BFI: Αναμνήσεις από το Λονδίνο – αγγλόφωνος κινηματογράφος

Closet Monster

Μια από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ. Ο νεαρός καναδός σκηνοθέτης, Στέφεν Νταν, πραγματικά ανοίγει τους ασκούς και εξαπολύει από μέσα του όλη την μαγεία του, ενφυσώντας την στην ταινία του. Μια ταινία που μιλά για τη σεξουαλική αφύπνιση, αλλά παράλληλα και τη νεανική επανάσταση και το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση, σεξουαλική απελευθέρωση και εύρεση της σεξουαλικής ταυτότητας, τσακισμένα όνειρα, δικαίωμα στη διαφορετικότητα και αποδοχή του εαυτού μας αλλά και των άλλων, φιλία, κοινωνικό ρατσισμό και bulling, πόνο απώλειας, τύψεις και ενοχές, φαντασία και δημιουργικότητα, ρεαλισμό και σουρεαλισμό. Ο μικρός Όσκαρ τραυματίζεται ψυχικά όταν βλέπει μπροστά στα μάτια του την βάρβαρη δολοφονία ενός νεαρού ομοφιλόφυλου από μεγαλύτερης ηλικίας συμμαθητές του. Μεγαλώνοντας θα προσπαθήσει να αποβάλλει τις προτιμήσεις του νιώθοντας ενοχές. Ταυτόχρονα η μητέρα του τους εγκαταλείπει και οι προηγούμενα άριστες σχέσεις με τον πατέρα του χαλάνε. Μόνη του διαφυγή το μαγευτικό δεντρόσπιτο στον κήπο του και το μικρό του κατοικίδιο χάμστερ, με το οποίο αρχίζει να έχει καθημερινούς διαλόγους. Καταπληκτική κινηματογράφιση και ερμηνείες από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, ενώ ενδιαφέρον έχει το παραμυθένιο στοιχείο που εισάγεται κυρίως με τους διαλόγους με το χάμστερ, στο οποίο δανείζει τη φωνή της η Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Το Closet Monster επεξεργάζεται σεναριακά υπέροχα σημαντικά θέματα ψυχολογίας, είναι πολυεπίπεδο συνδυάζοντας πολλά στοιχεία, ρεαλισμού ή φαντασίας, παιδικότητας ή αισθησιασμού και τα εντάσει στο ύφος του με αρμονία και χειμαρώδης ροή.

Black Mass

Ο σκηνοθέτης του Crazy Heart και του Out of the Furnace συνεχίζει την άκρως ενδιαφέρουσα πορεία του με μία πραγματική ιστορία και με μεγάλο όπλο του την επιστροφή του Τζόνι Ντεπ στους καλούς ρόλους. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Τζίμι «Γουάιτι» Μπάλτζερ, ενός κακοποιού της Βοστώνης που για χρόνια δρούσε ως πληροφοριοδότης του FBI -προκειμένου αυτό να εξαρθρώσει την ιταλική Μαφία στη Βοστώνη-, με αντάλλαγμα να έχει το «ελεύθερο» να συνεχίζει τις παράνομες δραστηριότητές του. Ένας ρόλος που πολλοί λένε ότι μπορει να ξαναφέρει τον Τζόνι Ντεπ υποψήφιο για Όσκαρ, μετά από αρκετό καιρό. Βέβαια, για να τον ανακαλύψετε πρέπει για άλλη μια φορά να ψάξετε πίσω από μακιγιάζ, περούκες και φακούς επαφής.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας

The Lobster

Σε έναν κόσμο όχι πολύ μακριά από τον δικό μας, όσοι μένουν μόνοι τους πρέπει να βρουν ένα σύντροφο, μένοντας σε ένα ξενοδοχείο για 45 ημέρες. Εάν δεν τα καταφέρουν, τότε θα πρέπει να μετατραπούν σε ζώα, τη μορφή των οποίων θα έχουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Την ίδια ώρα, στο δάσος κατοικούν οι μοναχικοί που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους αυστηρούς κανόνες. Μια υπέροχη κριτική στις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις που με χιούμορ, πρωτοτυπία και ειρωνία, χτίζει ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν. Συμπληρώνεται από εξαιρετικές ερμηνείες, με πρώτη εκείνη του Κόλιν Φάρελ.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας

