BFI: Αναμνήσεις από το Λονδίνο – ευρωπαϊκός κινηματογράφος

Mediterranea

Αριστουργηματική καταγράφη του προσφυγικού ζητήματος, μέσα από μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Ο Αΐβα και ο Αμπάς ξεκινούν από τη Μπουρκίνα Φάσο για να φτάσουν στην Ευρώπη, όπου ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή. Η άφιξή τους όμως στην Ιταλία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Χωρίς να γίνεται καταθληπτικός, αλλά προσεγγίζοντας τους ήρωές του και την ιστορία τους με ανθρωπιά, ο ιταλός σκηνοθέτης Τζόνας Καρπινιάνο έφτιαξε μία υπέροχη ταινία που είναι όλα όσα θα έπρεπε να είναι το Dheepan και δεν είναι. Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο, μικρότερο σε διάρκεια αναφέρεται στο δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι και ο Καρπινιάνο κρατά τις ισορροπίες. Το βλέμμα του πρωταγωνιστή του (ο Κούντος Σεϊχόν στην πραγματική ιστορία του οποίου βασίζεται το σενάριο της ταινίας) καθοδηγεί τη ματιά του σκηνοθέτη από την ανησυχία του ταξιδιού, στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, στην απογοήτευση, την οργή και πάλι στην ελπίδα.

(The Brand New Testament) Le Tout Nouveau Testament

Ο Θεός υπάρχει και μένει στις Βρυξέλλες. Είναι ένας Θεός αυστηρός που αφήνει τη γυναίκα του και την… κόρη του να βλέπουν μόνο αθλητικές εκπομπές, ενώ εκείνος φορά μια βρώμικη ρόμπα και είναι κλειδωμένος στο γραφείο του. Η Έα, η κόρη του έχει απηυδίσει με την αυστηρότητά του και αποφασίζει να του δώσει ένα μάθημα. Στέλνει σε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη την ημερομηνία θανάτου τους. Και στη συνέχεια αναζητά έξι αποστόλους για να τη βοηθήσουν να γράψει την ολοκαίνουρια κενή διαθήκη. Κωμωδία σουρεαλιστικών καταστάσεων που τα βάζει με το Θεό και τη θρησκεία, αναζητώντας παράλληλα την ανθρωπιά. Οι απόστολοι αφηγούνται τις ιστορίες τους, ενώ η κόρη του Θεού ακούει τη μουσική μέσα τους σε μία ταινία που συνδυάζει ονειρικά στοιχεία, με υπέροχη γαλλική αφήγηση και ποιητική γλώσσα και θεότρελη κωμωδία. Χέρια που χορεύουν, αγαλματάκια που μιλάνε, πλυντήρια-πύλες σε άλλους κόσμους, αναφορές σε θαύματα και θρησκευτικές απόψεις -με τον Θεό να λέει ότι ο γιος του, ο Ιησούς «εξοστρακίστηκε» με το δόγμα περί αγαπάτε αλλήλους. Μια πιο εκλεπτισμένη ματιά του Δόγματος -εάν αυτό ήταν ποτισμένο με αρκετές δόσεις Αμελί. Και αν υπάρχει ένα σημείο που κάνει λίγο «κοιλιά», εκεί μετά τη μέση της ταινίας, της το συγχωρούμε γιατί είναι απλά υπέροχη.

Victoria

Δεκαεπτά χρόνια μετά το Τρέξε Λόλα, Τρέξε, η ταινία του Σεμπάστιαν Σίπερ αποδεικνύει ότι το γερμανικό σινεμά μπορεί να παραμένει γεμάτο ενέργεια και ένταση. Μία παρέα νεαρών συναντά μία κοπέλα, τη Βικτόρια. Στη διάρκεια μιας ηλεκτρισμένης νύχτας, η κοπέλα θα αναγκαστεί να βοηθήσει την παρέα των αγοριών να πραγματοποιήσει μία ληστεία. Έρωτας, κίνδυνος, παραβατικότητα, η αίσθηση ότι είσαι πιο δυνατός, ότι μπορείς να ζεις πέρα από τα όρια σε μία ταινία γυρισμένη στο νυχτερινό Βερολίνο με ένα μονοπλάνο που δίνει ισχύ στα πλάνα -αλλά καμιά φορά ζαλίζει. Υπέροχες ερμηνείες από όλο το καστ, με καλύτερες εκείνες του πρωταγωνιστικού δίδυμου Λάια Κόστα και Φρέντερικ Λάου.

