Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Πέμπτης (19/09/13)
Η στιγμή που περίμενε η Αθήνα έφτασε. Άρχισαν επιτέλους οι προβολές! Τηρώντας το έθιμο και φέτος υπήρξε μεγάλη προσέλευση κόσμου που κατέκλυσε τις αίθουσες. Αρκετοί θεατές προμηθεύτηκαν τις κάρτες των 60€ που ισοδυναμούν με 20 προβολές (ουσιαστικά ρίχνει το κόστος ανά προβολή στα 3€). Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της Μαρίας Ντούζα που παρουσίασε το έργο της Το δέντρο και η Κούνια και στο παρεξηγημένο ολλανδικό The Resurrection of a Bastard. Από τις 3 ταινίες του διαγωνιστικού που επιλέξαμε για σήμερα μας άρεσε το Nos Heros sont Morts ce soir, θετικά σχόλια μας άφησε το Les Rencontres d’apres Minuit, ενώ το Tore Tanzt τελικά απλά μας εξόργισε. Ας δούμε πιο αναλυτικά τις απόψεις των σινεπιβατών που βρέθηκαν στις προβολές:
Το δέντρο και η Κούνια:
Χώρα:Ελλάδα/Σερβία, Σκηνοθεσία: Μαρίας Ντούζα, Διάρκεια: 107′
Γκρεμισμένες γέφυρες που χωρίζουν τους ανθρώπους είναι το βασικό θέμα της ταινίας. Διχασμένοι άνθρωποι, διχασμένες οικογένειες, διχασμένες πατρίδες. Ήμουν προβληματισμένος πριν την ταινία προς τα πια μεριά θα γείρει η πλάστιγγα. Τελικά, μου άφησε περισσότερα θετικά στοιχεία. Στα προτερήματα της ταινίας η πολύ καλή κινηματογράφηση. Ομόφωνα τα εύσημα κέρδισαν από την αρχή οι τίτλοι έναρξης, όπως και τέλους, σίγουρα από τους καλύτερους σε ελληνική ταινία. Το ρεπεράζ βοήθησε δίνοντας ωραίους χώρους, αλλά και τα χρώματα και οι φακοί σε σημεία ήταν εξαιρετικοί. Ο ευρυγώνιος προσδίδει μαγεία στα δέντρα και μαγνητίζει τα βλέμματα. Πολύ καλές ερμηνείες είχαμε και από τους βασικούς πρωταγωνιστές Μυρτώ Αλικάκη, Ηλία Λογοθέτη, Mirjana Karanovic. Αξίζουν συγχαρητήρια στη σκηνοθέτη που διαχειρίστηκε και αλλοεθνείς ηθοποιούς (Σέρβους, Άγγλους) και έβγαλε αυτό που ήθελε.
Εκεί που πάσχει η ταινία είναι οι δεύτεροι ρόλοι που είναι είτε πολύ θεατρικοί, είτε πολύ στητοί και κάνουν τους διαλόγους να φαίνονται ξεροί και ξύλινοι σε σημεία, στερώντας την αληθοφάνεια. Ο Νίκος Ορφανός, δυστυχώς, δεν μου άρεσε καθόλου. Σεναριακά, από την άλλη, η ταινία παίζει ωραία με αρκετές ιδέες και εμφανίζει ευχάριστες πτυχές, βάζοντας ιδέες στο θεατή για να τον ξαφνιάσει ανατρέποντας τες. Έχασε λίγο ο χρονισμός της ταχύτητας με το σενάριο υποκύπτοντας στο λάθος (για εμένα) να μοιάζει με τηλεταινία ή τηλεοπτικό σίριαλ, ενώ θα μπορούσε να πάει ακόμα πιο ψηλά. Όπως είπα πάντως και στην αρχή, η ζυγαριά ισορροπεί προς τη θετική πλευρά.
Στις λιτές δηλώσεις της, η σκηνοθέτης δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλο το team της που εργάστηκε σκληρά, ενώ αναφέρθηκε και στα λυπηρά χθεσινά γεγονότα της επικαιρότητας.
