Σφαγείο (Abattoir)
Όταν η αδελφή της και ο γιος της δολοφονούνται με βάρβαρο τρόπο, η Τζούλια (Τζέσικα Λόουντς) ανακαλύπτει ότι το δωμάτιο που διαπράχθηκε ο φόνος έχει εξαφανιστεί από το σπίτι. Σταδιακά ανακαλύπτει και ότι τα δωμάτια – τόποι άλλων βάρβαρων εγκλημάτων έχουν εξαφανιστεί και από άλλα σπίτια. Προσπαθώντας να βρει το «γιατί» πίσω από τον φόνο της αδελφής της, η Τζούλια με τη βοήθεια του ντετέκτιβ Γκρέιντι θα επιχειρήσει να μάθει την αλήθεια και θα βρεθεί αντιμέτωπη με φρικιαστικά μυστικά. Οι έρευνές τους θα τους οδηγήσουν στην πόλη Νιού Ίνγκλις.
Η ταινία του Ντάρεν Λιν Μπούσμαν ξεκινά περισσότερο ως αστυνομική ταινία μυστηρίου για να γίνει μόνο στο τελευταίο μισάωρο ταινία τρόμου. Σκηνοθετημένη από τον σκηνοθέτη κάποιων από τα Saw, το Σφαγείο είναι αρκετά ατμοσφαιρικό. Αν και εκτυλίσσεται στη σύγχρονη εποχή, συχνά μοιάζει να διαδραματίζεται σε ένα παρελθόν (στη δεκαετία του 1940 για παράδειγμα). Βασισμένο στο ομώνυμο graphic novel του Μπούσμαν, διατηρεί μία ατμόσφαιρα εν μέρει εξαιτίας της επαφής του Μπούσμαν με το υλικό.
Ωστόσο, τις περισσότερες φορές αυτή ακριβώς η γνώση λειτουργεί αρνητικά για τον θεατή. Η ταινία φαίνεται να περιλαμβάνει υπερβολικά πολλές πληροφορίες, με αποτέλεσμα μερικές φορές να δυσκολεύεται η ταινία να αναπνεύσει -οι χαρακτήρες επιδίδονται σε θεολογικές και φιλοσοφικές συζητήσεις που μάλλον θα κάνουν τον θεατή να βαρεθεί. Άλλες φορές, πάλι, η ταινία βασίζεται μόνο στην ατμόσφαιρα (αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στον διευθυντή φωτογραφίας Μάικλ Φιμονιάρι, την διευθύντρια παραγωγής Κριστίνα Έουντζι Κιμ και τον σκηνογράφο Ράστον Χεντ για την εξαιρετική δουλειά τους), καθώς το συναισθηματικό βάθος λείπει.
Οι γνώστες του κόμικ ίσως βρουν ότι έχει γίνει καλή δουλειά στη μεταφορά, ωστόσο προσωπικά βρήκα μάλλον σύνθετη την ιστορία για μια ταινία που στην ουσία δεν σου προσφέρει κάτι παραπάνω σε επίπεδο τρόμου. Παρ’ όλο που η ταινία χτίζεται πάνω στην ιδέα του σπιτιού, η ιδέα αυτή εξαντλείται στο τελευταίο 20λεπτο, κάτι που πιθανότατα θα απογοητεύσει τον θεατή που περιμένει περισσότερο τρόμο.
Τελικά να τη δω;
Ξέρεις από πριν τι θα δεις: μία μάλλον αδιάφορη ταινία τρόμου με ωραία ατμόσφαιρα. Μπορεί να «σκιαχτείς» για λίγο, αλλά μετά θα την ξεχάσεις.
