Αλαντίν (Aladdin)
Οι περιπέτειες του Αλαντίν, του μικρού κλέφτη που γνωρίζει την πριγκίπισσα Γιασμίν και στην προσπάθεια του να την συναντήσει στο παλάτι, θα βρεθεί δέσμιος του δολοπλόκου Τζαφάρ που προκειμένου να γίνει σουλτάνος, επιθυμεί το λυχνάρι που βρίσκεται στο σπήλαιο των θαυμάτων. Εκεί ο Αλαντίν θα βρει το λυχνάρι από το οποίο ξεπηδάει το μαγικό τζίνι που είναι έτοιμο να πραγματοποιήσει τρεις ευχές του. Ο Αλαντίν γίνεται πρίγκηπας και με την βοήθεια του Τζίνι και του Αμπού, του κατεργάρη πίθηκου θα προσπαθήσουν να μπουν πάλι στο παλάτι, να βρουν την Γιασμίν αλλά κι να σώσουν την χώρα από τα καταστροφικά σχέδια του Τζαφάρ.
Σχέδιο πολλών ετών να μεταφερθεί ως live action η ιστορία του Αλαντίν στο σινεμά και μετά τo βραβευμένο με 2 Oscar κινούμενο σχέδιο της Disney το 1992, ο Γκάι Ρίτσι κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη αλλά φυσικά η σπιρτάδα και το ύφος του χάθηκε μέσα στο πολύχρωμο, ζωηρό, εξωτικό αλλά και ταυτόχρονα ασφαλές περιβάλλον που ήθελε η Disney για την ταινία. Γιατί το Αλαντίν είναι ακριβώς αυτό: Ένα εξωτικό, ανατολίτικο, χαρούμενο και περιπετειώδες θέαμα που πάει να φλερτάρει και με το μιούζικαλ αλλά ποτέ δεν φτάνει στο συγκεκριμένο είδος. Η-αναγκαστική- εισβολή των τραγουδιών σε αρκετά σημεία φαντάζει ξένο σώμα στην ταινία, η οποία ικανοποιεί ως προς το χιούμορ και το θέαμα που προσφέρει αλλά η εμμονή του στούντιο να απευθυνθεί κυρίως σε παιδικό κοινό, κοστίζει πόντους στο εγχείρημα. Φυσικά και είναι ένα παραμύθι που το σενάριο φροντίζει να περνάει και να επισημαίνει τα απαραίτητα μηνύματα του με επιτυχημένο τρόπο, κρατώντας σε ισορροπία κωμωδία, δράση και τραγούδια.
Οι και πάλι ασφαλείς επιλογές των Mena Massoud και Naomi Scott ως Αλαντίν και Γιασμίν αντίστοιχα, στερούν την όποια έκπληξη και ίσως ο Marwan Kenzari στον ρόλο του δολοπλόκου Τζαφάρ να κάνει την όποια ευχάριστη διαφορά. Στον ρόλο του μπλε Τζίνι, ο Γουιλ Σμιθ είναι απολαυστικός, ξεφεύγοντας σε μερικά σημεία στις γνωστές του μανιέρες αλλά σε γενικές γραμμές κατάφερε-αν και λιγότερο στα μουσικοχορευτικά του σημεία- να κλέψει την παράσταση πάντα με την βοήθεια του υπερβολικού CGI. Στα εφέ δεν είδαμε καμία καινοτομία ούτε όμως και στα κοστούμια ενώ η μουσική του Άλαν Μένκεν ακολουθεί την πεπατημένη με δύο καινούργια τραγούδια.
Αν και πουθενά δεν είδαμε την σφραγίδα του Γκάι Ρίτσι- όπως στο Σέρλοκ Χολμς για παράδειγμα- το Αλαντίν βλέπεται ευχάριστα, προσφέρει παιδικό ασφαλές θέαμα και επιβεβαιώνει πλέον την συνέχεια της αυτοκρατορίας της Disney που περιμένει για άλλη μια φορά να γεμίσει τα ταμεία της.