Carol

Η Τερέζε, μία νεαρή υπάλληλος σε κατάστημα, γνωρίζει την Κάρολ, μία ευκατάστατη γυναίκα που έρχεται στο μαγαζί της. Σύντομα διαπιστώνει ότι είναι γοητευμένη από αυτή τη γυναίκα. Ο Τοντ Χέινς μπορεί να φτιάχνει εξαιρετικές ιστορίες γυναικών και μετά το I’m not there συνεργάζεται ξανά με την Κέιτ Μπλάνσετ για να φτιάξει μία υπέροχη ταινία για μία ερωτική σχέση ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Με ευαισθησία, ονειρική σκηνοθεσία και δύο εκπληκτικές πρωταγωνίστριες (Μπλάνσετ και Ρούνι Μάρα), ο Χέινς δημιουργεί μία εξαιρετική ταινία, αναβιώνοντας μία ολόκληρη εποχή και αποκαλύπτοντας έναν πλούτο συναισθημάτων. Με τρόπο παρόμοιο όπως είχε κάνει στο Mildred Pearce, μιλά για γυναίκες δυναμικές που φοβούνται, κάνουν λάθη, παθιάζονται. Ζουν. Μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, θα φέρει σίγουρα μία (ή και τις δύο πρωταγωνίστριές της) υποψήφιες για Όσκαρ και σε μία περίοδο που η θέση της γυναίκας στο Χόλιγουντ συζητείται έντονα, μπορεί να είναι αυτή η ταινία που θα κερδίσει Όσκαρ καλύτερης ταινίας;

King Jack

H πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Φέλιξ Τόμπσον, που του έδωσε το βραβείο κοινού στην Τριμπέκα. Ο αντιδραστικός Τζακ ζει με τη μητέρα του και το μεγαλύτερο αδερφό του σε μια φτωχογειτονιά της Αμερικής. Αντιμετωπίζει καθημερινά προβλήματα από μια παρέα μεγαλύτερων παιδιών, νταήδων, ενώ η κοπέλα που του αρέσει στο σχολείο μοιάζει να τον εμπαίζει. Όταν φιλοξενούν για λίγες μέρες τον μικρότερο ξάδερφο, Μπεν, αρχικά νιώθει ότι του φορτώθηκε άλλος ένας μπελάς. Παρέα με τον Μπεν, ο Τζακ θα αρχίσει να αντιστέκεται, αλλά και να αξιολογεί διαφορετικά τους ανθρώπους που έχει γύρω του. Ο σκηνοθέτης παίζει με το φως και τα κάδρα των πρωταγωνιστών του, όμως, ίσως κρατά τα πλάνα του λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται. Σεναριακά δεν προσθέτει πολλά στο bulling που συναντάμε συχνά ως θεματολογία τελευταία. Έχει όμως ωραίες ερμηνείες από τους μικρούς πρωταγωνιστές του. Ιδιαίτερα ο Τσάρλι Πλάμερ στον κεντρικό ρόλο γεμίζει την εικόνα και δείχνει ότι μπορεί να έχει λαμπρό μέλλον. Να θυμίσουμε ότι ήταν και ένας από τους «φιναλίστ» στο κάστινγκ για τον νέο Σπάιντερμαν, ρόλο που τελικά πήρε ο Τομ Χόλαντ.