Gimli
Les Rencontres D’ Apres Minuit / You & the Night/ Ραντεβού μετά τα Μεσάνυχτα:
Χώρα: Γαλλία, Σκηνοθεσία: Γιαν Γκονζάλες, Διάρκεια: 90′
Ένα ονειρικό, σουρεαλιστικό παραμύθι με έντονο αισθησιακό στοιχείο και αρκετό αυτοσαρκασμό ήταν το αποτέλεσμα της δουλειάς του σκηνοθέτη. Κάποιοι θεατές χωρίς ενημέρωση, που ίσως περίμεναν μια αισθησιακή γαλλική ταινία μπορεί να απογοητεύτηκαν μόλις είδαν τα στιλιζαρισμένα πλάνα, τις κυβικές λήψεις και το ιδιόμορφο σενάριο. Ο σινεφίλ θεατής πάντως σίγουρα απόλαυσε την συγκέντρωση της Τσούλας, του Επιβήτορα, του Έφηβου και της Σταρ στην φουτουριστική έπαυλη με την απολαυστική τραβεστί καμαριέρα. Η τελευταία ερμηνεία ήταν μακράν η καλύτερη, χωρίς να παραλείψουμε τον γιο Αλέν Ντελον, τον Καντονά και το σπιτονοικοκύρη ” Έντουαρτ του twillight”. Καθαρή εικόνα, ζωντανά χρώματα, αφαιρετικά στούντιο πλάνα, ζωγραφισμένα background, άλογα μέσα σε κάμαρες, νέον φωτισμοί είναι απλά λίγα από τα παιχνίδια του σκηνοθέτη. Διατήρησε την καλλιτεχνική του οπτική χωρίς να υποπέσει σε χυδαιότητες. Ο αισθησιασμός συνυπάρχει με το χιούμορ και το όργιο παρουσιάζεται σαν μέσο αντιμετώπισης των ψυχολογικών αναγκών και της ματαιότητας στον έρωτα. Έτσι, ο σκηνοθέτης εισάγει χαρακτήρες-έννοιες τους εξετάζει (παρελθόν, όνειρα, ανάγκες) και έναν-έναν τους αφαιρεί από το παιχνίδι να δει τι θα του απομείνει. Το έργο έχει επίσης πολύ δυνατό ήχο και εξαιρετικό soundtrack.
Μιας που ο προγραμματισμένος χρόνος είχε ξεπεραστεί πολύ, ο σκηνοθέτης δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεση του για να μας μιλήσει και η κουβέντα συνεχίστηκε και στο φουαγιέ. Παραδέχτηκε ως βασικές επιρροές του τη Διακριτική γοητεία της Μπουρζουαζίας, του Μπονουέλ και το Breakfast Club, αν και μας είπε ότι προσπαθεί όσο μπορεί να αποκοπεί από αυτά που θαυμάζει και να δημιουργήσει κάτι πιο προσωπικό. Κατά τη γνώμη μου εν μέρει το πέτυχε.
Gimli
Tore Tanzt / Τίποτα Κακό δεν θα Συμβεί:
Χώρα: Γερμανία, Σκηνοθεσία: Κάτριν Γκέμπε, Διάρκεια: 110′
Ακολουθώντας τη σχολή του Λαρς Φον Τρίερ (ο Δανός σκηνοθέτης θα μπορούσε άνετα να την είχε γυρίσει), η ταινία της Κάτριν Γκέμπε αναρωτιέται πάνω στην πίστη, φέρνοντας στα όριά τους τους ήρωες (αλλά και τους θεατές). Ένας θρησκόληπτος νεαρός πηγαίνει να ζήσει με έναν φαινομενικά καλοκάγαθο οικογενειάρχη, ο οποίος σταδιακά αλλάζει πρόσωπο και αποκαλύπτει τη σαδιστική του φύση. Μπορεί η σκηνοθέτιδα να καταφέρνει στο τέλος να περάσει το νόημα που θέλει στον θεατή, μέχρι τότε, όμως, τον έχει κάνει να αρρωστήσει, υποβάλλοντάς τον σε μία σειρά από σοκ που σίγουρα δεν χρειαζόταν.