The Measure of a Man

Άνεργος άνδρας κάποιας ηλικίας αναζητά δουλειά για να μπορεί να καλύψει τα έξοδά του. Σε μία κοινωνία που προτιμά το νεότερο και το πιο σύγχρονο, δυσκολεύεται να βρει την ευκαιρία που του αξίζει. Τελικά, θα βρει μια δουλειά ως υπεύθυνος ασφάλειας σε σούπερμαρκετ, αλλά θα διαπιστώσει ότι σε έναν κόσμο που η ανθρωπιά χάνεται, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσει κανείς την αξιοπρέπειά του. Με μία tour de force ερμηνεία από τον Βενσάν Λιντόν που βραβεύτηκε στις Κάννες, ο Νόμος της Αγοράς είναι μία από τις πιο επίκαιρες ταινίες της χρονιάς.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας

11 Minutes

Μια καλογυρισμένη και καλοκουρδισμένη σαν ελβετικό ρολόι, γεμάτη ένταση ιρλανδοπολωνική παραγωγή, από το σκηνοθέτη Γιέρζι Σολιμόφσκι. Παρακολουθούμε ανακατεμένα χρονικά και σε παρουσίαση, 11 λεπτά από τη ζωή κάποιων ανθρώπων, που οι ζωές τους πρόκειται να μπλεχθούν ανεπιστρεπί. Καθημερινές καταστάσεις, μπλεγμένες με περιπέτειώδεις ζωές, με αγχωτικές συνθήκες ή σουρεαλιστικές μεταφυσικές παρεμβάσεις, τα 11 λεπτά των πρωταγωνιστών τα εμπερικλείουν όλα αυτά. Ένας μοτοσικλετιστής που είναι κούριερ-βαποράκι, ο πατέρας του πρώην κατάδικος που πουλάει χοτ-ντογκ σε καλόγριες, ένας νεαρός που ετοιμάζεται να ληστέψει ένα παλαιοπωλείο, ένας ηλικιωμένος που ζωγραφίζει μια γέφυρα με νερομπογιές, μια ηθοποιός που προσπαθεί να πάρει ένα ρόλο στο δωμάτιο ενός πέφτουλα σκηνοθέτη και ο ζηλιάρης σύζυγος της, ένας σεξομανής καθαριστής τζαμιών σε ουρανοξύστες, το προσωπικό ενός ασθενοφόρου που περνά άλλη μια δύσκολη μέρα και μια κοπέλα που βγάζει βόλτα το σκύλο της. Όλα αυτά όταν ένα φάντασμα κάνει την εμφάνιση του σε τηλεοράσεις (ghost in the machine), ενώ μια μαύρη βούλα κάνει την εμφάνιση της στον ουρανό της πόλης! Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η δυναμική σκηνοθεσία της, που κυριολεκτικά «ρουφά» το θεατή στον παράξενο κόσμο της. Δυναμική και σπονδυλωτή, θυμίζει το Go (1999), χωρίς να εστιάζει τόσο το κωμικό παρά στο αγωνιώδες. Τα πλάνα έχουν αυτή την υποβόσκουσα ένταση καθόλη τη διάρκεια της, που στροβιλίζεται και φουρκίζεται συνεχώς επιταχύνοντας όσο πλησιάζουμε στο πραγματικά εντυπωσιακό τέλος. Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε στην υπέροχη κινηματογράφιση σε κάποια πλάνα μέσα από τα μάτια του σκύλου. Γεμάτη φρέσκιες ιδέες, σίγουρα μια από τις καλές στιγμές του φεστιβάλ.