The Forbidden Room

Παράνοια, αναρχία και σουρεαλισμός αποτελούν τα βασικά συστατικά του Forbidden Room. Αν νομίζεις ότι απλά θα δεις μια τρομαχτική ιστορία που θα σε φρικάρει, θα σου έλεγα ξανασκέψου το.. δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Στόχος του Guy Maddin, δεν είναι ο εφησυχασμένος θεατής, εκείνος ο παθητικός δέκτης εικόνων. Στόχος είναι να σε κάνει να στριφογυρίζεις στην καρέκλα σου, μουρμουρίζοντας ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα, και σταδιακά να αφήνεσαι στον σύμπαν που δημιουργεί η ταινία, που παρ΄ όλο τον παραλογισμό, εσύ θα αρχίσεις να συνηθίζεις μέχρι το τέλος. Τρελοί ήρωες σε παράφρονες πράξεις, σε μια σύνθεση διαφορετικών ιστοριών που συμμετέχουν ένας κλέφτης καλαμαριών, ένας άνθρωπος με πέτρες στα πόδια, ένα ηφαίστειο, μουστακότριχες, ένα αγόρι – κηπουρός αλλά και ένα υποβρύχιο, που αποτελεί και τον κορμό για την σύνδεση όλων των ιστοριών. Πίσω από τις εικόνες του Forbidden Room (με πειραματική τεχνική γυρίσματος βασισμένη σε υφή πεπαλαιωμένου φιλμ, κάμερα στο χέρι και από ασυνήθιστες γωνίες κοντινά πλάνα) κρύβεται ένα σχόλιο κοινωνικό ή πολιτικό, κάθε φορά διαφορετικό ανάλογα με την ιστορία. Ο Maddin δεν τριπάρει μέσα από την ταινία του αλλά φωνάζει για όλα όσα τον ενοχλούν δημιουργώντας ιστορίες με φρικιαστικούς ή γελοίους ήρωες. Ακριβώς όπως και η κοινωνία μας δηλαδή. Στην ταινία συμμετέχει ο ελληνικής καταγωγής Ανδρέας Απέργης, αλλά και η σύζυγος του Γιώργου Λάνθιμου Αριάν Λαμπέντ.

Suffragette

Σε μία εποχή που τα δικαιώματα των γυναικών θεωρούνται κεκτημένα, είναι μάλλον εύκολο να ξεχάσει κανείς τους αγώνες κάποιων γυναικών για τα δικαιώματά τους (ανάμεσά τους και για το δικαίωμα ψήφου). Το Suffragette που άνοιξε την αυλαία του Φεστιβάλ θυμάται αυτές τις γυναίκες μέσα από έναν φανταστικό χαρακτήρα: εκείνον της εργαζόμενης Μοντ που βρίσκεται ξαφνικά μέσα στο κίνημα, όταν βλέπει μία γυναίκα που εργάζεται στη δουλειά της να πετά πέτρες σε βιτρίνες. Η σκηνοθέτης Σάρα Γκαβρόν ασχολείται με τα προβλήματα αυτών των γυναικών με την αστυνομία, τους πολιτικούς, αλλά και με τις ίδιες τους τις οικογένειες, ελπίζοντας σε έναν καλύτερο κόσμο. Από την εργατική στην αστική τάξη, η ταινία παρουσιάζει παραδείγματα γυναικών από όλο το φάσμα της κοινωνίας που διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο. Η ταινία θέλει να ασχοληθεί με διάφορα θέματα, με αποτέλεσμα συχνά να μοιάζει ότι διαθέτει υλικό για δέκα ταινίες (οι δυσκολίες στη φυλακή, η σχέση της Μοντ με τον γιο της, η εκμετάλλευση από τη δουλειά της). Η Κάρεϊ Μάλιγκαν είναι συγκλονιστική στον ρόλο της Μοντ, ενώ η Μέριλ Στριπ ερμηνεύει την Έμιλι Πανκχερστ και έχει μία εμφάνιση λίγων λεπτών.

