Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Κυριακής (22/09/13)

Με γεμάτες αίθουσες συνεχίζονται οι Νύχτες Πρεμιέρας. Τόσο το Much Ado About Nothing, όσο και το Fruitvale Station ήταν από μέρες sold out, ενώ πολύ κόσμο είχε και Η Αιχμάλωτη της Ερήμου, μια ταινία του 1956. Το κακό είναι ότι οι καθυστερήσεις συνεχίζονται, με αποτέλεσμα οι θεατές να μη μπορούν να προλάβουν το τελευταίο μετρό, ακόμα και σε ταινίες που κανονικά θα το προλάβαιναν. Για ποιο λόγο να γίνει διάλειμμα σε μία ταινία 85 λεπτών που ήδη έχει καθυστερήσει η έναρξή της; Γνωρίζουμε όλοι την απάντηση! Τουλάχιστον, εφόσον αυτό προβλέπεται να συνεχιστεί όλη τη βδομάδα, μήπως θα πρέπει οι υπεύθυνοι να παρακαλούσαν το μετρό να καθυστερήσει τα τελευταία δρομολόγια κατά ένα μισάωρο;

Oι cinepivates παρά τις αντίξοες συνθήκες που προανέφερα συνεχίζουν απτόητοι να χαίρονται το φεστιβάλ και να σας γράφουν τις εμπειρίες τους όπως τις έζησαν. Για την Κυριακή επιλέξαμε να γράψουμε για το γλυκό Short Term 12 του διαγωνιστικού μέρους, για το Twenty Feet From Stardom του μουσικού διαγωνιστικού μέρους, για το Echolot, του Αθανάσιου Καρανικόλα και το σαιξπηρικό Much Ado About Nothing. Το βράδυ μας έκλεισε με το συγκλονιστικό, πολυαναμενόμενο Fruitvale Station.

Short Term 12:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Ντέστιν Ντάνιελ Κρίτον, Διάρκεια: 96′

 Συχνά ακούμε την πρόταση ότι όσοι θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία συνήθως θέλουν να λύσουν και δικά τους προβλήματα που τους απασχολούν. Κάπως έτσι συμβαίνει και στην ταινία, καθώς μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται πολύ πετυχημένα σε κέντρο αποκατάστασης παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς βρίσκει κοινά σημεία που προσπαθεί να ξεχάσει στο πρόσωπο ενός νεαρού κοριτσιού. Η ταινία είναι πραγματικά πολύ συγκινητική, τρυφερή και ανθρώπινη, έχει δυνατές ερμηνείες τόσο από τους μεγάλους όσο και από τους μικρούς πρωταγωνιστές. Τα πιτσιρίκια σε σημεία δίνουν ρέστα. Οι ενστάσεις μου (γιατί πάντα έχω κάποιες), είναι λίγες. Δεν μου άρεσε το νωθρό flat ξεκίνημα, που γρήγορα όμως διορθώνεται. Από την άλλη και ποιος δεν έχει ψυχολογικά, όταν όμως κάποιος δουλεύει σε ένα τέτοιο ίδρυμα αυτά πρέπει να αποφεύγει να τα βγάζει στη δουλειά του. Στην ταινία παρουσιάζεται αυτό λίγο περισσότερο λυτρωτικό. Οι σκηνές του πρωταγωνιστικού ζευγαριού είναι πολύ καλές και σε ερμηνείες και καλοτραβηγμένες.   Μου άρεσαν αρκετά οι μουσικές επιλογές και το ραπ κομμάτι που τραγουδά το ένα από τα πιτσιρίκια. Η ταινία είναι νεανική, φρέσκια, αισιόδοξη. Δεν ξέρω αν είναι εφάμιλλη των άλλων καλών ταινιών του διαγωνιστικού που είδαμε, σίγουρα όμως ήταν μια από τις καλές στιγμές.