Flocking (Flocken)

Η 14χρονη  Τζένιφερ ισχυρίζεται ότι ένας συμμαθητής της με τον οποίο είχαν την βίασε. Από τη μια η διστακτικότητα της κοπέλας, από την άλλη η δημοτικότητα του συμμαθητή της που θεωρείται από όλους καλό παιδί, κάνουν τους γύρω της να μη την πιστεύουν και να την κατηγορούν ως μια «ψεύτρα πουτάνα». Εδώ το bulling ουσιαστικά ξεκινά μετά το υποτιθέμενο γεγονός. Η σκηνοθέτης μας δείχνει έξυπνα πως  ο κοινωνικός περίγυρος, η τάξη και οι καθηγητές ή ο ιερέας της ενορίας, ακόμα και οι κολλητές φίλες της κοπέλας, όχι απλά δεν την πιστεύουν, αλλά παίρνουν φανερά το μέρος του Άλεξ, τιμωρώντας την καθημερινά, όπως και την οικογένεια της.  Με τις πόρτες να κλείνουν μες τα μούτρα της κοπέλας η μια μετά την άλλη, ξεκινά ένα Κυνήγι παρόμοιο με αυτό του Τόμας Βίντερμπεργκ (the Hunt, 2012). Σκληρή και ψυχρή σκανδιναβική σχολή στο χειρισμό του θέματος. Η σουηδή σκηνοθέτης ξεκινά «θεατρικά» παρουσιάζοντας τους χαρακτήρες της σε μια ευχάριστη κοινωνική συγκυρία, σε έναν γάμο και έξυπνα αφήνει το χρόνο να τρέξει μπροστά, ώστε να υπάρχουν αμφιβολίες στους θεατές για το τι συνέβει και να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον. Έτσι, με τα δυο ενδεχόμενα ανοιχτά, δίνει τη δυνατότητα για διπλή ανάγνωση των χαρακτήρων. Σχολιάζει και το βάρος των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, προβάλλοντας το βάρος που μπορεί να έχει για να χτίσει την σοκαριστική αποκάλυψη του ποιος κρύβεται τελικά πίσω από το chat-άρισμα. Όπως φανερώνει και ο τίτλος, η ανάγκη του ανθρώπου να νιώθει μέρος της ομάδας και να έχει αποδοχή και προστασία μέσα σε αυτή μπορεί να του δικαιολογήσει ακόμα και κτηνωδίες, ίσως όμως η ταινία στην προσπάθεια της να μας το δείξει κάπως υπερβάλει.

Chevalier

Στο Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, μία ομάδα έξι ανδρών που βρίσκεται σε ένα γιοτ, αποφασίζει να παίξει ένα παιχνίδι ανταγωνισμού και να βρει ποιος είναι ο καλύτερος σε όλα. Ανδρικός ανταγωνισμός, εγωισμοί, συγκρούσεις σε μία έξυπνη κωμωδία, σε σενάριο της Τσαγγάρη και του Ευθύμη Φιλίππου. Στα ατού της ταινίας, οι ισορροπημένες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας

Ingrid Bergman: in Her Own Words

Ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ από τη Σουηδία για την ηθοποιό Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Ο σκηνοθέτης Στιβ Μπγιέρκμαν αφήνει την ίδια την ηθοποιό να «αφηγηθεί» την ιστορία της, μέσα από το ημερολόγιο και τις επιστολές προς τους φίλους της, ενώ στην κάμερα μιλούν και τα παιδιά της. Ανάμεσα στα παιδιά της και η Ισαμπέλα Ροσελίνι με τη δίδυμη αδερφή της από το γάμο της ηθοποιού με τον ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι. Για την καταξιωμένη ηθοποιό όμως μιλάνε και η μεγάλη σοηδή ηθοποιός Λιβ Ουλμαν, όπως και η Σιγκούρνεϊ Γουίβερ. Χρησιμοποιώντας αρχειακό υλικό, ο Μπγιέρκμαν στο πρώτο μέρος φτιάχνει σχεδόν μια ταινία μυθοπλασίας. Όσο τα χρόνια περνούν η Μπέργκμαν φαίνεται ότι κρατούσε όλο και λιγότερο ημερολόγιο και έστελνε όλο και λιγότερες επιστολές, οπότε ο σκηνοθέτης βασίζεται στις συνεντεύξεις. Δυστυχώς, το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται κυρίως στην προσωπική ζωή της ηθοποιού και στο ελεύθερο πνεύμα που εκείνη ήταν, δίνοντας μικρότερη σημασία στο έργο της. Στα ατού του ντοκιμαντέρ το voice over από την ηθοποιό Αλίσια Βίκαντερ (Ex Machina, Man from U.N.C.L.E., A Royal Affair), που γίνεται η «φωνή» της Μπέργκμαν.