Steve Jobs

Στιγμές από τη ζωή του ιδρυτή της Apple, Στιβ Τζομπς, μέσα από την πένα του Άαρον Σόρκιν. Η ταινία εκτυλίσσεται πριν από τρία σημαντικά launches προϊόντων στην καριέρα του Τζομπς και παρακολουθεί τον Τζομπς στις συναντήσεις του με τους ανθρώπους της ζωής του. Συναρπαστική γραφή που κρατά τον θεατή καθηλωμένο στο κείμενο, αλλά μία μάλλον άνευρη σκηνοθεσία και ένα ιδιαίτερο τρυκ που τελικά οδηγεί σε μία αποσπασματική ματιά στην προσωπικότητα του Τζομπς. Ο Σόρκιν, πάντως, δεν φοβάται να δείξει τον Τζομπς εγωκεντρικό, σκληρό και δύσκολο και γι’ αυτό του αξίζει ιδιαίτερη αναφορά. Επιπλέον, πάσχει από το σύνδρομο της φήμης των συντελεστών. Ο Μάικλ Φασμπέντερ προσεγγίζει με ευαισθησία τον Τζομπς, αλλά όπως και με τους άλλους ηθοποιούς που εμφανίζονται στην ταινία ο θεατής έχει πάντα την αίσθηση ότι παρακολουθεί τον Φασμπέντερ να παίζει τον Τζομπς και όχι τον ίδιο τον Τζομπς.

The Lady in the Van

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία μιας ηλικιωμένης άστεγης γυναίκας που πάρκαρε το βαν στο οποίο έμενε υπό άθλιες συνθήκες σε μια από τις πιο καθωσπρέπη συνοικίες του Λονδίνου. Και ενώ σε οποιαδήποτε άλλη γειτονιά θα την είχανε διώξει, πρώτα απ’όλα λόγω της δύστροπης προσωπικότητας της, οι κάτοικοι της περιοχής την συμπονούν και την βοηθάνε. Τελικά ο συγγραφέας Άλαν Μπένετ την συμπονά και την αφήνει να παρκάρει το βανάκι της στο προσωπικό χώρο στάθμευσης του γκαράζ του για λίγες μέρες. Αυτή η ιδιόμορφη συγκατοίκηση όμως τελικά θα κρατήσει κοντά δεκαπέντε χρόνια. Ο συγγραφέας έγραψε το βίωμα του και το έργο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Αυτή είναι η κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας, με την Μάγκι Σμιθ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Από την άλλη, με έξυπνη παρουσίαση τον Άλαν Μπένετ ενσαρκώνει διπλά ο Άλεξ Τζένινγκς, που υποδύεται ταυτόχρονα τον άνθρωπο αλλά και τον υποσυνείδητο (αόρατο) συγγραφέα, ως δυο διαφορετικές προσωπικότητες που έχουν μεταξύ τους αρκετούς απολαυστικούς διαλόγους. Στην ταινία σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται και ο Ντόμινικ Κούπερ.

Brooklyn

Η Ελις, μία κοπέλα από την Ιρλανδία, δεν βρίσκει τίποτα που να μπορεί να την κρατήσει στην πατρίδα της. Αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αμερική, την γη των ευκαιριών μετά τον πόλεμο. Στην πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη βρίσκει τη νέα της πατρίδα, μία δουλειά και τον έρωτα στο πρόσωπο ενός ευγενικού νεαρού ιταλικής καταγωγής. Μετά από μία τραγωδία, θα επιστρέψει στην Ιρλανδία όπου θα δει ότι η κατάσταση έχει αλλάξει: μία προοπτική δουλειάς, αλλά και ένας νεαρός άνδρας θα της θέσουν ένα δίλημμα. Η ταινία του Τζον Κρόουλι είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κόιμ Τόιμπι και το σενάριο είναι γραμμένο από τον Νικ Χόρνμπι. Με εξαιρετικό production value (σκηνικά, κοστούμια), αλλά και υπέροχη φωτογραφία, το Brooklyn είναι μία ταινία που χαζεύεις, αλλά δεν λατρεύεις.

