Ταξίδι στην Αλαμπάμα (A Walk in the Woods)
O Μπιλ Μπράισον (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) έχει παρατήσει εδώ και πολλά χρόνια την τυχοδιωκτική ζωή για να φτιάξει την οικογένεια του στην Αγγλία. Μεγάλος πλέον, μπαίνοντας στην τρίτη ηλικία και βγαίνοντας στη σύνταξη, αποφασίζει να αφήσει τη γυναίκα, τα παιδιά και τα εγγόνια του, επιστρέφοντας για μια τελευταία περιπέτεια στις ΗΠΑ, ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι Απαλάχιων Όρεων. Αναπάντεχη παρέα στην μεγαλόπνοη προσπάθεια του, θα βρεί στον παλιό του σύντροφο στις περιπλανήσεις, Στέφεν Κατζ (Νικ Νόλτε), ο οποίος δείχνει ότι δεν είναι στην καλύτερη φόρμα. Τα δυο γερόντια ξεκινούν μια περιπλάνηση που φαντάζει από την αρχή δύσκολη, αλλά παράλληλα μια αναδρομή στις αναμνήσεις, στην παιδικότητα και τη φιλία που δε σβήνει ποτέ από δυο διψασμένες ψυχές.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο «A Walk in the Woods» που έγραψε ο ίδιος ο Μπιλ Μπράισον, ως αποτέλεσμα της εμπειρίας που έζησε, η ταινία επιχειρεί να κάνει το ανάποδο, δηλαδή να αναπαραστήσει από το βιβλίο την αρχική εμπειρία που ενέπνευσε τη συγγραφή του. Ο σκηνοθέτης Κεν Κουάπις, που έχουμε συνηθίσει σε ρομαντικές κομεντί και τηλεοπτικές κυρίως δουλειές, εδώ επιχειρεί να φτιάξει μια τρυφερή αλλα και χιουμοριστική ταινία, χτισμένη πάνω στους δυο κεντρικούς του χαρακτήρες και το πανέμορφο φυσικό τοπίο, ως τρίτο πρωταγωνιστή του. Το αδιαμφισβήτητο ερμηνευτικό ταλέντο του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα και ως σκηνοθέτη, έλαμψε πρόσφατα στο εμβληματικό σόλο του Όλα Χάθηκαν, που ακόμα αναρωτιώμαστε γιατί δεν είχε τουλάχιστον προταθεί για Όσκαρ, όπως και στο μετέπειτα The Company You Keep. Εδώ όμως ο Κουάπις έχει όμως ένα δυνατό όπλο, τον αναπάντεχα απολαυστικό Νικ Νόλτε.
Ο Νόλτε μας είχε συνηθίσει σε αδιάφορες ερμηνείες τελευταία και αντίστοιχες γκρίνιες από πολλούς κριτικούς για τη φωνή του που χάνεται και πικρόχολα σχόλια να μπαίνουν υπότιτλοι όταν μιλά, ακόμα και για τους Αμερικάνους. Οξύμωρο ίσως, αν κρίνει κανείς ότι ταυτόχρονα επιλέγεται να δανείσει τη φωνή του σε χαρακτήρες, όπως στον λυκάνθρωπο του Asthma ή στον τερατόμορφο βραχάνθρωπο Σαμιάζα, στον Noah του Αρονόφσκι. Ο Νόλτε, όμως, εδώ παίρνει το αίμα του πίσω! Μετά την συγκινητική του παρουσία στη μίνι σειρά Gracepoint, έρχεται να δώσει μια γεμάτη παρουσία, που μας θυμίζει ψήγματα από άλλες καλές του στιγμές, όπως στο U turn ή τον Πρίγκιπα της Παλίρροιας. Πραγματικά ο Νικ Νόλτε μοιάζει να καταπονείται λες και κάνει πραγματικά την πορεία των 2.200 μιλίων, μαζί με το χαρακτήρα του. Φουσκώνει και ξεφουσκώνει, κοκκινίζει, πιέζεται, γεμίζει την οθόνη, έχει όλες τις καλές ατάκες, είναι κωμικός αλλά και συγκινητικός.
Ενώ ο χαρακτήρας του Ρέντφορντ είναι περισσότερο clean cut, ο Nόλτε έχει πολλά στοιχεία για να χτίσει έναν ενδιαφέρων χαρακτήρα και ο ηθοποιός τα εκμεταλλεύεται στο έπακρο, εξυπηρετώντας παράλληλα πολλούς σκοπούς. Από τη μια, αποτελεί τον βασικό κωμικό μοχλό, το λεγόμενο comic relief, βοηθώντας τον συμπρωταγωνιστή του, που δεν είναι τόσο δυνατός στην κωμωδία. Από την άλλη, είναι το μαύρο πρόβατο, το αμαρτωλό παρελθόν του, που ο Μπράισον θέλει να ξεχάσει και έχει απομακρυνθεί χρόνια από τον φίλο του, ανταλάσσοντας αυτού του είδους την ανέμελη ζωή με την ήσυχη οικογενειακή ζωή που επέλεξε. Τέλος, ο χαρακτήρας «Στέφεν Κατζ» αποτελεί και το στοιχείο αφύπνησης του Μπράισον, ως ένας άνθρωπος που τον ξέρει ίσως καλύτερα από ότι ο ίδιος τον εαυτό του, πιο ρεαλιστής από τον φίλο του, αποτελεί σε αυτό το ταξίδι έναν μικρό ψυχολόγο και πολύτιμο οδηγό για την αυτογνωσία του.
