Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Πέμπτης (26/09/13)

 Άλλες πέντε ταινίες παρακολουθήσαμε σήμερα στις Νύχτες Πρεμιέρας που οδεύουν σιγά σιγά προς τη λήξη τους. Η μεγάλη στιγμή της ημέρας δε θα μπορούσε να είναι άλλη από το What Richard Did, που στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών μας και αντάμειψε όσους το παρακολούθησαν. Σύγχρονοι τρόποι αντιμετώπισης του παρελθόντος και μνήμες Άουσβιτς στο Die Lebenden. Από το διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, είδαμε το απλό και λιτό It Felt Like Love, ενώ το μουσικό διαγωνιστικό είχε τις Pussy Riot στο μουσικό αφιέρωμα Pussy Riot: A Punk Prayer. Στις δύσκολες στιγμές της βραδιάς μας, Οι Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη.

Die Lebenden/ Οι Νεκροί και οι Ζωντανοί:

Χώρα: Αυστρία/Πολωνία/Γερμανία, Σκηνοθεσία: Μπάρμπαρα Άλμπερτ, Διάρκεια: 112′

Το θέμα της μνήμης και της ενοχής κυριαρχεί στην ταινία της Μπάρμπαρα Άλμπερτ. Η Σίτα, μια νεαρή Αυστριακή, συνειδητοποιεί ότι ο παππούς της ήταν μέλος των SS και αποφασίζει να μάθει περισσότερα για το παρελθόν της οικογένειάς της. Ξεκινά ένα οδοιπορικό από το Βερολίνο που θα την οδηγήσει μέχρι την Τρανσιλβάνια. Η σκηνοθέτιδα αντιμετωπίζει το ζήτημα με ψυχραιμία: οι ήρωες διακατέχονται από ενοχές και συμπλέγματα, χωρίς όμως να κουβαλούν την οργή του παρελθόντος. Καθώς ο κόσμος προχωρά και τα σύνορα ανοίγονται, οι νέοι πολίτες του κόσμου καλούνται να αντιμετωπίσουν τα παλιά τους τραύματα με τρόπο που να μην κάνει τις παλιές πληγές να ανοίγουν ξανά –πληγές τις οποίες οι οικογένειες ακόμα καλούνται να κρύψουν. Η ταινία αργεί να φτάσει στο προκείμενο βέβαια, καθώς στο πρώτο κομμάτι ασχολούμαστε περισσότερο με τις αισθηματικές περιπέτειες της Σίτα και όχι με την αναζήτησή της. Στα μείον το γεγονός ότι είναι αρκετά φιλόδοξη και ασχολείται με πολλά θέματα (ένα από αυτά είναι η μετανάστευση και η κρατική αντίσταση). Θα μπορούσαν να λείπουν, μιας και ο ναζισμός είναι ήδη ένα πολύ σημαντικό θέμα από μόνο του. Στα πιο δυνατά σημεία της ταινίας οι βιντεοκασέτες με την εξομολόγηση του παππού. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο από την Άννα Φίσερ, όσο και από τον Χανς Σούσνινγκ.

Τάιλερ

It Felt like Love/ Θέλω να Νιώσω Αγάπη:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Ελάιζα Χίτμαν, Διάρκεια: 82′

Η 14χρονη Λάιλα θέλει να αποκτήσει ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις. Η εμμονική της αναζήτηση βρίσκεται στο επίκεντρο της νέας ταινίας της Ελάιζα Χίτμαν. Πρόκειται για μία ιστορία εγκλωβισμού στο μεταίχμιο από την παιδική ηλικία στην ενήλικη πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην αρχή της ταινίας η Λάιλα προσπαθεί να πείσει τον καλύτερό της φίλο (ένα παιδάκι) να επιδοθούν σε ένα άτακτο παιχνίδι αλήθειας ή θάρρους και ότι -βλέποντας ότι αυτό αποτυγχάνει- στρέφει στη συνέχεια την προσοχή της σε ένα μεγαλύτερο σε ηλικία αγόρι. Η ταινία περισσότερο παρατηρεί, παρά προσπαθεί να εμβαθύνει στα γιατί της συμπεριφοράς των χαρακτήρων. Δεν εξηγείται, δηλαδή, από το γεγονός ότι έχει μια φίλη δυο χρόνια μεγαλύτερη και πιο έμπειρη σεξουαλικά. Και το κλισέ «κορίτσι που μεγαλώνει μόνο του με τον πατέρα του» δεν ξέρω και αυτό αν με πείθει. Παρ’ όλα αυτά η ταινία έχει αρκετές αρετές. Η Ελάιζα Χίτμαν επιτρέπει στον θεατή να διατηρεί την αμφιβολία του για τις σκηνές που δείχνει, έτσι ώστε αρκετές φορές  να μην ξέρεις τι ακριβώς έχει συμβεί. Η πρωταγωνίστρια Τζίνα Πιερσάντι έχει ένα πρόσωπο ταυτόχρονα μπλαζέ και θλιμμένο που «γεμίζει» την οθόνη και το σενάριο.