Goosebumps

Εάν είστε από 25 έως 35 είναι πιθανό να γνωρίζετε τις Ανατριχίλες, τη σειρά παιδικών βιβλίων τρόμου που στοίχειωναν τα παιδικά μας χρόνια. Η σειρά βιβλίων γίνεται ταινία και αντί να επιλεγεί μία συγκεκριμένη περιπέτεια, δίνεται προσοχή σε… όλες! Ο Τζακ Μπλακ ερμηνεύει τον συγγραφέα των βιβλίων που κρατά κλειδωμένα όλα τα πλάσματα των βιβλίων του μέσα στις σελίδες του. Ένα νεαρό αγόρι που φτάνει στη γειτονιά, θα οδηγήσει στην απελευθέρωση των πλασμάτων αυτών που θα σκορπίσουν τρόμο στην μικρή επαρχιακή πόλη. Διαθέτοντας το ύφος μίας ταινίας Τιμ Μπάρτον (και τον Ντάνι Έλφμαν στη σύνθεση της μουσικής της ταινίας), το Goosebumps είναι ένας αθώος τρόμος που σίγουρα θα κρατήσει το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά διαθέτει υπερβολικές ομοιότητες με το Jumanji, με ότι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται.

Observance

Ένας νεαρός ιδιωτικός ντέτεκτιβ, που έχασε πρόσφατα τον γιο του, αποφασίζει να επιστρέψει στη δουλειά, αναλαμβάνοντας την παρακολούθηση μιας περίεργης ξανθιάς κοπέλας. Για την παρακολούθηση μένει κλεισμένος για κάποιες μέρες, μόνος του, στο απέναντι διαμέρισμα. Γρήγορα όμως η πραγματικότητα θα μπλεχτεί με όνειρα και άσχημες αναμνήσεις. Το καλό με αυτές τις «φεστιβαλικές» ταινίες τρόμου, είναι ότι συχνά μας εκπλήσουν ευχάριστα, εν συγκρίσει με τους φτωχούς συγγενείς τους, τις εμπορικές του είδους. Φυσικά δε μπορεί κανείς να πει ότι η ταινία προσθέτει πολλά στο είδος. Εδώ όμως θα βρείτε και ρεαλιστική ατμόσφαιρα και ωραίες, πιστευτές ερμηνείες και σενάριο και σκηνικά καλοδουλεμένα. Αυτό το συστατικό της «φυσικότητας» από το οποίο τελικα πηγάζει το μυστήριο και ο φόβος, λείπει πολύ από το είδος. Ο σκηνοθέτης έχει δώσει σίγουρα στην ταινία του την προσοχή που της αρμόζει, όμως από ένα σημείο και μετά παρασύρεται προς διαφορετικές κατευθύνσεις και χάνει τη συνοχή του στην πορεία καταλήγοντας στο αναμενόμενο. Στο ρόλο της κοπέλας βρίσκουμε την Στέφανι Κινγκ.

Truth

Υψηλές προσδοκίες από ένα δημοσιογραφικό θρίλερ με δυνατό καστ. Κέιτ Μπλάνσετ, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ντένις Κουέιντ, Ελίζαμπεθ Μος, Τόφερ Γκρέις, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ξεσκεπάσουν την αλήθεια σε μια παλιά σκανδαλώδη υπόθεση πριν τις επερχόμενες εκλογές. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του 2004, της αμφισβήτησης ότι ο πρόεδρος Μπους είχε πραγματικά υπηρετήσει στην πολεμική αεροπορία, μια ομάδα δημοσιογράφων του CBS επιχειρούν να ξεσκεπάσουν την αλήθεια, όταν ξαφνικά δέχονται τεράστια επίθεση και από θηρευτές της είδησης καταλήγουν κυνηγημένοι από αυτή. Ενώ η Μπλάνσετ έχει αξιοπρεπή παρουσία, σίγουρα καλύτερη από την αντίστοιχη του Carol, το σύνολο της ταινίας παρουσιάζει ελαττώματα, προβλήματα και κενά, τόσο σεναριακά όσο και ηθικά. Δυστυχώς σε μια κοινωνία γενικότερης παρακμής και συμφερόντων το θέμα θα ιντριγκάρει ίσως ορισμένους, αλλά για να «πορωθεί» κανείς μαζί του θα πρέπει να είναι είτε σκληροπυρηνικός των φιλελεύθερων, είτε των συντηρητικών. Ο σκεπτόμενος θεατής γρήγορα θα αμφισβητήσει τόσο την αντικειμενικότητα της ματιάς του σκηνοθέτη, όσο και των σκοπών του. Στο σύνολο της είναι μια άνευρη ταινία, θυμίζει υπερβολικά χλιαρό τηλεοπτικό επεισόδιο δικαστικής σειράς, πραγματικό χάσιμο χρόνου για κινηματογραφική αίθουσα.