Τετάρτη 04:45

Ο Στέλιος είναι ένας ιδιοκτήτης τζαζ μπαρ. Σύντομα μαθαίνουμε ότι δεν είναι τόσο επιτυχημένος όσο θέλει να δείχνει. Τα χρέη του είναι μεγάλα και πρέπει να τα πληρώσει. Καθώς καλείται να βρει έναν συμβιβασμό, ο χρόνος τελειώνει, η σχέση του με τη σύζυγό του έχει και αυτή ξεφτίσει και η κατάσταση θα αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχό του. Αρκετά καλό δείγμα νουάρ μεταφερμένο στην Αθήνα, με μία ιστορία που μπορεί να την έχουμε ξαναδεί στη μεγάλη οθόνη, αλλά τώρα τη βλέπουμε με εγχώρια υλικά και μία εξαιρετική φωτογραφία.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας

My Skinny Sister (Min lilla syster)

Οφείλουμε να εξηγήσουμε τη διαφορά της νευρικής ανορεξίας, όπου ο ασθενής αρνείται πεισματικά να φάει, από τη βουλημία, όπου ο ασθενής τρώει αλλά μετά προκαλεί κρυφά στον εαυτό του να κάνει εμετό τις τροφές που έφαγε. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που ασχολούνται άμεσα με το θέμα, αν εξαιρέσει κανείς τις συχνές αναφορές σε μοντέλα, σε ταινίες μόδας κτλ. Εδώ το πρόβλημα παρουσιάζεται όπως το ζει η μικρότερης ηλικίας αδερφή της κοπέλας που έχει το πρόβλημα. Στα μάτια της μικρής παχουλής Στέλλας, η αδερφή της, Κάτια είναι το είδαλμα της. Είναι όμορφη και καλογυμνασμένη, αθλήτρια πατινάζ, με προσωπικό προπονητή, έναν όμορφο ξένο δάσκαλο, με τον οποίο η Στέλλα είναι κρυφά ερωτευμένη. Η Κάτια αντικατοπτρίζει όλα όσα η Στέλλα θα ήθελε να γίνει αυτή όταν μεγαλώσει. Η πίεση και το αυστηρό πρόγραμμα του πρωταθλητισμού αλλάζει την Κάτια, που αρχίζει σιγά σιγά να αποφεύγει να τρώει και όταν το κάνει νιώθει ενοχές και πάει κρυφά και ξερνάει όσα έφαγε. Η συμπεριφορά της σταδιακά αλλάζει και κλείνει τις πόρτες της επικοινωνίας με την αδερφή της. Η Στέλλα τα βλέπει όλα αυτά, όμως η Κάτια την βάζει να υποσχεθεί να μη το πεις στους γονείς της. Η σουηδική σχολή ξεδιπλώνει εδώ τα ταλέντα της παιδικής της ακαδημία θα έλεγε κανείς. Η μικρή Ρεμπέκα Τζόζεφσον στο ρόλο της Στέλλας είναι καταπληκτική και σηκώνει το βάρος ενός ρόλου -πρωταγωνιστικού εδώ- που σε άλλο σενάριο θα ήταν σίγουρα δευτερεύον.  Λείπει όμως η σφαιρικότητα, ίσως ο δυνατός κεντρικός χαρακτήρας της αδερφής, του πρόσωπου που έχει το πρόβλημα, ή μια βαθύτερη ανάλυση του οικογενειακού δράματος από την πλευρά των γονιών.

