Belgica

Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαιτέρως ένθερμη φαν του Broken Circle Breakdown (Ραγισμένα Όνειρα). Και το ίδιο μάλλον μπορώ να ισχυριστώ και για τη νέα ταινία του σκηνοθέτη Βέλγου Φέλιξ Βαν Γκρένινγχεν, το Belgica.

Η ταινία ξεκινά με μία κοπέλα που αναζητά τα ρούχα της σε ένα διαμέρισμα. Στην κουζίνα συναντά ένα αγόρι που ετοιμάζει πρωινό. Μιλούν για το μπαρ που γνωρίστηκαν, το Belgica, ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο νεαρός, ο Τζο. Σύντομα στην οθόνη εμφανίζεται ο αδελφός του Τζο, Φρανκ, ο οποίος αποφασίζει να εμπλακεί και αυτός στην επιχείρηση. Τα πράγματα ξεκινούν ειδυλιακά: το μπαρ έχει μονίμως κόσμο, προσελκύει μεγάλα ονόματα της μουσικής, επεκτείνεται. Γρήγορα, όμως, η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο, καθώς αλκοόλ και ναρκωτικά ρέουν άφθονα, ενώ η καθημερινή τριβή προκαλεί προβλήματα στις σχέσεις των δύο αδελφών.

Το Belgica διαθέτει την ενέργεια μιας μουσικής συναυλίας και είναι στις σκηνές στο κλαμπ, στις σκηνές με τα συγκροτήματα που ο σκηνοθέτης εντυπωσιάζει με την ένταση, τον ρυθμό και τα πλάνα του. Σε αυτό βοηθάει και η μουσική των Soulwax. Rock tunes, νυχτερινά πλάνα, χορός, ένταση σε μία ταινία που πάντως δεν διαθέτει τα «ηλεκτρισμένα» πλάνα του Μάρτιν Σκορσέζε.

Ωστόσο, η ιστορία είναι μάλλον τετριμμένη -ένα πρόβλημα που είχα βρει και στο Broken Circle Breakdown- και γρήγορα κουράζει τον θεατή. Ο Βαν Γκρένινγχεν -που έχει γράψει και το σενάριο μαζί με τον Άρνε Σίρενς- δίνει έμφαση στον ρεαλισμό. Το βλέπεις από μικρές λεπτομέρειες όπως το πρόβλημα στο μάτι του νεαρού Τζο. Ωστόσο, τα προβλήματα των δύο αδελφών δεν δικαιολογούν τη δίωρη διάρκεια της ταινίας, ενώ και άλλες φορές έχουμε δει στο σινεμά ιστορίες για τις  συνέπειες των καταχρήσεων -ουσιών, σεξ, εξουσίας.

Ο Βαν Γκρένινγχεν επιδίδεται σε ένα ηδονιστικό πάρτι, πολύ ωραία κινηματογραφημένο, αλλά που λίγα έχει να πει.