A Bigger Splash

Ριμέικ του La Piscine (1969), η ταινία παρακολουθεί τη Μαριάν και τον φίλο της Ματίας Σένερτς που υποδέχονται στη βίλα τους στην Ιταλία τον πρώην της Μαριάν, Χάρι και τη νεαρή κόρη του. Πάθη, εντάσεις και ματαιώσεις στην ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που εδώ συνεργάζεται ξανά με την Τίλντα Σουίντον μετά το I Am Love. Επιδίδεται και πάλι στη γνωστή υπερβολή του, φτιάχνοντας μία ταινία που το μόνο θετικό της στοιχείο είναι ότι σου μεταδίδει την αίσθηση της ιταλικής επαρχίας, καθώς και η ερμηνεία του Ρέιφ Φάινς που φαίνεται να απολαμβάνει τους κωμικούς ρόλους που του προσφέρουν. Κατά τα άλλα, τα ερωτικά μπερδέματα της τετράδας είναι μάλλον αδιάφορα και παρωχημένα.

Take me to the River

Εκδρομή στο «σόι» στο χωριό, όπου η οικογένεια του Ράιντερ του ζητούν να κρύψει από τους υπόλοιπους συγγενείς την ομοφυλοφιλία του. Ο νεαρός Ράιντερ την ώρα που παίζει στο σταύλο με τη Μόλι, την εννιάχρονη ξαδέρφη του, εκείνη τσιρίζει και τρέχει. Τρέχει κι αυτός ξωπίσω της να δει τι έπαθε. Το κορίτσι έχει αίμα στη φούστα της διότι της ήρθε πρόωρα περίοδος. Ο συντηρητικός επαρχιώτης πατέρας του κοριτσιού όμως βάζει άλλα στο μυαλό του ότι έχουν συμβεί και επιτήθεται στο νεαρό αγόρι και στην οικογένεια του. Από εκεί και ύστερα αρχίζει μια αλλόκοτη ψυχαναγκαστική κατάσταση, ιδιαίτερα για τον νεαρό Ράιντερ που φαίνεται να γίνεται υποχείριο ακόμα και της μικρής Μόλι. Υπάρχουν αρκετά σκηνοθετικά ατοπήματα, τα οποία θα μπορούσε να είχε αποφύγει ο σκηνοθέτης. Ιδιαίτερα η εναλλαγή σταθερών πλάνων, με άλλων με αρκερά ασταθή κάμερα στο χέρι, κουράζουν στο μάτι και αποπροσανατολίζουν. Το σενάριο κινείται σε αναμενόμενα μονοπάτια, όπου αμαρτίες γονέων παιδεύουν τα τέκνα, σε υπερδιογκωμένες καταστάσεις τραβηγμές από τα μαλλιά. Πέραν όμως των σεναριακών αδυναμιών και των σκηνοθετικών αδυναμιών, υπάρχει και το ηθικό ζήτημα γύρω από την ταινία, που είναι και πιο ουσιώδες. Είναι κάποια πράγματα, που ακόμα και για χάρη της «τέχνης», δεν βρίσκω σωστό να γυρίζονται, ιδιαίτερα με μικρά παιδιά. Η ταινία επιδιώκει να μείνει στο μυαλό των θεατών υποβάλλοντας τον σε μικρά ασφυκτικά και μη ρεαλιστικά σοκ και μάλιστα σε έναν αυτοσαρκαστικό ημιτελές κύκλο.