Τους δυο κεντρικούς ήρωες πλαισιώνουν τρεις δευτερεύουσες γυναικείες παρουσίες. Η Έμα Τόμσον, η Κρίστεν Σααλ και η Μαίρη Στίνμπεργκεν. Η Έμα Τομσον, έχει τη γλυκάδα αλλά ταυτόχρονα και την ψυχράδα της βρετανίδας συζύγου. Με το που μένουν μόνοι τους, ο Νικ Νόλτε θα γυρίσει να πει στον Ρέντφορντ οτι πιστεύει ότι αυτή είναι η αιτία που θέλει να «αποδράσει» και ρωτά χαριτωλογόντας, απευθυνόμενος στο φίλο που κάποτε γνώριζε, «Την απατάς, έτσι;». Εδώ μπαίνει ο χαρακτήρας της Στίνμπεργκεν, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα για κάποιο φλερτ να αναπτυχθεί. Τέλος, η Κρίστεν Σααλ κάνει για άλλη μια φορά τον «αχώνευτο» κωμικό ρόλο της Κάρολ, του the Last Man On Earth, την νέα τηλεοπτική σειρά, όπου εμφανίζεται και η Στίνμπεργκεν.
Στη βάση του, το Ταξίδι στην Αλαμπάμα, είναι αυτό που φανερώνει ο αγγλικός τίτλος του, ένας «περίπατος στο δάσος», μια μικρή Οδύσσεια, τόσο σε περιπέτειες, όσο και σε εσωτερικό επίπεδο για τους ήρωες. Δεν είναι ένα συνηθισμένο road trip, μιας και οι χαρακτήρες μπαίνουν και βγαίνουν στο μονοπάτι τους, σταματούν, παρεκλίνουν της πορείας τους, απογοητεύονται και αυτοσαρκάζονται. Σχεδόν από την αρχή, γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν είναι αυτοσκοπός η ολοκλήρωση της πολύμηνης ταλαιπωρίας τους. Αυτό που μετρά περισσότερο, είναι η ψυχική τους ανάγκη να το δοκιμάσουν, να επανενωθούν με τη φύση και τον ανέμελο δρόμο της εσωτερικής τους νεανικότητας, αυτής που αρνείται πεισματικά να γεράσει. Ενώ οι καθημερινές ζωές τους είναι τόσο διαφορετικές και αποκομμένες, εκεί έξω, στο μονοπάτι, οι δυο τους δείχνουν να αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια, σχηματίζοντας ένα αχώριστο δίδυμο. Η ταινία εκτός από δυνατούς ερμηνευτές, έχει και ουσία και «ζουμί» και ίσως στα χέρια ενός πιο έμπειρου σκηνοθέτη να μπορούσε να απογειωνόταν. Φυσικά, όσοι είναι φίλοι της πεζοπορίας, της ορειβασίας και του καμπινγκ, θα βρουν κάποια μικρά ψεγάδια, αλλά θα βρουν και σημεία της φιλοσοφίας τους να αποτυπώνονται αξιοπρεπώς στην ταινία.
Τελικά να τη δω; Μια χαλαρή ταινία για τη φιλία και την αγέραστη νιότη της ψυχής, εκφρασμένης μέσα από την προσπάθεια δυο ηλικιωμένων να ακολουθήσουν ένα από τα πιο δύσβατα μονοπάτια. Αξίζει να τη δείτε για την υπέροχη παρουσία του Νικ Νόλτε.
Fun trivia:
Τόσο ο Ρέντφορντ όσο και ο Νόλτε είναι στην πραγματικότητα στα εβδομήντα τους, ενώ οι χαρακτήρες στο βιβλίο υποτίθεται ότι είναι 44 χρονών. Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο του 1998, είχε αρχικά προταθεί ως το μεγάλο reunion του Ρόμπερτ Ρέντφορντ με τον Πολ Νιούμαν, για τρίτη φορά, μετά το Κεντρί και το Butch Cassidy and the Sundance Kid, όμως η επιδείνωση της υγείας του Νιούμαν δεν επέτρεψε στην ιδέα να ευδοκιμήσει μέχρι και το θάνατο του μεγάλου ηθοποιού το 2008…