Τάιλερ

 

Pussy Riot: A Punk Prayer/ Μια Πανκ Προσευχή:

Χώρα: Ρωσία/Ην.Βασίλειο, Σκηνοθεσία: Μάικ Λέρνερ & Μαξίμ Ποζντορόφκιν, Διάρκεια: 86′

Την υπόθεση της σύλληψης των Pussy Riot –για την πανκ προσευχή κατά του Πούτιν στον Καθεδρικό της Μόσχας-, των διαδηλώσεων εναντίον τους, της δίκης (και καταδίκης), καθώς και της διεθνούς κατακραυγής καταγράφουν στο ντοκιμαντέρ τους οι Μάικ Λέρνερ και Μαξίμ Ποντορόφκιν. Οι δύο δημιουργοί παίρνουν συνεντεύξεις όχι μόνο από τους γονείς και τους υποστηρικτές των τριών μελών του συγκροτήματος, αλλά και από τους επικριτές τους. Εάν κάτι καταφέρνουν επάξια οι δύο σκηνοθέτες, αυτό είναι να δείξουν ότι τα μέλη των Pussy Riot δεν είναι απλά σύμβολα μιας αντικαθεστωτικής διαμαρτυρίας, αλλά πραγματικά πρόσωπα με φόβους, ελπίδες, όνειρα. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πολύτιμο υλικό από τις συνομιλίες των τριών κοριτσιών στη διάρκεια της δίκης.

Τάιλερ

 

Οι Αισθηματίες:

Χώρα: Ελλάδα, Σκηνοθεσία: Νίκος Τριανταφυλλίδης, Διάρκεια: 100′

Μια ταινία ύμνος στα 80’s που δυστυχώς κουβάλησε στην αίθουσα αρκετά μειονεκτήματα και μερικούς φίλους σκηνοθέτες ηθοποιούς όπως ο Δήμας και ο Χαραλαμπίδης. Καταρχάς, είχε σοβαρό πρόβλημα ηχοληψίας και μιξάζ ήχου. Σε σημεία η μουσική υπερκαλύπτει διαλόγους, αλλού ήχοι ή ομιλίες κόβονται απότομα (ακόμα και μουσική ή τραγούδια), στα εξωτερικά γυρίσματα είχε τρομερό θόρυβο. Ας κατέφευγε σε μόνιμο voice over. Ίσως να ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα. Πολλά προβλήματα είχε και η φωτογραφία του. Η πρωταγωνίστρια σε κάθε πλάνο έχει και διαφορετική απόχρωση χρώματος μαλλιών. Στο σημείο που εμφανίζεται ο Δήμας, το μισό πρόσωπο του δεν φαίνεται από υπερφωτισμένο background. Έχει αρκετές λανθασμένες λήψεις και άλλες που απλά δεν τις κρατάς, όπως όταν οι ‘αισθηματίες’ κοιτούν ασυναίσθητα το φακό ή παίζουν πιάνο και φαίνονται τα δάχτυλα τους να βαράνε αέρα! Τέτοιου είδους λήψεις έχουν τη θέση τους σε αυτή την ταινία. Το αποτέλεσμα είναι μια απροσδιόριστου είδους ταινία όπου δεν γίνεται και τίποτα και ακούγονται και πέντε-έξι τραγουδάκια. Ο τραγουδιστής Μυτηλιναίος υπήρξε θύμα τελικά μιας ανήθικης πρότασης; Οι ηθοποιοί παίζουν εντελώς αφύσικα. Αργοί διάλογοι τύπου ‘Λάμψης’ (Γιάγγο ζείς). Το σενάριο απαγγέλει πεπαλαιωμένα τσιτάτα. Υποβαθμίζει εντελώς τους γυναικείους χαρακτήρες σε άψυχα αισθησιακά τρόπαια. Αργή δράση, χιλιοειπωμένη υπόθεση. Αν θα πάρει διανομή θα είναι για b-mov-άδες που θέλουν να δουν γυμνές τις πρωταγωνίστριες. Πήγε μάλλον να κάνει το βήμα μπροστά αλλά έκανε τελικά μισό βήμα κι έμεινε στο κενό. Ας το γύρναγε τουλάχιστον σε Ταραντίνο με μουσική ‘άστα τα μαλλάκια σου’ να έκανε τη διαφορά.

Gimli

 

What Richard Did/ Το Μυστικό του Ρίτσαρντ:

Χώρα: Ιρλανδία, Σκηνοθεσία: Λένι Εϊμπραμσον, Διάρκεια: 87′

Μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε φέτος στις Νύχτες Πρεμιέρας δεν ανήκεις το διαγωνιστικό τμήμα. Ο λόγος για Το Μυστικό του Ρίτσαρντ, ένα καθαρόαιμο δράμα χαρακτήρων που έχει στο επίκεντρό του έναν καυγά μεταξύ μιας παρέας αγοριών που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Ο Λένι Έιμπραμσον είναι υπεύθυνος για αυτή τη «βραδυφλεγή βόμβα» από την Ιρλανδία. Στις πρώτες σκηνές ο Ρίτσαρντ (Τζακ Ρέινορ) εμφανίζεται ως ένα δημοφιλές, τρυφερό αγόρι. Όσο η ώρα περνάει και η πλοκή εκτυλίσσεται ο Έιμπραμσον αποκαλύπτει σταδιακά, μία μία, τις αδυναμίες του χαρακτήρα του. Ο Ρίτσαρντ δεν είναι λιγότερο φυσιολογικός από ότι όλοι, είναι, όμως, η εικόνα που έχει χτίσει στο πρώτο μισάωρο –η οποία καταρρέει στην συνέχεια- αυτή που τελικά τον προδίδει. Ενοχή, αναποφασιστικότητα είναι μερικές μόνο από τις έννοιες με τις οποίες ασχολείται η ταινία. Ένα υπέροχο δράμα φτιαγμένο με τα πιο απλά –αλλά κλασικά υλικά: σπουδαίες ερμηνείες (εξαιρετικός ο Ρέινορ), ηθικά διλήμματα, έξυπνη πλοκή.

Τάιλερ