Gimli

Twenty Feet from Stardom/ Λίγα Μέτρα από τη Δημοσιότητα:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Μόργκαν Νέβιλ, Διάρκεια: 87′

 Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για ‘αστέρες μικρότερου βεληνεκούς’, καλλίφωνους ανθρώπους που για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν έφτασαν να κάνουν αξιοζήλευτη καριέρα. Κυρίως αναφέρεται σε τραγουδίστριες που έκαναν backing vocals σε διάσημα σχήματα, όπως Ρέι Τσάρλς, Στίβι Γουόντερ, Ρόλινγκ Στοουνς, Μπάουι, Τομ Τζόουνς, Τζο Κόκερ, Μάικλ Τζάκσον, Στίγκ, Τίνα Τάρνερ, Έλτον Τζον, Μπρους Σπρίνγκστιν, Μπέτι Μίντλερ. Φυσικά, για τους μουσικόφιλους πολλές από τις μεγαλοκοπέλες πλέον δεν θα είναι καθόλου άγνωστες, όπως λανθασμένα αναφέρει το επίσημο πρόγραμμα. Όλοι έχουμε ακούσει την  Ντάριν Λοβ, την Μαίρη Κλέιτον ή την Λίζα Φίσερ! Η ταινία αξίζει πολύ, για τις αρκετές σημαντικές αποκαλύψεις του χώρου (ξέρατε ότι είχε το Sweet Home Alabama αντιρατσιστικό μήνυμα;), αλλά και τα περιβόητα “χαστούκια” που πολύ ωραία παρουσιάζει ο σκηνοθέτης σε εκατέρωθεν δηλώσεις. Πολλά χιουμοριστικά στιγμιότυπα στιχομυθίας διάσημων και πισωμαχαιρώματα, έστω και τόσα χρόνια μετά. Στα υπέρ η ρεαλιστικότητα και η ειλικρίνεια πολλών στο τι συντέλεσε στην μη επιτυχία τους. Τέλος προσωπικά βρήκα συγκλονιστικό το πέρασμα του χρόνου από αρκετές από αυτές. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ιδίως το πως πάχυναν μερικές από τις καλλίγραμμες κοπέλες που βλέπουμε σε βιντεοκλίπ να λικνίζονται αισθησιακά. Επίσης ήταν πολύ έξυπνο το τρικ παρουσίασης των πρωταγωνιστών μας στους τίτλους έναρξης.

Gimli

Echolot:

Χώρα: Γερμανία, Σκηνοθεσία: Αθανάσιος Καρανικόλας, Διάρκεια: 77′

Μιας που είναι ο τίτλος να πω ότι “Echolot” ονομάζεται ένα νεανικό μουσικό φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής. Με ενδιαφέρον παρακολούθησα μια γερμανική ταινία πιο απαλή και γλυκιά σε σχέση με τις πιο “σκληρές” που μας έχουν συνηθίσει τελευταία -ιδίως με το Tore Tanzt!  Το echolot είναι ουσιαστικά ο απόηχος ενός θανάτου. Ήχοι, χορδές, ψίθυροι, σε σημεία διογκώνονται, διαρκούν, συναισθήματα, σκέψεις αποκτούν ήχο. Ενδιαφέρουσα αρχή η παρουσίαση της δεκάδας με πιο ‘θεατρικό τρόπο’. Ο περιφερόμενος θίασος περπατά στα χωράφια, ενώνονται, αποκτούν συνείδηση ομάδας. Μετά θα βγουν στο δάσος σαν αγρίμια. Η πρόφαση ή η αιτία ο θάνατος του φίλου τους που τους φέρνει κοντά;

Το έργο σχεδόν άμεσα μπαίνει στο θέμα του που είναι η παρουσίαση αυτής της μιας βραδιάς συγκέντρωσης της ‘αγέλης’.  Γρήγορα μετατρέπεται σε ένα πάρτι με απλοϊκές βαριές ροκ μελωδίες που μετατρέπουν την ομάδα σε χοροθέατρο. Κατά τον ‘Τάιλερ’ όλοι κάνουν σεξ βαράνε τύμπανα και πίνουν ποτά σε αυτή την ταινία, δεν κάνουν και τίποτα άλλο.  Ο σκηνοθέτης ίσως κρατάει κάποια πλάνα λίγο παραπάνω από όσο χρειαζόταν, όμως μας προσφέρει αρκετά καρέ υψηλής αισθητικής. Πραγματεύεται την ομαδικότητα, την συντροφικότητα, την σεξουαλική αυτογνωσία. Πιστεύω όλα όσα θέλει να πει ο σκηνοθέτης συνοψίζονται στο ποίημα που απαγγέλλεται στη μέση της ταινίας.

