Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Δευτέρας (23/09/13)
Τσαγκαροδευτέρα σήμερα και όπως είναι αναμενόμενο υπήρξε μια χαλάρωση στον κόσμο που συνέρρευσε στις προβολές. Θα περιμέναμε, για παράδειγμα, να δούμε περισσότερους στο animation από τη Γη στη Σελήνη του Άγγελου Σπάρταλη που ήταν σπιρτόζικο και απολαυστικό. To σημερινό sold out ήταν το μουσικό ντοκιμαντέρ Stone Roses: Made of Stone, αρκετά ανεβαστικό για τους φίλους του συγκροτήματος. Αν και σαν ντοκιμαντέρ δεν έλεγε και τίποτα. Ήταν ίσως περισσότερο σαν να πηγαίνεις συναυλία παρά σε ντοκιμαντέρ.
Οι cinepivates που βρέθηκαν στις αίθουσες επέλεξαν να γράψουν για το Fatal, από το διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ, για το αντιπολεμικό animation, Waltz with Bashir του Άρι Φόλμαν και φυσικά, το καταπληκτικό Από τη Γη στη Σελήνη.
Από τη Γη στη Σελήνη:
Χώρα: Ελλάδα, Σκηνοθεσία: Άγγελος Σπάρταλης, Διάρκεια: 87′
Η ταινία βασίζεται -ελεύθερα όπως αναφέρουν οι τίτλοι- στο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν, Από τη Γη στη Σελήνη. Η ταινία ξεκινάει με την προσελήνωση, με σχολιαστές τους… Μπόνι και Κλάιντ! Οι οποίοι επικαλούνται τον καημένο τον Ιούλιο Βερν και κάπως έτσι ο θεατής εισάγεται στο παραμύθι. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ, η ταινία παρακολουθεί την υπόθεση του βιβλίου του Γάλλου συγγραφέα, βάζοντας, ωστόσο, αντι-αμερικανικά σχόλια, αναφορές από την ελληνική ιστορία και πραγματικότητα (ο πρόεδρος των ΗΠΑ πχ θυμίζει τον κακό από τον Αστυνόμο Σαΐνη και έχει τη φωνή ενός πολύ γνωστού μας πολιτικού…), ενώ φέρει και στοιχεία μιούζικαλ (με κάποιες πινελιές από Μόντι Πάιθον). Τουλάχιστον απολαυστική και ιδιαίτερα ευφάνταστη.
Μετά την προβολή ο σκηνοθέτης μίλησε στο κοινό, παρουσίασε τους συνεργάτες του (ειδικά τη Ζηνοβία Αρβανιτίδη που έγραψε τη μουσική που τραγουδούν ο Σαββόπουλος και ο Ψαραντώνης -τους στίχους έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης) και αφιέρωσε την προβολή «στην σύζυγό μου, τη μάνα του παιδιού μου, τη σύντροφο στη ζωή και την τέχνη και γκομενάρα, Αγγελική Σβορώνου». Όταν τον ρώτησαν πώς και επέλεξε αυτό το βιβλίο για την ταινία του, είπε: «Το Από τη Γη στη Σελήνη έχει μεταφερθεί μόνο μία φορά σε animation: αυτή εδώ. Και ταινία έχει γίνει άλλη μία φορά, το 1957. Αν το διαβάσετε, όλοι λένε ότι είναι πολύ ωραίο βιβλίο, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Όλο μιλάνε, μιλάνε, λένε… Μία κανονιά ρίχνουν όλη κι όλη και αυτή δεν βρίσκει τον στόχο της. Ε, είπαμε και εμείς αφού δεν το κάνει κανένας άλλος μήπως να το προσπαθήσουμε εμείς;» Η ταινία χρειάστηκε πέντε χρόνια για να γυριστεί, αλλά φαίνεται ότι άξιζε την αναμονή.