Gold Coast (Guldkysten)

O δανός σκηνοθέτης Ντάνιελ Ντένσικ είναι κυρίως ντοκιμενταρίστας (The Expedition to the End of the World, 2013) και αυτό φαίνεται στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Ήρωας του ένας 28χρονος βοτανολόγος που το 1836 αποστέλλεται στην Γουινέα να σχεδιάσει και να επιβλέψει τη δημιουργία μιας φυτείας. Έτσι αφήνει την αρραβωνιαστικιά του στη Δανία και ξεκινά για να ανακαλύψει έναν εντελώς διαφορετικό καινούργιο κόσμο που δεν μπορούσε καν να φανταστεί την ύπαρξη του. Προσπαθώντας να καταλάβει τους ντόπιους και συνεργαστεί μαζί τους δένεται τόσο με αυτούς όσο και με την ήπειρο και όταν πέφτει στην υπόληψη του ότι διατηρείται στην περιοχή παράνομη πώληση και διακίνηση σκλάβων, η αποστολή του αυτόματα γίνεται μεγαλύτερης σημασίας. Σκηνοθετικά η προσέγγιση είναι ρομαντική, με έντονη ποιητική διάθεση, συνδυασμένη με ηλεκτρονική μουσική. Φυσικά, οι δυτικοί αποικιοκράτες δεν εξιλεώνονται στο πρόσωπο του νεαρού Γουλφ. Οι πολιτισμένοι Δανοί με τις ευλογίες του βασιλιά τους, πηγαίνουν σε ένα παρθένο μέρος όπου αποκτούν εξουσία και ελευθερία να αποδεσμεύσουν κάθε ηθικό φραγμό και να απελευθερώσουν κάθε κρυφό τους απωθημένο, εις βάρος των ντόπιων. Το electro μουσικό θέμα όμως συχνά δεν συναύδει με το σκηνοθετικό ύφος, ενώ αργότερα έχει σημεία έντονων θεατρικών αυτοσχεδιασμών (και μια σχιζοειδής παράφραση του Αμλετ) και γίνεται φλύαρο. Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι ο νεαρός Τζέικομπ Οφτεμπρο (Kon-Tiki, When Animals Dream, Με σειρά εξαφάνισης), σε μια δυνατή και απαιτητική κεντρική ερμηνεία, ενώ συναντάμε σε ένα δεύτερο ρόλο και τον Μορτεν Χολστ (A Royal Affair).

Dheepan

Ένας άνδρας, μία γυναίκα και ένα παιδί που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αποφασίζουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο στη Σρι Λάνκα υποδυόμενοι την οικογένεια. Φτάνουν στη Γαλλία ενώ δεν γνωρίζουν γαλλικά, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, να πείσουν ως οικογένεια την ώρα που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη βία που νόμιζαν ότι άφησαν πίσω τους. Ο Ζακ Οντιάρ στον Χρυσό Φοίνικά του αφηγείται μια ιστορία για το πώς εισέρχεται κάποιος σε μια κοινωνία, πώς γίνεται αποδεκτός. Και για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας καταφέρνει να αφηγηθεί -με την ιδιαίτερη σκηνοθετική του ματιά- μια τέτοια ιστορία, αποσπώντας τρυφερές ερμηνείες από τους ήρωές τους. Όταν, όμως, η ταινία κινδυνεύει να γίνει γουέστερν, χάνει λίγη από την ανθρωποκεντρική ματιά της και κινείται στη σφαίρα του εξωπραγματικού.

Evolution

Ένα ταραγμένο παραμύθι. Ο μικρός Νίκολας είναι σε ένα νησί όπου ζούν μόνο μικρά αγόρια με τις μητέρες τους. Η περίεργη καθημερινότητα τους δείχνει μια περίεργη λαχτάρα για το υγρό στοιχείο. Κάτι πολύ περίεργο μοιάζει να κρύβεται πίσω από όλα αυτά, ανάμεσα στα βράχια που τα χτυπάει το κύμα, πίσω από τα όμοια άσπρα σπίτια, που θυμίζουν ελληνικό νησί, στο μαύρο χαλίκι των δρόμων, στις μυστικές βραδινές συναντήσεις των μανάδων. Σαφής επιρροή από το δικό μας weird cinema. Η κινηματογράφιση είναι υπνωτιστική, ονειρική, ενώ διαθέτει ξεχωριστή φωτογραφία και όμορφη χρωματική παλέτα, κάνοντας το περισσότερο art project. Όσο κυλά ο χρόνος το όνειρο γίνεται γρήγορα εφιάλτης. Η ιδέα της ταινίας είναι ενδιαφέρουσα και διαθέτει μια άγρια ομορφιά που σαγηνεύει, -ίσως όχι τόσο όσο αντίστοιχα στο Goodnight Mommy. Αξιόλογες είναι και οι ερμηνείες. Σε δεύτερο επίπεδο υπάρχουν πράγματα που φαίνεται να έχει πρόθεση να θίξει, που δυστυχώς όμως δεν βγαίνουν τόσο προς τα έξω.

