Μιά (λυκο)φωλιά, ζεστή σαν αγκαλιά

Η Τζανίν Κόντι, επονομαζομενη και Στρουμφίτα απ΄την οικογένειά της, έχει 5 παιδιά. Μια κορη τη Τζούλια, η οποία τελικά πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης, μπροστά σε μία τηλεόραση, και 4 γιούς, τον ‘Αντριου, τον Κρεγκ, τον Μπάρυ και τον Ντάρεν. Η ταινία του David Michod Animal Kingdom πρέπει οπωσδήποτε να προβάλλεται στα πλαίσια μαθημάτων Κοινωνιολογίας του εγκλήματος.
Ο υποκοσμος της Μελβούρνης, εστιασμένος σε μία οικογένεια όπου 4 άντρες με τα όλα τους, διαπράττουν ληστείες ,βιοπορίζονται απ’αυτές και η μοναδική γυναίκα ανάμεσά τους, η “Στρουμφιτα”,ειναι αυτή που κατ’ουσίαν συνέχει αυτή την εγκληματική οργάνωση. Η Jacki Weaver στο ρόλο της καπάτσας, πανέξυπνης,περπατημενης στην παραβατικότητα και φαινομενικά γλυκύτατης μανουλας-“λύκαινας”, ειναι ΕΞΟΧΗ.Μια κοντοπίθαρη ,κακόγουστη, ξανθιά ύαινα , με ανατριχιαστικό βλέμμα, που όλους του προσφωνεί “γλύκα μου” και “αγάπη”, που λατρεύει σε βαθμο παρεξηγησης, τα παιδια της(παρατηρήστε πως φιλαει τους γιους της),τα υπηρετει μεσω του παραδοσιακού ρόλου της τροφού και ταυτόχρονα τα διοικεί. “Καθαρίζει ” για την παρτη τους όταν οι διωκτικές Αρχές αρχίζουν ν’αναπνεουν επικίνδυνα στο σβέρκο τους, παρόλο που δεν φαίνεται στην ταινία να διαπράττει η ίδια καποιο εγκλημα. Ειναι όμως σαφέστατα ο συνδετικός κρίκος , ο μεντορας , ο εμψυχωτής αυτης της εγκληματικής αγέλης, με υπαρχηγό τον Αντριου, επονομαζόμενο και “πάπα”( ο Ben Mendelsohn εξαιρετικος, επικίνδυνος και εκνευριστικά κρυψίνους)και με υπόλοιπους εκτελεστές, τους Μπαρυ, Κρεγκ και Ντάρεν(οι Joel Edgerton,Sullivan Stapleton και Luke Ford αντιστοιχως, επίσης πολυ καλοί).

Σ’αυτη την οικογένεια παραβατών, όπως σε όλες τις εγκληματικές ομαδες, υπάρχει ιεραρχία και υπακοή στον ανώτερο. Και ο ανώτερος εν προκειμένω φαινεται να ειναι η αφανής Τζανίν. Μπορεί τ’άγορια της να το παίζουν σκληρά αντράκια που κραδαίνουν όπλα και λύνουν μ’αυτα τις όποιες διαφορές τους(χαρακτηριστικοτατη της κοσμοθεωριας τους,ειναι η σκηνη μέσα στο αυτοκινητο μεταξύ Κρεγκ και του ανηψιού του, Τζος),που σπανε το κεφάλι όποιου τους γίνει εμπόδιο, αλλά όταν υπαρξει πρόβλημα τρέχουν πανικοβλητα στη μανουλα τους. Αυτη ξερει ποιον να απειλησει, πληρώσει,ζήτησει, για να τους γλυτώσει.

Η Τζουλια άφησε ένα γιό ορφανό πίσω της. Τον Τζόσουα/Τζος. Ο James Frechville μεσα στην κατατονικη φιγουρα του, είναι πολύ πειστικος στο ρόλο του,ο οποιος μετά το θανατο της μητερας του βρισκει καταφύγιο στο σπίτι της γιαγιάς Τζανίν, αγνοώντας(;) ότι μπαινει σε “σχολείο” εγκλήματος. Η πρώτη σεκάνς που τελειωνει με κλείσιμο του πλάνου πάνω σε ένα κάδρο, το οποιο απεικονιζει σύναξη λιονταριών γύρω απ΄τον “βασιλιά” τους είναι εξαιρετική. Οπως εξαιρετικη ειναι και η υποβλητικοτατη μουσική του Antony Partos.

To ουσιώδες αυτής της ταινίας είναι πιστεύω η παρατήρηση του νεοεισερχόμενου σ’αυτη τη φωλιά, Τζος. Το δίλημά του, αναφορικά με το με ποιους θα πάει( με την πλευρά του Νόμου εκπροσωπούμενου απ΄τον Νεϊθαν Λέικυ-ο Guy Pearce σταθερή αξία-και η οποια μετέρχεται συχνα των ίδιων ακριβώς μαφιόζικων μεθόδων που διώκει) και ποιους θ’αφησει(οι κατ’επάγγελμα παραβάτες) επιλύεται απ ΄τον ίδιο με ακρως αιματηρό τρόπο,που προκαλεί ανησυχίες. Το εκπληκτικό φινάλε, καθολου ανοίκειο, υπό την εννοια του δυνατου να συμβεί, σε όσους εχουν ευαισθησία όρασης και παρατηρουν τους συσχετισμους δυναμεων μεσα στις οικογένειες, το οποίο ξεκινάει με την φράση του αχώνευτου ‘Αντριου ” ο κόσμος είναι τρελαμένος και γαμημένος”, δεν ειναι καθόλου happy. Δεν τελειώνει η ταινια προσφέροντάς μας την ικανοποίηση της διασωσης του 18χρονου Τζος, απ’τα νυχια της βαριάς εγκληματικοτητας. Δε φαίνεται να υπαρχει ελπίδα. Ο Τζος με την πράξη του λύνει το δίλημμα καταφέρνοντας ταυτόχρονα “τρία χτυπήματα στην πόρτα της δυστυχίας” του, χω΄ρις ίσως να το συνειδητοποιεί. Θεωρώ εύστοχο τον ελληνικο τίτλο( Το Χρίσμα) ο οποίος εξηγειται τροπον τινά, ακριβώς απ΄το φινάλε.

Καποιος είπε οτι το πιο επικίνδυνο μερος είναι το σπίτι μας. Φοβάμαι πως ειχε δίκιο.