Τάιλερ
Fatal/ Θανατηφόρο:
Χώρα: Ν.Κορέα, Σκηνοθεσία: Λι Ντον-κου, Διάρκεια: 103′
Ήθελα να ήξερα ποιος έγραψε το πρόγραμμα και αν είδε όντως την ταινία ή όχι. Φυσικά δεν πρόκειται για θρίλερ, αλλά ένα δυνατό ψυχολογικό δράμα. Ένας ευαίσθητος νεαρός τυραννιέται από τις τύψεις για ένα πολύ άσχημο γεγονός που τον πίεσαν οι φίλοι του να συμμετάσχει μικρός (δεν ήταν ομαδικός βιασμός, πήγαιναν ένας-ένας στο δωμάτιο). Τέλος πάντων, δεν πρέπει να σταθούμε σε αυτά. Η ταινία κρύβει μια τρυφερότητα και εσωτερική ευγένεια, όπως ο βασικός της ήρωας. Αποφεύγει να δείξει άσχημες σκηνές, προτιμά να υπονοήσει κάτι ή να το προσπεράσει γρήγορα κάτι που εκτίμησα πολύ και μου είχε λείψει τελευταία. Η απλότητα της μας μεταφέρει και την ιδιοσυγκρασία του λαού, την παιδικότητα, την υπερβολική ευγένεια που έφτασε σε σημείο να προκαλέσει γέλια στο κοινό που έχει συνηθίσει σε διαφορετική κουλτούρα. Ο πρωταγωνιστής είναι έτσι κι αλλιώς τραυματισμένος μέσα του και δεν έχει ξεπεράσει αυτό που έγινε. Όταν θα ξανασυναντήσει την κοπέλα μετά από 10 χρόνια οι μνήμες θα γίνουν ακόμα πιο έντονες. Γρήγορα θα καταλάβει ότι ούτε κι αυτή είναι η ίδια και θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να επανορθώσει. Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον. Είναι και οι δυο τραυματισμένοι και κουβαλάνε κάτι βαρύ που θα οδηγήσει το έργο στον δύσκολο μονόδρομο του. Σεναριακά το βρήκα πολύ καλό. Εκεί που χώλαινε λίγο ήταν στην χαμηλής ποιότητας εικόνα του και λίγο στη σκηνοθεσία. Πάντως η πόλη έχει μια δικιά της ομορφιά και χρώματα που ανεβάζουν τα πλάνα. Ο σκηνοθέτης έχει εκμεταλλευτεί όμορφα τις ανηφόρες δηλώνοντας μια έμμεση παρομοίωση με τον Γολγοθά που θα ανέβει ο ήρωας μέσα του. Σίγουρα όχι στις καλύτερες του διαγωνιστικού, είχε όμως όλες αυτές τις ξεχωριστές λεπτομέρειες που την καθιστούν άξια θέασης.
Gimli
Waltz with Bashir/ Βαλς με τον Μπασίρ:
Χώρα: Ισραήλ, Σκηνοθεσία: Αρι Φόλμαν, Διάρκεια: 87′
Δεν θεωρείται άδικα από πολλούς το αριστούργημα του Ισραηλινού σκηνοθέτη. Σε αυτό ο Άρι Φόλμαν καταπιάνεται με το τραύμα και με τη μνήμη με έναν τρόπο πρωτότυπο: μέσω του animation. Βάζει τον εαυτό του ως χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων, ο οποίος βασανίζεται από έναν εφιάλτη. Προσπαθώντας να απελευθερωθεί από αυτόν, καθώς δεν θυμάται τίποτα από την περίοδο που ως νεαρός υπηρετούσε στον ισραηλινό στρατό κατά την εισβολή του Λιβάνου, συναντά παλιούς συμπολεμιστές του, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει τα χαμένα κομμάτια του παζλ. Και η ίδια η ταινία χτίζεται με τρόπο εφιαλτικό και ενοχλητικό, κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την αλήθεια.
Στο τέλος αποκαλύπτεται τι είναι αυτό που ο αφηγητής επέλεξε τόσο επιτακτικά να απωθήσει από το μυαλό του και η ταινία μετατρέπεται σε μία αντιπολεμική κραυγή, σε μια αλληγορία για αυτά από τα οποία στρέφουμε τα μάτια μας μακριά. Υπέροχη η μουσική του Μαξ Ρίχτερ που συνοδεύει την ταινία. Ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει πεπεισμένος ότι το βασισμένο σε αυτοβιογραφικά στοιχεία, Βαλς Με τον Μπασίρ, θα μπορούσε μόνο μέσα από το animation να πραγματοποιηθεί.
Τάιλερ