Gimli

 

Much Ado About Nothing/ Πολύ Κακό για το Τίποτα:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Τζος Γουίντον, Διάρκεια: 108′

Ταινία που προέκυψε μέσα από την πλήξη του Τζος Γουίντον (ή την επιθυμία του να κάνει κάτι low budget μετά τους Εκδικητές). Ο σκηνοθέτης γύρισε την ταινία μέσα σε λίγες μέρες στο σπίτι του, καλώντας τα φιλαράκια του να παίξουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και κρατώντας το αυθεντικό κείμενο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, τζαζ μουσική, στιγμές που θυμίζουν κωμωδία σε στυλ Τσάρλι Τσάπλιν συνθέτουν την ταινία του Γουίντον που χαριτωμένη είναι, αλλά δεν αλλάζει και τον κόσμο σου. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το πείραμα δεν είναι ακριβώς επιτυχημένο. Οι περισσότεροι ηθοποιοί μοιάζουν να απαγγέλλουν τα λόγια τους, παρά να τα ζουν. Εξαίρεση ο Κλαύδιος (Φραν Κραντς) και η Βεατρίκη (Έιμι Άκερ). Η δεύτερη, ειδικά, είναι εξαιρετική. Επίσης, υπάρχουν και εξυγχρονισμοί που φαίνονται παράταιροι. Η οπτική γωνία του Γουίντον είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον (συχνά βλέποντας την ταινία σκεφτόμουν πώς καταφέρνει να χρησιμοποιεί κάθε γωνιά του σπιτιού του -παράδειγμα οικονομίας που θα έπρεπε να βρει πολλούς μιμητές).

Με άλλα λόγια ναι μεν προσπαθεί να ανανεώσει την κωμωδία του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, αλλά επιτυγχάνει αυτό που πέτυχαν και άλλες ταινίες του Γουίντον: να διασκεδάσουν εν μέρει τον θεατή για δύο ώρες, αλλά μετά να ξεχαστούν.

Tyler

Δεν μπορώ να πω ότι εκστασιάστηκα από το τελικό αποτέλεσμα όσο άλλοι. Δεν λέω ότι δεν υπήρχαν καλά σημεία. Ήταν όμως μακριά από αυτό που περίμενα. Καταρχάς, δεν είναι κωμωδία όπως το έργο του Σαίξπηρ. Είναι κάτι σαν την ‘Τόλμη και Γοητεία’ σε ασπρόμαυρο. Εκτός από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Βενέδικτου-Βεατρίκης, οι υπόλοιποι ηθοποιοί απλά απαγγέλουν αφύσικα το κείμενο. H ατμόσφαιρα 50’s και η μουσική-ύμνος στην jazz σε σημεία είναι τουλάχιστον ενοχλητική. Έχει όμως δυο ευχάριστα ‘μουσικά διαλείμματα’ θα έλεγε κανείς, το πρώτο με τα αισθησιακά ακροβατικά και το δεύτερο με τα φαναράκια, που είναι αρκετά ωραία. Πιστεύω ότι αφού μπήκε στον κόπο ίσως έπρεπε να διασκευάσει και λίγο το κείμενο να το φέρει λίγο στα μέτρα του.

Gimli

Fruitvale Station:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ, Διάρκεια: 85′

