Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Σαββάτου (21/09/13)
Με ρωτάνε συχνά γιατί σκοτώνομαι να δω όσες πιο πολλές ταινίες μπορώ. Μαζεύεις πόντους, μου λένε, ή νομίζεις ότι γίνεσαι σοφότερος; Δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν. Θαυμάζω ανθρώπους όπως ο Περάκης. Δεν χρειάζεται να αποδείξει πλέον κάτι. Κι όμως. Δεν έχει περάσει ούτε ένα φεστιβάλ που να μην είναι εκεί, ανάμεσα στον κόσμο να παρακολουθεί ως απλός θεατής ταινίες. Όχι σαν τους περισσότερους που κάθονται για τις κοσμικές εκδηλώσεις και τα φώτα και μετά την κοπανάνε.
Η σημερινή μέρα είχε πολλά και ενδιαφέροντα. Το σημαντικό γεγονός ήταν φυσικά η επιστροφή της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, με το από μέρες sold-out September. Είδαμε και το πρώτο σκυλί θεατή σε σινεμά, που δεν ήταν άλλος από τον σκύλο πρωταγωνιστή που πήρε απλόχερα τα χάδια μας και φωτογραφήθηκε μαζί μας. Επίσης, είδαμε τα πάρα πολύ καλά Kon-Tiki και La Grande Bellezza, ενώ από το διαγωνιστικό κομμάτι είδαμε το όχι τόσο δυνατό -συγκριτικά- Zwei Mütter. H βραδιά έκλεισε ευχάριστα με την παράνομη απόλαυση, το HK Forbidden Super Hero. Ο εκδικητής που φορούσε κιλοτάκι λόγω τεχνικού προβλήματος (πτώσης μιας φάσης τριφασικού) άρχισε με πάνω από είκοσι λεπτά καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσουμε το τελευταίο μετρό. Του το συγχωρούμε όμως. Εξάλλου ήταν μια καλή πρόφαση για να απολαύσουμε ένα ποτάκι μετά!
Ας δούμε αναλυτικά την άποψη των σινεπιβατών που βρέθηκαν σήμερα στις αίθουσες:
Kon-Tiki:
Χώρα: Νορβηγία/Δανία/Ην.Βασίλειο/Γερμανία, Σκηνοθεσία: Ζοακίμ Ρένινγκ & Εσπεν Σάντμεργκ Διάρκεια: 118′
Ένα υπερθέαμα ήχου και εικόνας. Το Kon-Tiki στέκεται επάξιο των προσδοκιών δείχνοντας τα δόντια της Ευρώπης στην άλλη όχθη (προς Χόλιγουντ-μεριά δηλαδή). Πολύ προσεγμένη μεταφορά της εποχής του ’47 έχει ενσωματώσει όλη την ιστορία στην υπόθεση, χωρίς να χάσει την αρτιστική της ματιά. H ιστορία που έγινε μύθος, το ταξίδι δηλαδή σε μια απλοϊκή σχεδία 5 Νορβηγών κι ενός Σουηδού, έγινε στην προσπάθεια να αποδείξουν ότι οι Tiki έφτασαν στην Ινδονησία από τη Νότια Αμερική εκμεταλλευόμενοι τα θαλάσσια ρεύματα. Ως τότε όλοι πίστευαν ότι η αποίκηση έγινε από την Ασία. Αρχικά είχα τις ενστάσεις μου ότι θα δω απελπισμένους ανθρώπους να θαλασσοπνίγονται, ή μια διαφορετική version της ζωής του Pi, χωρίς την τίγρη. Ο σκηνοθέτης, όμως, είχε άλλη άποψη και ψυχογράφησε όσο μπορούσε τους χαρακτήρες του. Ο πρωταγωνιστής, που με απογοήτευσε λιγάκι με τo Jesus Christ βλέμμα, κρατά καλά τον ρόλο του ιδεολόγου. Ο πιστός παιδικός φίλος σύμβολο σταθερότητας, ο ενθουσιώδης ακόλουθος, (κάτι σαν τον Σαμ με τον Φρόντο) -εδώ έχουμε ίσως ένα υποβόσκων ομοφυλοφιλικό υπονοούμενο-, οι ατρόμητοι “βίκινγκ” σύντροφοι, ο τρελάρας ντοκιμενταρίστας Σουηδός, όλοι μαζί συγκροτούν ένα δυναμικό σύνολο που με έκανε να προσκολληθώ στην εικόνα. Πάντα κάτι ενδιαφέρον γίνεται πριν η ταινία καταντήσει μονότονη ή κουραστική και επαναφέρει τις ισορροπίες. Ήταν σίγουρα μια από τις καλές στιγμές του φεστιβάλ.