The Witch

Με τις υψηλές μας προσδοκίες να κατακρεμνίζονται, όσο κυλά η ταινία όλο και περισσότερο, πραγματικά απορούμε πως η ταινία απέσπασε βραβεία και άρεσε σε αρκετούς κριτικούς. Αποτελεί μια απόπειρα για συγκέρασμα ψυχολογικού δράματος και ταινίας τρόμου, με αόριστο αφαιρετικό σενάριο και αρκετά χαμηλό προϋπολογισμό. Μια οικογένεια μένει μόνη στο δάσος. Όταν το νεογέννητο μωρό της εξαφανίζεται, αναζητούν στις δεισιδαιμονίες την πηγή του κακού που τους βρήκε και αρχίζουν να έχουν υπόνοιες ότι η μεγαλύτερη κόρη είναι μάγισσα. Η ταινία αποτυγχάνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και όταν κοντεύει να το πετύχει υποκύπτει στο ένα λάθος μετά το άλλο για να μας καταστρέψει εντελώς την εμπειρία. Με κακές εμηνείες και απρόσεχτα πλάνα, που κορυφώνονται στο τέλος με τον τράγο και το cult fun τελείωμα, καταλήγει να προκαλέσει αύθονο γέλιο στους περισσότερους στην αίθουσα και ένα μουδιασμένο χαμόγελο απογοήτευσης καθώς φεύγουμε γοργά γοργά από την αίθουσα.

Krisha

Μια ιδιόμορφη στην προσέγγιση της ταινία. Αρχίζει και δε μπορείς να καταλάβεις αν πρόκειται για ψευτοντοκιμαντέρ, κωμωδία ή δράμα. Γιατί το Κρίσα τα περιλαμβάνει όλα αυτά μαζί, με το ψυχολογικό δράμα να επικρατεί. Η Κρίσα, μια ταλαιπωρημένη μεσήλικη γυναίκα επιστρέφει μετά από δεκαετή εγκλεισμό για εθισμό σε ουσίες και αλκοόλ στην οικογένεια της για το τραπέζι των Ευχαριστιών (Thanksgiving). Το «ευχαριστώ» όμως δεν θα το πάρει έτσι εύκολα από του συγγενείς και τα παιδιά της που έχουν συσσωρεύσει πολύ φθόνο και πικρία από την προηγούμενη ζωή της. Ουσιαστικά πρόκειται για τη βραβευμένη μικρού μήκους του σκηνοθέτη Τρέι Έντουαρτ Σούλτς, την οποία μεταφέρει σε μεγάλου μήκους. Επ’ευκαιρίας, προσθέτει ερασιτέχνες ηθοποιούς – συγγενείς στην πραγματικότητα, για να προσδώσει αληθοφάνεια στην ταινία του. Το αποτέλεσμα είναι ένα χαμηλού προϋπολογισμού φιλμ, μίγμα αυτοσχεδιασμών και προσεγμένων πλάνων και αυτό, δυστυχώς, φαίνεται στην ταινία του. Υπάρχουν όμως κάποια σημεία ωραία σκηνοθετημένα, που η ψυχολογική ένταση μεταφράζεται σε ηλεκτρισμένο θρίλερ, καθώς και μερικές ενδιαφέροντες σουρεαλιστικές και ακατέργαστες ρεαλιστικές καταστάσεις. Ο χαρακτήρας του «κουνιάδου» ψυχολόγου Dr. Baker (Κρις Ντούμπεκ), με την σαρκαστική συζήτηση και τα πολλά σκυλιά κερδίζει τις εντυπώσεις.