Schneider vs Bax

Μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων, από τον σκηνοθέτη του Borgman, Άλεξ Βαν Γουάρμερνταμ. Ο κύριος Σνάιντερ είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης που ετοιμάζεται να περάσει την ημέρα των γενεθλίων του με τη γυναίκα και την κόρη του όταν τον καλούν από το γραφείο ότι προέκυψε μια επείγουσα δουλειά. Ανακαλύπτουμε ότι ο καλοπροαίρετος κύριος Σνάιντερ είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος και ο εργοδότης του του αναθέτει να σκοτώσει έναν συγγραφέα που ζει μόνος στο σπίτι του στο βάλτο. Παρόλα αυτά το υποψήφιο θύμα μόνο μόνο του δεν είναι καθώς δέχεται αλλεπάλληλες επισκέψεις. Από την άλλη, ο Σνάιντερ συναντά το ένα πρόβλημα πάνω στο άλλο στην προσπάθεια να φέρει εις πέρας την αποστολή του για να πάει επιτέλους σπίτι του να γιορτάσει με την οικογένεια του. Παρόλο που η σάτυρα ταιριάζει γάντι στο ύφος του σκηνοθέτη και η ταινία έχει ένταση, βγάζει και γέλιο, στο σύνολο της όμως είναι λίγο «μουδιασμένη» και κάνει συχνά και το θεατή να αισθανθεί το ίδιο. Φαίνεται σαν να ήταν διστακτικός στον τρόπο κινηματογράφισης της κι ενώ προσέχει τα πλάνα του, μάλλον δείχνει να τα προσέχει λίγο περισσότερο από όσο χρειαζόταν. Μένει λίγο παραπάνω, σε κινηματογραφικό χρόνο, σε λεπτομέρειες, αναλώνεται πολύ στο δράμα μόνο για να το ανατρέψει αργότερα. Θεματικά, είναι κοντά θα έλεγε κανείς στην Αποστολή στην Μπριζ, όμως δούλεψε τους χαρακτήρες του για να τους δώσει βάθος, γεγονός που νομίζω στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως δε χρειαζόταν. Καμιά φορά τα πιο απλά και ανάλαφρα αποδίδουν καλύτερα.

Body (Σώμα)

Το σώμα είναι το επίκεντρο αυτής της ενδιαφέρουσας πολωνικής ταινίας της Μαουγκορζάτα Σουμόφσκα. Τρια διαφορετικά πρόσωπα, τρεις διαφορετικές εκφάνσεις (ή πληγές αν θέλετε) του σώματος. Για τον πατέρα δημόσιο κατήγορο εκγληματολογικού, το σώμα εκφράζεται από τα καθημερινά νεκρά, δολοφονημένα ή τεμαχισμένα πτώματα που βλέπει λόγω της δουλειάς του. Για την κόρη του, το σώμα είναι μια φανερή ανοιχτή πληγή που φέρει πάνω της, μιας που είναι ανορεξική, λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Τέλος, για την εκκεντρική ψυχοθεραπεύτρια το σώμα που την αφορά είναι το πνευματικό, το άυλο σώμα, μιας που πιστεύει ότι επικοινωνεί με νεκρούς ανθρώπους και τους βοηθά να επικοινωνήσουν με τους αγαπημένους τους. Τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις στο σώμα και την ψυχή, παρουσιάζονται με τρυφερότητα αλλά και χιούμορ.  Η σκηνοθέτης παίρνει το χρόνο της στην παρουσίαση του θέματος της, χτίζει ωραία τους χαρακτήρες της και του δράματος τους. Ίσως δίνει μονομερώς περισσότερο χρόνο στον πατέρα για να κουβαλήσει την εξέλιξη. Από την αρχή διερωτόμουν πως θα κλείσει αυτός ο ιδιαίτερος διάλογος που ξεκίνησε ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες. Τελικά, αυτό που μένει είναι μια αγάπη για τον άνθρωπο με τα καλά και τα δεινά του.

