Νέος σε τιμή ευκαιρίας
Πόσο μπορεί να υπονομεύσει την δυνητική απολαυση που εισπράττουμε απο μία ταινία , η κακή επιλογή ηθοποιού για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Κατά τη γνώμη μου , πάρα πολύ. Εχω “ευαισθησία” σ’αυτο το θέμα. Και η απορία μου απαντήθηκε με την πάρα πολύ καλή ταινία εποχής, και διασκευή μυθιστορήματος του Guy de Maupasant Bel Ami των Declan Donnelan και Nick Οrmerod. Aν αγαπάτε τη ζωγραφική , και ιδιαίτερα τους πίνακες του James Tissot ή τους Γάλλους Ιμπρεσιονιστές, αυτή η ταινία θα σας ικανοποιήσει πλήρως. Εξαιρετική ανσύσταση της εποχής ( Παρίσι 1890), υπέροχα κοστούμια δια χειρός Odile Dicks-Mireaux, και πάρα πολύ όμορφη μουσική των Rachel Portman και Lakshman Joseph de Saram. Οι ερμηνείες των 3 πρωταγωνιστριών, ιδίως των Uma Thurman και Krisitn Scott Thomas ειναι απολαυστικότατες , όπως και των Philip Glenister και Colm Meaney που υποδύονται τιυς συζύγους των κυριών Φορεστιέρ και Ρουσέ αντιστοίχως.
Αυτος ο οποιος ΔΕΝ ειναι σε καμία περίπτωση απολαυστικός αντιθέτως εκνευριστικότατος , “λίγος” και απαίσιος ειναι ο Robert Pattinson o οποίος εχει επωμισθεί τον αβανταδορικο ρόλο του νεαρού, πάμφτωχου, πρώην στρατιώτη Ζωρζ Ντιρουά , ο οποίος καταφτάνει στο Παρίσι ” που σαπίζει μέσα στο χρήμα “, αποφασισμένος να πιάσει την καλή. Και αυτήν πιάνει, αλλά πιάνει επίσης, τακτικώς και ανελλιπώς, και τα κορμιά των “3 χαρίτων” – τρανών συζύγων και σημαντικών παραγόντων της κοσμικής ζωής του Παρισιού, Φορεστιέρ , Ρουσέ, και Μαρέλ ( Thurman , Scott Thomas και Ricci αντιστοίχως), τις οποίες κατορθώνει ( ή μήπως τον αφήνουν; ) να τις ξελογιάσει , με πολύ συσάρεστα όμως αποτελέσματα .
Η ταινία μου θύμισε πάρα πολύ τα υπέροχα MATCH POINT και CHERI , το πρώτο για την αδίστακτη ,αν και όχι δολοφονική εδώ, διψα κοινωνικής ανόδου του ήρωά του, και το δεύτερο για τα ονειρεμένα κοστούμια και φωτογραφία.
‘Ενας υπέροχος ρόλος, αυτός του Νιτρουά, χαραμίζεται στα μούτρα αυτού του ξόανου Pattinson που νομίζει πως ειναι καλός ηθοποιός. ‘Η που οι άλλοι νομίζουν πως είναι. Απαράδεκτος.
Πάντως η ταινία -ως σύνολο- ειναι απολαυστική , μ’εντυπωσιακό τρέηλερ- “τυράκι” για τον θεατή, και -το ξαναλέω- πολύ όμορφη μουσική να την πλαισιώνει. Κρίμα που ο νεαρός, αφελής(;) Ζωρζ Ντιρουά, βρήκε την ενσάρκωσή του σάυτον τον αχώνευτο άντρα , που μάλλον νόμισε οτι οι ξινισμένες γκριμάτσες του,αρκούν για ν’αποδώσουν τη συνείδηση του ρόλου που υποδύθηκε.
‘Αλλος ηθοποιός, αληθινά όμορφος ώστε να δικαιολογείται και η τρέλα των γυναικών προς το άτομό του, θα έφτιαχνε ένα ερμηνευτικό αριστούργημα πιστεύω. Φανταστείτε στη θέση του, τον James McAvoy φερειπείν, ή τον Rupert Friend ή ακομη και τον Grigoriy Dobrygin!
