρέφουν σ΄ ένα καινούργιο και πολύ φαντασμαγορικό πάρκο, το Jurassic World.
H Κλερ, υπεύθυνη του πάρκου, και ο επιχειρηματίας, Μασράνι, προσπαθούν να αναβιώσουν, για ακόμα μια φορά, το όραμα του Τζον Χάμοντ (εκείνου του γλυκύτατου ασπρομάλλη γεράκου που όμως τον διακατείχε μια δόση παράνοιας και άγνοιας κινδύνου!). Οι γενετιστές πυρετωδώς «μαγειρεύουν» στο εργαστήριο νέα είδη δεινοσαύρων βασιζόμενοι σε παλιό DNA (από εκείνο το «κεχριμπαρένιο» κουνουπάκι που ευθύνεται για όλα!) ανασυνδυασμένο με γενετικό υλικό από πρόσφατα είδη που καμία σχέση δεν έχουν με δεινόσαυρο. Τα αποτελέσματα κερδοφόρα και η ποικιλότητα των δεινοσαυρέϊκων ειδών απεριόριστη. Με αποτέλεσμα, το Jurassic World να αποτελεί σημείο προορισμού για πάνω από 20.000 άτομα. Μέχρι φυσικά κάτι να πάει στραβά… και αυτό το στραβό στην προκειμένη περίπτωση ακούει στο όνομα Indominus rex, ένα είδος καθόλα δημιουργημένο στον δοκιμαστικό σωλήνα προικισμένο με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα το μετατρέψουν σε μια δολοφονική μηχανή.
Αν και το Jurassic Park μετράει ήδη 2 συνέχειες μετά την πρώτη ταινία, αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα να απολαύσουμε μια ακόμα. Το Jurassic World υπάρχει στις συζητήσεις από το 2004, με συνεχείς σεναριακές τροποποιήσεις και εκτελεστικά προβλήματα, με τελική ανάθεση της σκηνοθεσίας στον Κόλιν Τρέβοροου, Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ παραμένει στο τιμόνι του παραγωγού όπως έκανε και στην τρίτη ταινία, προτιμώντας να αφήσει την σκηνοθεσία σ’ άλλα χέρια.
Πέρα από την Μπράις Ντάλας Χάουαρντ στον ρόλο της εργασιομανούς και ψυχρής καριερίστα, το καστ συμπληρώνει και ο Κρις Πρατ, όπου πέρα από φύλακας του γαλαξία είναι τελικά και ένας εξαιρετικός εκπαιδευτής βελοσιραπτόρων. Οι δύο μικροί που έρχονται να συμπληρώσουν το συγκινησιακό φορτίο της σεναριακής αφήγησης είναι ο Τάι Σίμκινς και ο Νικ Ρόμπινσον. Στον ρόλο του κακού -εκείνου που δεν φτάνουν οι δεινόσαυροι έχουμε και αυτόν!- ο Βίνσετ Ντι Ονόφριο (που απολαύσαμε φέτος ως ευαίσθητο αλλά αδίστακτο κακό στην τηλεοπτική μεταφορά του Daredevil) . Και φυσικά μην ξεχάσουμε μια ειδική μνεία στην συνεισφορά του Μάικλ Κράιτον στο φαινόμενο Jurassic Park, τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας – και προσωπικά αγαπημένου μου, πάνω σε μυθιστορήματα του οποίου βασίστηκαν και οι πρώτες ταινίες.
Στα πρακτικά τώρα, το Jurassic World σαν ταινία προσφέρει ότι ακριβώς και το πάρκο σαν ατραξιόν, πιο πολλά δόντια, πιο εντυπωσιακά ζώα. Εάν υπάρχει ένας λόγος να γυρίσεις ένα εκ νέου franchise μιας επιτυχημένης ταινίας του 1993, αυτός δεν είναι άλλος παρά να αποδείξεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο σε τεχνολογικό επίπεδο. Δυστυχώς, όμως, είναι σαφές από την αφηγηματική εξέλιξη ότι το βάρος δόθηκε μόνο στην ψηφιακή δημιουργία. Γεμάτο άστοχους διαλόγους και αμήχανα ανθρωποκεντρικό, καταλήγει οι σκηνές που φέρουν ανθρώπους ως περιεχόμενο να μοιάζουν βαρετές και απλά γεμίσματα μέχρι να εμφανιστούν πάλι τα προϊστορικά πλασματάκια. Νιώθοντας υποχρέωση να κάνει κάποια σχόλια βιοηθικής και διαχείρισης περιβάλλοντος, διαχωρίζονται οι χαρακτήρες σε εκείνους που υπερασπίζονται και αγαπούν τα ζώα και σ’ εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται την ψυχική τους υπόσταση και δεν τους αναγνωρίζουν δικαιώματα καθότι στην ουσία εξαφανισμένα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν διατηρεί εκείνο το υπόγειο σχόλιο του πρώτου Jurassic πάνω στο κέρδος που άπληστα διεκδικούν οι άνθρωποι εκμεταλλευόμενοι την εργαστηριακή δημιουργία οργανισμών.
Όσο όμως και να υποφέρει σε έμπνευση το διαλογικό σενάριο, το κερδίζουν σε εντυπωσιασμό οι σκηνές με τους ογκώδεις και ενίοτε τρομακτικούς δεινοσαύρους. Διατηρώντας περίτεχνα την αγωνία σε σκηνές δράσης και καταδίωξης, καταφέρνει τελικά να κερδίσει το ενδιαφέρον σου και να σε χορτάσει από άποψη θεάματος. Στέκεται, λοιπόν, επάξια δίπλα στους προγόνους του προσφέροντας αναγέννηση σ’ ένα κινηματογραφικό μύθο.
