Η άλλη «Πεντάμορφη και το Τέρας»: Η τηλεοπτική σειρά του 1987
Πρόσφατα είπα σε μία φίλη μου ότι θα πάω σινεμά για να δω την «Πεντάμορφη και το Τέρας», τη live action εκδοχή της Disney. «Υπάρχει μόνο ΜΙΑ εκδοχή της Πεντάμορφης και του Τέρατος» μου απάντησε. «Η animation εκδοχή;» τη ρώτησα. Στην αρνητική της απάντηση, προσπάθησα ξανά: «Μήπως η ταινία του Κοκτώ;» «Όχι» μου είπε. «Η τηλεοπτική σειρά».
Από το 1987 έως το 1990, το κοινό καθόταν μπροστά στην οθόνη για να δει τη σειρά φαντασίας και να παρακολουθήσει την Κάθριν (Λίντα Χάμιλτον), μία βοηθό εισαγγελέα στη Νέα Υόρκη, να χάνεται στους υπονόμους και να συναντά τον Βίνσεντ, ένα καλλιεργημένο τέρας με μορφή λιονταριού που γίνεται ο προστάτης της (τον ερμηνεύει ο Ρον Πέρλμαν). Δεν επρόκειτο, φυσικά, για μεταφορά του γαλλικού παραμυθιού, αλλά για μία νέα, σύγχρονη οπτική πάνω σε μια κλασική ιστορία: εκείνη του ασχημόπαπου που ερωτεύεται τον όμορφο κύκνο και καλεί και εκείνον να το ερωτευτεί.
Αντιθέτως, δημιουργείται η αίσθηση στον θεατή ότι ο κόσμος που κρύβεται στα τούνελ της Νέας Υόρκης είναι ένας κόσμος σχεδόν μαγικός. Η αίσθηση αυτή εντείνεται από την υπέροχη φωτογραφία της υπόγειας Νέας Υόρκης, δημιουργώντας στον θεατή την επιθυμία να επισκέπτεται η Κάθριν ξανά και ξανά τα μυστικά τούνελ.
Λίγοι γνωρίζουν ότι πίσω από τη σειρά ήταν ένας εκ των πιο επιτυχημένων συγγραφέων της εποχής μας. Πριν το Game of Thrones ο Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν είχε εργαστεί ως παραγωγός και σεναριογράφος στο Beauty and The Beast (showrunner ήταν ο Ρον Κόσλοου)
Σε μία εποχή που βλέπουμε κάθε είδους σύνδεσης μεταξύ αστυνομικών και άλλων πλασμάτων (για παράδειγμα το πρόσφατο Lucifer), το Beauty and the Beast υπήρξε πρωτοπόρο. Η Κάθριν και ο Βίνσεντ ζουν μαζί περιπέτειες και εκείνη γνωρίζει και αποδέχεται τον υπόγειο κόσμο στον οποίο ζει ο Βίνσεντ, μαζί με άλλα πλάσματα. Πρόκειται για έναν δεύτερο κόσμο κάτω από τη Νέα Υόρκη που λειτουργεί με τρόπο παρόμοιο με εκείνον που λειτουργεί ο σκοτεινός κόσμος που δρα κάτω από το Γκόθαμ Σίτι. Είναι, όμως, και ένας κόσμος μεγάλης ομορφιάς.
Το δυνατό στοιχείο της σειράς δεν ήταν άλλο από τη ρομαντική της διάσταση, η οποία εκφραζόταν φυσικά στην σχέση της Κάθριν με τον Βίνσεντ. Αντίθετα με την κλασική αφήγηση του παραμυθιού, το τέρας στο τέλος δεν μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα, αλλά είναι η ευγένειά του που οδηγεί την Κάθριν να το ερωτευτεί και να μην προσπαθήσει να το αλλάξει. Το τέρας διαβάζει Σέλεϊ και Σαίξπηρ και δεν διστάζει να απαγγείλει και κάποιο σονέτο.
Ήταν η επιτυχία αυτού του ρομάντσου -απρόσμενη καθώς κανείς από τους συντελεστές δεν περίμενε ότι ο πιλότος θα αγοραστεί από το CBS και θα γίνει σειρά- που οδήγησε τελικά και στην κατάργηση του σόου. Και αυτό γιατί όταν η πρωταγωνίστρια Λίντα Χάμιλτον αποφάσισε να κάνει παιδί και να φύγει από το σόου, οι σεναριογράφοι αποφάσισαν να την σκοτώσουν, θεωρώντας ότι αυτό θα ήταν το μόνο τέλος που θα μπορούσε να υπάρξει σε μια τέτοια ιστορία. Ωστόσο, η απομάκρυνση της Χάμιλτον και η επιλογή να εμφανιστεί ένα άλλο ερωτικό ενδιαφέρον, δεν είχαν απήχηση στο κοινό και παρά τους φανατικούς θαυμαστές τα νούμερα της τηλεθέασης άρχισαν να πέφτουν και η σειρά ακυρώθηκε.
Οι συντελεστές μιλούν με πολύ θετικά λόγια για την εμπειρία τους στη σειρά, ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της. Πριν από δύο χρόνια είδα μπροστά μου στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης τον Ρον Πέρλμαν και από όλους τους ρόλους που έχει παίξει ήθελα να του φωνάξω πόσο αγάπησα τον ρόλο του τέρατος. Φυσικά δεν το έκανα, αλλά διαπίστωσα πρόσφατα ότι και για τον ίδιο πρόκειται ένας ρόλος που θυμάται με αγάπη.
Σε πρόσφατο κείμενό του στο Hollywood Reporter, o Πέρλμαν αναφέρεται σε εκείνο το συναίσθημα που του προκάλεσε το να βλέπει τον Τσαρλς Λότον στο The Hunchback of Notre Dame (1939). «Υπήρχε κάτι που με συγκινούσε βαθιά και αφορούσε αυτή την αντιπαράθεση του πράγματος που έμοιαζε διαβολικό εξωτερικά, αλλά εσωτερικά ήταν ο πιο πολύτιμος, αθώος, γλυκός, τρυφερός χαρακτήρας σε μία ολόκληρη σειρά χαρακτήρων».
Και συνεχίζει: «Αυτό ήταν το συναίσθημα που είχα και εγώ όταν ήμουν παιδί. Ποτέ δεν είχα μια ιδιαίτερα θετική εικόνα για το σώμα μου, αλλά ένιωθα ότι υπήρχε κάτι εκεί που θα ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο και είχε να κάνει περισσότερο με πράγματα αόρατα, όπως η καρδιά».
Αυτή ακριβώς η θεματική βρίσκεται και στην καρδιά του παραμυθιού «Η Πεντάμορφη και το Τέρας». Και αυτό το στοιχείο ήταν που κατάφερε η τηλεοπτική σειρά του CBS να συλλάβει: την αλήθεια πίσω και πέρα από την εξωτερική εικόνα. Και γι’ αυτό ακριβώς θα μείνει κλασική.