Gimli
Zwei Mütter/ Δυο Μητέρες:
Χώρα: Γερμανία, Σκηνοθεσία: Αν Ζόχρα Μπερασέντ, Διάρκεια: 79′
Το είχαμε πει από την αρχή ότι οι γερμανικές του διαγωνιστικού φέτος υστερούν λίγο των υπολοίπων. Είπα όμως να της δώσω μια ευκαιρία. Δυστυχώς, παρά το ενδιαφέρον, βασισμένο σε αληθινά πρόσωπα, θέμα της, να παρουσιάσει την προσπάθεια ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού γυναικών να αποκτήσουν παιδί στη σημερινή Γερμανία, η ταινία ήταν αρκετά κουραστική στη θέαση της. Είχε τον ρεαλισμό και τη ροή ενός ντοκιμαντέρ, αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν με ενθουσίασε ούτε η εικόνα της, ούτε η σκηνοθεσία της, ενώ οι αργοί ρυθμοί της κούρασαν τόσο εμένα όσο και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Από την άλλη, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω τις προσπάθειες του gay κινήματος, που ενώ πέτυχαν την έγκριση των γάμων τους, πάνε στο επόμενο βήμα, να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην οικογένεια και να μελετήσουν τις δυσκολίες συμβίωσης σε μια αντίστοιχη περίπτωση.
Gimli
September:
Χώρα: Ελλάδα. Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Διάρκεια: 105′
Όπως προλόγισε η σκηνοθέτης βγήκε μια αρκετά ήσυχη ταινία, αν κρίνει κανείς από τον χαρακτήρα της. Και πραγματικά. Τελικά, Wendy & Lucy ή One Hour Photo; Η ταινία έχει πολλά στρώματα. Διασκεδάζει με μικρές λεπτομέρειες και με σκηνές που δεν έδειξε. Ο προσεκτικός θεατής θα αντιληφθεί το υποβόσκων ομοφυλοφιλικό υπονοούμενο και την κόντρα της μοναξιάς με την οικογένεια διεκδικώντας περισσότερα. Φλερτάρει με το θρίλερ, αλλά τελικά την κερδίζει η καλλιτεχνική προσέγγιση. Νομίζω θα ήθελα να το πήγαινε κι ένα βήμα πιο πέρα. Ο φακός της έχει σχεδόν έρωτα με το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας που μεταμορφώνεται σε αναγεννησιακό πίνακα. Υπήρχαν στιγμές που οι μικροί πρωταγωνιστές ξεχνιόντουσαν και κοιτούσαν την κάμερα ή ξέφευγαν από το ρόλο, όμως ήταν τόσο γλυκές αυτές οι παρεμβάσεις που προκάλεσαν το χαμόγελο στους θεατές και αλάφρυναν την ατμόσφαιρα. Ο τετράποδος πρωταγωνιστής (που σημειωτέον είχε έρθει και στην προβολή) “έγραφε” απίστευτα καλά στον φακό και μας χάρισε απίστευτα πλάνα. Ως κάτοχος σκύλου, έχω σε σημεία μερικές αντιρρήσεις και ενστάσεις, αλλά που δεν νομίζω ότι επηρέασαν το τελικό αποτέλεσμα. Οι λοιποί ηθοποιοί ήταν καλοί. Ίσως ο Νίκος Διαμαντής ήταν λίγο πιο ξύλινος από όσο θα τον ήθελα. Ο Χρήστο Στέργιογλου κάνει ένα ενδιαφέρον κωμικό πέρασμα. Όπως ήταν αναμενόμενο μια ταινία πολύ διαφορετική από τους ‘Αποχαιρετισμούς’, απαραίτητη όμως για τη δημιουργική συνέχεια της Πέννυς. Είμαι πραγματικά περίεργος τι μας επιφυλάσσει από δω και μπρος!
Gimli
HK Forbidden Super Hero/ Ο Εκδικητής Φορούσε Κιλοτάκι:
Χώρα: Ιαπωνία, Σκηνοθεσία: Γιουίτσι Φουκούντα, Διάρκεια: 105′
Ο πιο ανώμαλος υπερήρωας με τα πιο σκληρά καρύδια και τις ζαρτιέρες που αντλεί τη δύναμη του από τα γυναικεία κιλοτάκια που φορά σαν μάσκα. Μακράν από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές του φεστιβάλ. Ο κινηματογράφος σείστηκε από τα γέλια και τα χειροκροτήματα άπειρες φορές. Οι Ιάπωνες βλέποντας το Χόλιγουντ να βγάζει παρωδίες που πολλές φορές ξεπερνάνε εισπρακτικά ακόμα και τα αρχικά έργα που σατιρίζουν είπαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Εξάλλου ποιοι πιο κατάλληλοι να διακωμωδήσουν τις ταινίες τους από τους ίδιους. Πέραν των ταινιών manga και κουνγκ-φου το ρόλο του έξτρα μπαχαρικού έχουν οι ταινίες υπερηρώων, με ιδιαίτερη μνεία στον Spiderman και την Μάσκα. Μέσα σε όλα αυτά αν βάλετε το υπέρτατο αυτοσαρκαστικό σχόλιο ότι σαν λαός θεωρούνται πολύ kinky έχετε μια πλήρη εικόνα της υπόθεσης. Όσα και να σας πω όμως δεν μπορούν να σας προετοιμάσουν για αυτό που θα δειτε, τις αστείες ατάκες και το άφθονο παιχνιδιάρικο χιούμορ. Είναι ίσως η μόνη ταινία που έχω δει ως τώρα να προκαλεί τόσο γέλιο στους θεατές μόνο και μόνο προβάλλοντας τους τίτλους έναρξης δανειζόμενος στοιχεία από τη Marvel. Από τη στιγμή που εμφανίζεται και ο fake superhero αντίπαλος του, το έργο απογειώνεται! Μια από τις πιο διασκεδαστικές b-movie κωμωδίες.