Ήδη έγινε από τις αγαπημένες μου της χρονιάς. Βρήκα εξαιρετικά δυνατή την ταινία του Ράιαν Κούγκλερ, η οποία αφηγείται την πραγματική ιστορία της δολοφονίας ενός Αφροαμερικανού από έναν αστυνομικό στις ΗΠΑ. Η ταινία ξεκινά με το πραγματικό βιντεάκι αυτού του περιστατικού. Ο Gimli μου είπε ότι τη θεώρησε «μνημόσυνο». Εκλαμβάνω αυτόν τον όρο μόνο θετικά: ως ανάμνηση και εορτασμό της ζωής ενός ανθρώπου που φυσικά δεν θα μπορούσε παρά να συνδέεται με την τραγικότητα του τέλους του. Δεν είναι ότι η ταινία του Κούγκλερ δεν πέφτει σε σφάλματα και μερικές φορές και σε εύκολη συγκίνηση. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της, οι προθέσεις της είναι ξεκάθαρες: αυτή είναι μία μόνο μέρα από τη ζωή ενός ανθρώπου, μία ημέρα σημαδιακή (τόσο επειδή είναι η μέρα που τον πυροβολούν, όσο και επειδή τελειώνει μια χρονιά και ξεκινά μια καινούρια). Παρακολουθούμε τον κεντρικό χαρακτήρα στην καθημερινότητά του: δεν είναι τέλειος, αλλά προσπαθεί. Να αλλάξει χαρακτήρα και ζωή. Ειδικά η σκηνή στον σταθμό του τρένου είναι συγκλονιστική. Σφύζει από ενέργεια, οργή. Είναι σε αυτή τη σκηνή που η κάμερα είναι απλός παρατηρητής των όσων συμβαίνουν. Δεν σχολιάζει, απλά καταγράφει. Προσωπικά θα προτιμούσα η ταινία να τελείωνε εκεί. Τα υπόλοιπα απλά εκβιάζουν το συναίσθημα, κάτι που η ταινία και το θέμα της δεν χρειάζονται. Παρ’ όλα αυτά το Fruitvale Station, έχοντας κατακτήσει βραβεία στο Σάντανς και στις Κάννες (και πιθανότατα θα το δούμε και στα Όσκαρ) αποτελεί από τις πιο δυνατές πραγματικές ιστορίες που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα στη μεγάλη οθόνη.

Tyler

Οι προσδοκίες μου για αυτήν την ταινία, που το πρόγραμμα του φεστιβάλ έγραφε ότι εξυμνεί με γλυκό τρόπο τη χαρά της ζωής κατακρημνίστηκαν. Η ταινία είναι καθαρόαιμο δράμα, βασικά ένα μεγάλο μνημόσυνο. Παίρνει την ιστορία σαν ένα καλοστημένο ντοκιμαντέρ και ξανακηδεύει τον άτυχο νεαρό. Το καλό του να είναι αληθινή ιστορία είναι ότι μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα χωρίς spoilers. Όλοι ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος, κανείς δεν περιμένει το κλασικό χολιγουντιανό happy ending. Ωραία η πρωτότυπη παρουσίαση της οθόνης του κινητού στις κλήσεις και τα μηνύματα. Συμφωνώ ότι η φωτογραφία σε σημεία είναι καλή και ότι η συγκλονιστική σκηνή της δολοφονίας είναι σκηνοθετημένη να κόβει την ανάσα. Είναι στο μυαλό μου πιο συγκλονιστικό όταν σκέφτομαι ότι ο αστυνομικός που διέπραξε το εν λόγω έγκλημα αποφυλακίστηκε ήδη (σε 11 μήνες, από 2 χρόνια αρχική ποινή) και μπορεί να βλέπει κι αυτός την ταινία όπως εγώ! Τώρα ηθικό δίλημμα. Θα έπρεπε να είχε δώσει το όνομα του αστυνομικού, με κίνδυνο ίσως την δημόσια διαπόμπευση του ή να δείξει την ζωή του για να είναι ολοκληρωμένο (όπως στο αντίστοιχο δικό μας Wasted Youth); Η ταινία σηκώνει πολύ δημιουργικό διάλογο κι αυτό το θεωρώ θετικό. Δεν μου άρεσε που ήταν στείρα σε προεκτάσεις που περίμενα να δώσει εκτός της απλής εξιστόρησης. Βρίσκω ότι ακολουθεί την ‘πεπατημένη’ oscar-oriented τακτική συγκίνησης του κοινού, που όταν την αντιλαμβάνομαι με ενοχλεί. Το τελευταίο μισάωρο όλο το σινεμά έκλαιγε, πολλοί μάλιστα με λυγμούς για  αρκετή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Προσωπικά δεν έχω ξανακούσει ποτέ τόσο κλάμα σε αίθουσα, ούτε στον Τιτανικό ή το Σκοτεινό Ποτάμι, ή στο Χάτσικο. Ούτε ο Τάιλερ, τον ρώτησα! Αν την δείτε σε κινηματογράφο προετοιμαστείτε για μεγάλο ψυχοπλάκωμα και προμηθευτείτε πολλά χαρτομάντιλα.

Gimli