Ouija – Η Πηγή του Κακού
Του Τάσου Ντερτιλή
(Η κριτική πρωτοδημοσιεύτηκε στο Grand Magazine)
Ένα prequel ανώτερο από τo πρώτο φιλμ του 2014, αν και δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, από έναν εκκολαπτόμενο Master of Horror.
Παραγωγή: ΗΠΑ – 2016
Διάρκεια: 99 λεπτά
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθεσία: Mike Flanagan
Πρωταγωνιστούν: Annalise Basso, Elizabeth Reaser, Lulu Wilson, Henry Thomas, Parker Mack, Doug Jones, Chelsea Gonzalez.
Υπόθεση: Στο Λος Άντζελες του 1967, μια φτωχή χήρα και τα δύο κορίτσια της ζουν από απάτες που πραγματοποιούν σε «συνεδρίες» επίκλησης πνευμάτων προκειμένου να αποσπούν χρήματα από την εύπιστη πελατεία που συρρέει. Όταν όμως στο κόλπο προστίθεται ένας πίνακας Ouija, οι απατηλές συνεδρίες τους μετατρέπονται σε οδυνηρή και εφιαλτική πραγματικότητα. Η Ντόρις, η μικρότερη κόρη καταλαμβάνεται από ένα πονηρό πνεύμα και σταδιακά η κατάσταση ξεφεύγει στον απόλυτο τρόμο. Όταν μητέρα και μεγάλη κόρη, με τη βοήθεια του διευθυντή του (Καθολικού) σχολείου της μικρής, επιχειρήσουν να τη σώσουν, όλη η κόλαση θα πέσει επάνω τους καθώς ο κόσμος των μοχθηρών πνευμάτων διψάει για «φρέσκο αίμα».
Ouija Board, το μαγικό τραπεζάκι-παιγνίδι της Hasbro του οποίου τα ίχνη χάνονται στα βάθη της Άπω Ανατολής εδώ και πολλούς αιώνες, υπήρξε πολύ δημοφιλές σε κύκλους πνευματιστών εδώ και εκατό χρόνια. Στο πέρασμα των δεκαετιών έγινε ένα παιδικό παιγνίδι που όμως δεν έχασε την αποκρυφιστική γοητεία του, εμπνέοντας αρκετές ταινίες (ακόμα και το What Lies Beneath του Ζεμέκις έχει μια χαρακτηριστική σκηνή). Το 2014 ο Μάικλ Μπέι αποφάσισε να λανσάρει ξανά το είδος, κάνοντας παραγωγή στην ομώνυμη ταινία χαμηλού προϋπολογισμού που βέβαια συνάντησε τεράστια εμπορική επιτυχία. Δυο χρόνια αργότερα επανέρχεται με ένα prequel, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία του γρήγορα ανερχόμενου νέου μαέστρου του τρόμου Μάικ Φλάναγκαν (Oculus, Hush). Το ατμοσφαιρικό (και με καλή αίσθηση της εποχής του) φιλμ εξερευνά την πηγή του κακού της πρώτης ταινίας. Ποια ήταν η DZ και πως έγινε αυτό που έγινε. Συγκρατημένο μέχρις ένα σημείο και υποβλητικό, το φιλμ ξεστρατίζει σεναριακά προς κλασσικές ευκολίες του είδους όταν ξεσπά για τα καλά η κόλαση στο φτωχικό σπίτι των Ζάντερ. Οι σεναριακές αυθαιρεσίες για χατήρι του σοκ και καλά, σχεδόν δεν βγάζουν νόημα. Τρόμος για τον τρόμο. Και λες: αφού το κόστος αυτών των ταινιών είναι αμελητέο σε σχέση με την ταμιακή τους απόδοση, γιατί δεν βάζουν και λίγη πρωτοτυπία, γιατί να περιορίζονται στα κλισέ; Ο κύριος Φλάναγκαν, με τρεις σκηνοθετικές δουλειές φέτος στο ρεζουμέ του, έχει ακόμη καρβέλια μέχρι να γίνει τουλάχιστον Τζέιμς Γουάν. Η απόδοση όμως αυτού του Ouija είναι εγγυημένη!