Τάιλερ
Ας αρχίσω από τα πιο τεχνικά μέρη. Έχει πολύ καλή ηχοληψία και ήχους που βοηθάνε στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Επίσης, μου άρεσε η είσοδος των νέο χριστιανικών πανκ και μέταλ συγκροτημάτων σαν ιδέα, καθώς και ο παραλληλισμός του πρωταγωνιστή με τον μικρό πρίγκηπα του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Όλα αυτά όμως δεν κρατάνε πάνω από το πρώτο τέταρτο κι έτσι συνεχίζω… Η ταινία είναι απαίσια, χωρίς νόημα ύπαρξης! Είναι άρρωστη απλά για να είναι άρρωστη! Κάθε μέρα, χρόνο με το χρόνο όλο βλέπουμε και πιο άσχημες σκηνές. Αν δεν υπάρχει λόγος ο σκηνοθέτης να δείξει κάτι και το δείχνει απλά και μόνο για να σοκάρει το κοινό και να συζητηθεί, τότε για εμένα απλά έχει χάσει το νόημα της τέχνης. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν στις επιλογές μου, από το τρέιλερ και μόνο που είχα δει, άλλα με παρέσυρε ο Τάιλερ να την δω. Είναι περίεργο να αναλογιστεί κανείς ότι σκηνοθέτης είναι γυναίκα. Όσο αφορά τη διάρκεια, η υπόθεση εξελισσόταν πολύ απλοϊκά και θα ήταν προτιμότερο να γινόταν μικρού μήκους.
Gimli
The Resurrection of A Bastard / Η Ανάσταση του Μπάσταρδου:
Χώρα: Ολλανδία, Σκηνοθεσία: Γκουίντο φαν Ντρίελ, Διάρκεια: 89′
Υπάρχουν πολλά που ίσως αποπροσανατόλισαν τον κόσμο, σε μια ταινία που κατηγοριοποιείται σαν crime, drama, comedy. Καταρχάς, βρίσκω εντελώς άστοχο τον χαρακτηρισμό ότι μοιάζει στο στιλ με Ταραντίνο! Δεν αισθάνθηκα το κωμικό στοιχείο στην ταινία, παρά σε ελάχιστα ψήγματα. Είναι μια αργή σε ρυθμούς ταινία -καθαρό δράμα- που παρουσιάζει δυο υπο-ιστορίες που εκτυλίσσονται σχεδόν ταυτόχρονα για να ενωθούν φυσικά προς το τέλος. Η πρώτη είναι ενός αδίστακτου δολοφόνου που κάτι μέσα του έχει αλλάξει και η δεύτερη ενός μαύρου μετανάστη στην Ολλανδία που βασανίζεται από τις δικές του εμμονές. Προσωπικά, βρήκα την δεύτερη ιστορία μακράν πιο ενδιαφέρουσα. Παρόλο που θα γίνει μια προσπάθεια να ενωθούν όλα προς το τέλος δεν μου έφυγε η αίσθηση ότι είδα μικρά κομμάτια από διαφορετικές ταινίες. Σε κάποια από αυτά είδα όμορφα σκηνοθετικά πλάνα, φωτογραφία, χρώματα. Σε κάποια άλλα πάλι όχι.
Gimli
Nos Heros sont Mort Ce Soir/ Οι Ήρωες μας ξεψυχούν Απόψε:
Χώρα: Γαλλία, Σκηνοθεσία: Νταβίντ Περό, Διάρκεια: 94′
Από τις δυνατές ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, το “Οι ήρωές μας ξεψυχούν απόψε” αποτελεί ένα ιδιόμορφο φιλμ νουάρ. Δύο πυγμάχοι στη Γαλλία της δεκαετίας του ’60 καλούνται να παίξουν δύο ρόλους με δύο μάσκες -μια μαύρη και μία λευκή. Ατμοσφαιρική μουσική, ασπρόμαυρη φωτογραφία, έντονο κοντράστ, πλάνα που αφήνουν τον θεατή με το στόμα ανοιχτό και ένα παιχνίδι ταυτότητας με πρωταγωνιστές δύο αντι-ήρωες.
Η ταινία ξεκινά πολύ δυναμικά, αλλά αν και το τέλος μοιάζει κάπως «βεβιασμένο», καταφέρνει να εντυπωσιάσει τον θεατή με τις φιλμικές του αναφορές και τη δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη του. Βοηθούν και οι υποβλητικές ερμηνείες των Ντενί Μινοσέτ και Ζαν Πιέρ Μαρτάν.
Τάιλερ
