Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα
O εμβληματικός σκηνοθέτης, μετά τις προκλητικές δηλώσεις του όσο αφορά την παράταξη της Λεπέν, αλλά και τις πρόσφατες δηλώσεις του στήριξης στη χώρα μας, επιστρέφει με την τελευταία του ταινία, που τιμήθηκε με το βραβείο της Επιτροπής στις περσινές Κάννες και ψηφίστηκε ως καλύτερη ταινία της χρονιάς από την Ένωση Κριτικών των ΗΠΑ, η οποία προβάλλεται σε 2D και 3D. Προσοχή όμως στους ανυποψίαστους, πρόκειται ίσως για την πιο ακραία δουλειά του.
Αυτό κάνει ο Γκοντάρ, διαλύει εντελώς την όποια κινηματογραφική φόρμα. Φυσικά, υπάρχει ένα υποτυπώδες σενάριο, όχι όμως και υπόθεση. Δεν πρέπει να την παρακολουθήσει κάποιος όπως κάθε άλλη ταινία, με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Ίσως μπορούμε να πούμε ότι είναι περισσότερο μια συλλογή πειραματισμών, βαλμένες με μια κάπως ποιητική και πάντα σουρεαλιστική ματιά, παρά μια ταινία ως ολοκληρωμένο έργο. Είναι σίγουρα εντυπωσιακό για την ηλικία του δημιουργού ότι παραμένει δημιουργικός και εντάσσει και την τεχνολογία των τελευταίων χρόνων, όπως το 3D, στα εργαλεία – παιχνίδια του. Ο Γκοντάρ κρατά το Τέλος του Α του Βαν Γκογκ στο χέρι, φιλοσοφεί και ταυτόχρονα αναζητά το νόημα της ζωής, μέσα από μνήμες, τη φύση, τις σχέσεις, το θάνατο. Συχνά η κάμερα χαμηλώνει και έχει κλίση από κάτω προς τα πάνω, προσομοιώνοντας το πεδίο οπτικής του σκύλου του, του Ρόξι, τον οποίο μετατρέπει συχνά σε βασικό πρωταγωνιστή.
Ανάμεσα σε φαινομενικά χαοτικά ασύνδετα κομμάτια, βρίσκει κανείς ωραίες εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα του σκηνοθέτη αφηγητή. Αναφέρεται και στη χώρα μας, στην Αμερική και τη Ρωσία, ενώ δε λείπουν και πικρόχολα σχόλια και υπονοούμενα για τους Γερμανούς. Καμμένα πλάνα, υπερφωτισμένα ή με υπερτονισμένα χρώματα. Βέβαια, το color correction είναι μια άγνωστη λέξη για τον Γκοντάρ. Ο ίδιος μας αναφέρει ότι προσπαθεί να αποδώσει πίνακες του Μονέ. H κίνηση άλλοτε φυσική, άλλοτε σπασμωδική, με stop carré, χορεύει κι αυτή στους ρυθμούς του σκηνοθέτη. Ο ήχος από την άλλη είναι κι αυτός πολύτιμο εργαλείο. Άλλοτε καθαρός και συνεχής, άλλοτε κόβεται απότομα και βάναυσα, όχι για να ξυπνήσει ο διπλανός που κοιμήθηκε, αλλά ως μεταβατικό στοιχείο, συνήθως ακολουθούμενο από μαύρα cut scenes.
Τι είναι τελικά το Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα; Ίσως το τελευταίο αστείο του Γκοντάρ, ένα χωρατό του δημιουργού που αποδεικνύει ότι οτιδήποτε κι αν φτιάξει το κοινό του θα το αγκαλιάσει; Φαντάζει ως ένα installation σε μια έκθεση ή κάποιο μουσείο που παίζει διαρκώς σε λούπα. Αν αντέξετε τα πρώτα δέκα λεπτά πιθανότατα θα «βγάλετε» και τα επόμενα πενήντα που απομένουν, αλλά δε μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι θα γλυτώσετε τον πονοκέφαλο! Αν πάλι είστε στο σινεμά και σας πιάσει νευρικό γέλιο ή θελήσετε να χαχανίσετε με το διπλανό σας κάντε το χαμηλόφωνα, διότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κάθονται κοντά σας τίποτα φανατικοί γκονταρικοί και να κινδυνεύσουμε με γενικότερη σύρραξη.
Ο Γκοντάρ με ίσως την πιο ακραία δουλειά του, με μικρές αναφορές στα προηγούμενα έργα του, κλείνει και αποχαιρετά το κοινό του με έναν ρομαντικό κατά μια έννοια τρόπο.
Διαβάστε επίσης:
>> O τρελός Ζαν Λυκ και οι δηλώσεις για την παράταξη της Λεπέν
>> Γκοντάρ: Ευρώπη και Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα
>> Γκοντάρ vs Τρυφώ
>> Δυο τρία πράγματα που αγαπώ στη φιλμογραφία του Γκοντάρ