Sworn Virgin

Μια γυναίκα στην επαρχία της ορεινής Αλβανία αδυνατεί να συμβιβαστεί με τον ασφυκτικό κοινωνικό ρόλο της γυναίκας και δίνει τον όρκο της αιώνιας παρθένας, περνώντας τη ζωή της σαν άντρας. Χρόνια μετά, πηγαίνοντας ως «ο ξάδερφος Μαξ» στην αδερφή της στην Ιταλία θα μπορέσει να αναπνεύσει ξανά ελεύθερα, απλώνοντας το χέρι και προς την ξεχασμένη θηλυκή της πλευρά. Κλασική παραδοσιακή φεστιβαλικά αργή σκηνοθεσία, από την Λάορα Μπισπούρι, την οποία συναντήσαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου (BFI LFF). Έχει όμως το ενδιαφέρον κοινωνικό (και LGBT) θέμα της.  Η ειδοποιός διαφορά, που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι αυτή η διπλή μεταμόρφωση της πρωταγωνίστριας της. Είναι και ο ρόλος που χάρισε στην πρωταγωνίστρια πολλές θετικές αναφορές. Tην Άλμπα Ροχβάχερ, όπως μας αποκάλυψε η εκκεντρική σκηνοθέτης, είχε από την αρχή στο μυαλό της για το ρόλο, από όταν το έγραφε και η οποία αναγκάστηκε να μάθει αλβανικά ειδικά για το ρόλο. Ως δάσκαλος επιλέχθηκε ένας φίλος της ιταλός ποιητής αλβανικής καταγωγής που γνώριζε τη συγκεκριμένη διάλεκτο των βουνών. Αρχικά δούλευε χρονικά την ταινία και πολύ αργότερα, προς το τέλος αποφάσισε να χωρίσει χρονικά με κάποια cuts, χρησιμοποιώντας flashbacks, για να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρουσα παρουσίαση, το αρχικό της structure ήταν ενιαίο. Προβληματισμούς είχε και για το τέλος, η δημιουργός, που μας αποκάλυψε ότι είχε πολλά εναλλακτικά κλεισίματα. Τελικά, κατέληξε σε αυτό που είχε το πιο happy end. Ενδιαφέρον επίσης έχει ότι υπάρχουν δυο βέρσιον της ταινίας, η έκδοση του Βερολίνου που είναι 70% αλβανικά και 30% ιταλικά και η ιταλική έκδοση που είναι 50-50.

Χίλιες και μία Νύχτες Volume 1, Ο Ανήσυχος

Ο Πορτογάλος κινηματογραφιστής, Μιγκέλ Γκόμες, αποφασίζει να μιλήσει για την οικονομική και κοινωνική κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα του. Επιλέγει να το κάνει με μία πρωτότυπη αφήγηση, αντλώντας έμπνευση από τις ιστορίες της Σεχραζάτ στις 1.001 Νύχτες. Ακόμα και η τρόικα κάνει την εμφάνιση της στην ταινία, που ξεκινά μάλλον αργά, αλλά όσο περνά η ώρα αποκτά όλο και μεγαλύτερη δυναμική. Ποιητική διάθεση με πινελιές χιούμορ, σε μία ταινία που χωρίζεται σε τρία μέρη.

