Άγγελοι (Fallen)
Μιας και έχω διαβάσει τα βιβλία, είδα αυτή την μεταφορά των μυθιστορημάτων της Λόρεν Κέιτ με την προσμονή κάποιου που γνωρίζει ήδη και περιμένει να δει πως θα γίνουν αυτά που έχει διαβάσει ταινία. Πρόκειται φυσικά για δυο διαφορετικά πράγματα και δεν πρέπει βάζουμε την ταινία υπό το πρίσμα του βιβλίου, παρά να το κρίνουμε ως αυτόνομη ταινία.
Στην ουσία της, η ταινία περιγράφει έναν απαγορευμένο έρωτα της Λουσίντα και του Ντάνιελ, έκπτωτους αγγέλους στη γη που έπρεπε να διαλέξουν στρατόπεδο. Ενώ ο Ντάνιελ αρνείται να πάρει απόφαση, μια κατάρα πέφτει πάνω στο ζευγάρι, με τη Λούσι να μετενσαρκώνεται συνεχώς, να γνωρίζει και να ερωτεύεται ξανά και ξανά τον Ντάνιελ, αλλά μόλις φιληθούν να φλέγεται και να βρίσκει τραγικό θάνατο.
Παρόλα αυτά, επειδή η ταινία αυτή βασίζεται στη best seller νεανική σειρά βιβλίων, άρα απευθύνεται κυρίως σε αυτό το κοινό, αξίζει μια μικρή αναφορά στο συσχετισμό τους. Το βιβλίο εξαρχής δεν έκρυψε το ότι ήθελε να κάνει ένα teen-romance φανταστικού, στα χνάρια που άνοιξε το Twilight, που αντί για βρικόλακες και λυκάνθρωπους θα βάζει καλούς και κακούς έκπτωτους άγγελους να διαμάχονται, γύρω από έναν καταραμένο μεγάλο έρωτα. Γράφτηκε μάλιστα την περίοδο που το άλλο saga ώδευε στο τέλος του, προσμένοντας να πάει μέρος του κοινού του, κάτι που το κατάφερε, χάρη στο αξιοπρεπές για το είδος του γράψιμο της Κέιτ, το χιούμορ και τα gothic στοιχεία του, στα σημεία που έπαιρνε ή δεν έπαιρνε σοβαρά τον εαυτό του.
Η ταινία ξεκινά παίρνοντας αυτά ως δεδομένα, αλλά έχει κάποιες αστοχίες στο ύφος που ακολούθησε, στην επιλογή του καστ και την επιλογή του σεναρίου. Ξεκινά αποκαλύπτοντας τα πάντα από την αρχή, ενώ στα βιβλία τα μυστήρια έβγαιναν σιγά σιγά, εντείνοντας το στοιχείο του μυστηρίου. Το σκοτεινό goth έχει δώσει τη θέση του στο πιο απλοϊκό φαντεζί, που θυμίζει περισσότερο αστραφτερά και ατσαλάκοτα μοντέλα σε επίδειξη ρούχων, πασπαλισμένα με χρυσόσκονη και λακ στο μαλλί, παρά χαρακτήρες που θα ξεχωρίσουν στα μάτια του θεατή. Όλα μοιάζουν να γίνονται άτσαλα, πολύ γρήγορα, χωρίς να δίνεται σωστό βάρος. Μια ταινία από ένα βιβλίο δε μπορεί να τα πάρει όλα, για αυτό επιλέγει να κάνει σωστή οικονομία χώρου και χρόνου. Μια σκηνή αρκεί για να περάσει κάτι, αν είναι σωστά γυρισμένη. Αντί αυτού κάποιος που δεν γνωρίζει και δει κατευθείαν την ταινία, θα πει ότι είναι κατά του χριστιανισμού, ότι η κοπέλα είναι αβάπτιστη και για αυτό σώζεται ή διάφορες άλλες απροσεξίες του σεναρίου.
Ακόμα και το low budget νεανικό ρομάντσο όμως θέλει το σεβασμό του. Σε μια φτηνή παραγωγή που το μόνο σχετικά καλό είναι το εξωτερικό πλάνο του σχολείου, οι χαρακτήρες είναι από την πρώτη κι όλας ταινία ηλικιακά αταίριαστοι με τους ρόλους και τα εφέ προκαλούν το γέλιο, ιδιαίτερα όταν βγαίνουν τα υποτιθέμενα φτερά των αγγέλων που μοιάζουν με αόρατα ηλεκτρικά φωτάκια, ε, τι προοπτικές για συνέχεια να έχει όλο αυτό;
Κάθε αρχή και δύσκολη… θυμάμαι την απογοήτευση μου όταν είδα την πρώτη ταινία μεταφορά ενός αγαπημένου μου βιβλίου, των Αγώνων Πείνας, όμως εκείνο είχε την Τζένιφερ Λόρενς και πιο δυνατή κεντρική ιδέα, έγινε εισπρακτική επιτυχία και έκαναν τις επόμενες ταινίες Hunger Games να είναι μεγάλα blockbusters. Στην περίπτωση του Fallen αυτό μοιάζει μάλλον αδύνατο να γίνει, θα ήταν προτιμότερο ένα ολοκληρωτικό reboot από μια συνέχεια!