Gimli
La Grande Bellezza/ Η Μεγάλη Ομορφιά:
Χώρα: Ιταλία, Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο, Διάρκεια: 142′
«Η Ρώμη σε κάνει να ξοδεύεις πολύ χρόνο»
Ένας διάσημος συγγραφέας, ο Τζεπ, που έχει γράψει ένα μόλις «δυνατό» βιβλίο σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του περιπλανιέται στην Αιώνια Πόλη, πηγαίνοντας από πάρτι σε πάρτι, αποζητώντας εναλλαγή εικόνων και ηδονών.
Από το πρώτο κιόλας πλάνο ο Πάολο Σορεντίνο (επιστρέφοντας με το La Grande Belezza) στο σινεμά που ξέρει να υπηρετεί καλά, δεν αφήνει καμία απολύτως αμφιβολία: αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία ενός συγγραφέα σε υπαρξιακή κρίση, αλλά η ιστορία ολόκληρης της Ρώμης: των απογοητεύσεων, της κενής ομορφιάς, της όμορφης κραιπάλης της ιταλικής πρωτεύουσας.
Σε μία κατ’ εξοχήν φελινική δουλειά (με έντονες επιρροές από το Dolce Vita του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη), ο Σορεντίνο βάζει τον ηλικιωμένο ήρωά του, μέσα από μία σειρά συναντήσεις και συμβάντα, να αναρωτιέται για το νόημα της ζωής. «Τα τρένα μας είναι τα καλύτερα σε ολόκληρη τη Ρώμη. Δεν καταλήγουν πουθενά» λέει ο ήρωας, Τζεπ, κοιτάζοντας τους λαμπερούς καλεσμένους του να χορεύουν τρενάκι.
Μελαγχολικό και οπερατικό, στιγμές στιγμές γκροτέσκο και εντυπωσιακό, το La Grande Belezza είναι και δεν είναι ένα ερωτικό γράμμα στη Ρώμη: μέσα από τις πανέμορφες σκηνές στις πλατείες, τα αγάλματα, τα έργα τέχνης, τον πλούτο και τη χλιδή, ο Σορεντίνο ασκεί σκληρή κριτική στη σημερινή Ιταλία: προσκολημμένη στο μεγαλείο του παρελθόντος, αναζητώντας θρησκευτική εξιλέωση. Αλλά και στους ξεπεσμένους αριστοκράτες της: συγγραφείς που θεωρούν ότι έχουν κάνει σπουδαία καριέρα, καλλιτέχνες που μιλούν με λέξεις που δεν γνωρίζουν, πεταλούδες της νύχτας που αναζητούν το φως και καίγονται από τη λάμψη. Οι ήρωες του Σορεντίνο μοιάζουν να έχουν χάσει την αιώνια ομορφιά τους, αλλά είναι καταδικασμένοι να κινούνται σε μία πόλη που λατρεύουν να μισούν.
Υπάρχουν στιγμές που η ταινία μοιάζει να τραβά σε μάκρος και είναι αυτός ο βασικός λόγος που υπολείπεται του σφιχτοδεμένου Il Divo. Η ερμηνεία του Τόνι Σερβίλο είναι για ακόμα μία φορά εξαιρετική. Μελαγχολικά, ειρωνικά, τρυφερά κινείται στους δρόμους της Ρώμης, κοιτάζει τα πρωινά και τα ηλιοβασιλέματά της, ακούει τον ήχο της σαμπάνιας που τρέχει, βλέπει τη λάμψη και αναρωτιέται -όπως κάθε στοχαστικός ήρωας που σέβαται τον εαυτό του- για τη ζωή, την τέχνη και τον θάνατο.
Κι ύστερα επιστρέφει στις αναμνήσεις του.
Τάιλερ