Latin Lover

Ο Σαβέριο, ένας μεγάλος ιταλός ηθοποιός δε ζει πια. Στη μνήμη του γίνεται μια εκδήλωση, που θα αποτελέσει αφορμή στο αρχοντικό του στην Ιταλία να μαζευτούν η ιταλίδα σύζυγος και κόρη, η ισπανίδα σύζυγος και κόρη, η γαλλίδα, η σουηδέζα και η αμερικάνα κόρη. Πολλές γυναίκες λοιπόν, όπου καμία δεν είχε το χρόνο που θα ήθελε από τον πατέρα ή σύντροφο, που ως τώρα ανταγωνίζονταν εσωτερικά η μια την άλλη ενώ κουβαλούν όλες τα δικά τους απωθυμένα και προβλήματα. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με καθαρόαιμη ιταλική κωμωδία, με τα δραματικά στοιχεία να είναι περισσότερο έντονα. Υπάρχουν χιουμοριστικές καταστάσεις, φυσικά τα υποτιθέμενα αρχειακά βιντεάκια του ιταλού ζεν πρεμιέ, κάποιοι εξωφρενικοί διάλογοι. Στην ουσία της, όμως η ταινία είναι μια αυτοσαρκαστική ματιά στην χλιδάτη πικάντικη ζωή των σούπερ σταρ του μεγάλου πανιού των περασμένων δεκαετιών, μια ρομαντική αν θέλετε ματιά στο «μεγάλο σινεμά», όπως το αποκαλεί η ταινία. Τελικά η ταινία της Κριστίνα Κομεντσίνι αποπνέει άλλη μια φορά το «girl power» ενώ επιμένει ιταλικά και στους διαλόγους, με εξαίρεση ελάχιστα ισπανικά. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε την Μαρίσα Παρέδες, Βίρμα Λίσι, την Κάρλα Μπρούνι Τεντέσκι, την Καντέλα Πένια, την πανέμορφη Πίχλα Βιίταλα (η οποία κάνει τη χάρη στον ιταλικό αμοραλισμό και γδύνεται ανευ ιδιαίτερου λόγου μπροστά στο φακό του), τον αλμοδοβαρικό Λουίς Ομάρ, τον Ζορντί Μολά και τον Φρανσέσκο Τσιάνα στο ρόλο του Σαβέριο.

The People VS Fritz Bauer

Στη μεταπολεμική Γερμανία, ένας γενικός εισαγγελέας καλείται να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τους Ναζί που έχουν εισχωρήσει στον κρατικό μηχανισμό και τις μεγάλες γερμανικές εταιρείες. Ανάμεσα σε αυτούς που κυνηγά είναι και ο Αδόλφος Άιχμαν, ο εμπνευστής της τελικής λύσης. Ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ θα χρειαστεί να κινηθεί με άκρα μυστικότητα, καθώς παντού υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές του ναζιστικού καθεστώτος. Θέμα παρόμοιο με τον Λαβύρινθο της Σιωπής, η ταινία του Λαρς Κράουμε επιχειρεί να συμφιλιώσει τη Γερμανία με το παρελθόν της (δείτε δεν ήταν όλοι κακοί), σε μία ταινία που ιστορικά αποδεικνύεται ότι διαθέτει λάθη, ενώ είναι γυρισμένη περισσότερο σαν περιπέτεια.

Thirst

H δίψα την οποία αναφέρει ο τίτλος θα την συναντήσουμε στις ψυχές όλων των πρωταγωνιστών. Εκφράζει τον πόθο που φωλιάζει στη σάρκα και πολλές φορές οδηγεί μυαλό και σώμα. Στην επαρχία της Βουλγαρίας ζει ένα νεαρό αγόρι με τη μητέρα και τον πατέρα του, έχοντας μια μικρή επιχείρηση που αναλαμβάνει το πλύσιμο κλινοσκεπασμάτων ξενοδοχείων. Το νερό όμως έχει στερέψει κι έτσι καλούν έναν περιπλανώμενο εργάτη με γαιοτρύπανο, η μικρή κόρη του οποίου υποτίθεται ότι έχει ταλέντο στην εύρεση νερού. Ενώ η γαιότρηση αργεί να φέρει αποτελέσματα, εκατέρωθεν πόθοι διαφαίνονται να σχηματίζονται. Το αγόρι ποθεί το νεαρό κορίτσι, για το οποίο δείχνει συμπάθεια και ο πατέρας του ο οποίος λόγω προβλημάτων με την καρδιά του αδυνατεί να κάνει έρωτα με τη γυναίκα του. Για τη γυναίκα του, από την άλλη δείχνει να τρέφει πόθο ο εργάτης. Όσο το τρυπάνι κάθε μέρα σκάβει όλο και πιο βαθιά στη γη για να καλύψει τη δίψα του, οι άνθρωποι μοιάζουν κι αυτοί να αναζητούν απεγνωσμένα να ξεδιψάσουν. Ο σκηνοθέτης, όμως επιλέγει στο τέλος την εύκολη λύση. Μπορεί να μην είναι κακή ως ταινία, όμως σίγουρα ο βουλγαρικός κινηματογράφος μας έχει παρουσιάσει πολύ καλύτερα δείγματα.