Κινηματογραφικός απολογισμός 2012: Οι επιλογές της Σατίν

1. Dark Shadows

Για πότε εφτασαν Χριστούγεννα ούτε που το κατάλαβα, αν και η χρονιά ήταν γενικώς δύσκολη, περίεργη και κουραστική. Ευτυχώς τελειώνει και ελπίζουμε σε μια καλύτερη. Να περάσω λοιπόν στο παρασύνθημα, κάθε τέτοια εποχή δεν ξέρω τι με πιάνει και βγαίνει στην επιφάνεια το γκοθ στοιχείο μου… Μάλλον μικρή θα με έφτυσε καλικάντζαρος, αλλιώς δεν εξηγείται. Οπως καταλάβατε, σαν ταινία της χρονιάς (από αυτές που κατάφερα να παρακολουθήσω γαρ) θα επιλέξω το Dark Shadows του πολυφίλητου και μη εξαιρετέου παραμυθά μου, Τιμ Μπάρτον.

Βασισμένη σε μία γοτθική σαπουνόπερα που παιζόταν στην τηλεόραση από το 1966 έως το 1971, το Dark Shadows πραγματεύεται την ιστορία του Μπαρνάμπας Κόλινς, ενός βαμπίρ 200 ετών που είχε φυλακιστεί μέσα σε ένα φέρετρο. Τελικά, το 1972, κάποιοι άνοιξαν τον αλυσοδεμένο τάφο και ο Μπάρναμπας επέστρεψε στην έπαυλή του, όπου κατοικούν τώρα οι προβληματικοί απόγονοί του που κρύβουν ο καθένας τους και κάποιο μυστικό.

Συνάμα ανακαλύπτει ότι η παθολογικά ζηλιάρα πρώην του, Αντζελίκ Μπουσάρντ, έχει αναλάβει την διεύθυνση της επιχείρησής του με ψάρια που κάποτε τελούσε υπό την καθοδήγηση της Οικογένειας Κόλλινς. Ο Μπαρνάμπας δεν ήταν πάντα βρικόλακας. Όταν ζούσε ήταν ένας πλούσιος γαιοκτήμονας μέχρι τη στιγμή που η Αντζελίκ τον καταράστηκε γιατί αρνήθηκε τον έρωτά της και τον έθαψε ζωντανό, μετατρέποντάς τον σε βρικόλακα.

Φτάνοντας στην πολύχρωμη δεκαετία του ’70, ο Μπάρναμπας καλείται να την ανακαλύψει από την αρχή καθώς τα αυτοκίνητα, η τηλεόραση, η ποπ μουσική τού φαίνονται σαν μεσαιωνικά ξόρκια. Κάπου εκεί βέβαια υπάρχει και η Αντζελίκ Μπρουσάρ η μάγισσα που τον είχε καταραστεί, η οποία εξακολουθεί να τον κυνηγά και να προσπαθεί να τον ξελογιάσει. Υπάρχει ακόμη μια απόγονός του, η Ελίζαμπεθ Κόλινς Στόνταρντ, απογοητευμένη μητέρα μιας ατίθασης έφηβης και μια γιατρός που προσπαθεί να κλέψει το αίμα του Μπάρναμπας για να γίνει κι αυτή βαμπίρ.

Στα καλά της ταινίας είναι η πολύ καλή μεταφορά της σαπουνόπερας σε ταινία, καθώς και η εξαιρετική ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ (πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι κακός…) που πάντα καταφέρνει να τσαλακώνει επιτυχημένα την εικόνα του.

Κλασικό μπαρτονικό φιλμ, οικείο στους φαν του σκηνοθέτη, που ωστόσο πολλές φορές «τριχάζεται» μεταξύ της κωμωδίας, του δράματος και της ταινίας τρόμου.

Είδα επισης…:

2. Iron Lady

Ερμηνεία της χρονιάς αυτή της Μέριλ Στριπ, εξ’ού και τα βραβεία. Σαν ατάκα θα κρατήσω το ιστορικό «Sink it»!

3. J.Edgar

4. Αν

5. Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι