Μεγάλα Μάτια

Η, ίσως, πιο διάσημη καλλιτεχνική απάτη πίσω από τα έργα της Κιν, που χαρακτηρίζονται από τα ιδιαίτερα μεγάλα και θλιμμένα μάτια, κινηματογραφημένη από τον αγαπημένο Τιμ Μπάρτον. Η Μάργκαρετ Κιν (Έιμυ Άνταμς), εγκαταλείπει τον σύζυγό της, παίρνει την κόρη της και αποφασίζει να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή βασιζόμενη οικονομικά στο ταλέντο της να ζωγραφίζει. Πολύ γρήγορα γνωρίζει τον Γουόλτερ Κιν (Κρίστοφ Βάλτς), έναν επίσης ζωγράφο με πολύ διαφορετικό αντικείμενο ενδιαφέροντος από το δικό της. Εκείνος σχεδιάζει τοπία κυρίως από το Παρίσι που τον έχει μαγέψει, εκείνη σχεδιάζει θλιμμένα παιδιά με ογκώδη και υπερεκφραστικά μάτια. Το τελικό αποτέλεσμα της σχέσης τους θα είναι ένα νέο κίνημα τέχνης που θα δημιουργήσουν τα έργα της Κιν, που όμως τελικά σαν δημιουργός τους παρουσιάζεται ο Γουόλτερ. Η λαϊκή απήχηση των έργων σταδιακά αυξάνεται και δημιουργούν ένα καλλιτεχνικό ρεύμα το οποίο κατακεραυνώνεται από τους κριτικούς και αποθεώνεται από τον κόσμο. Το ζευγάρι των Κιν πλουτίζει μέχρι που θα έρθει η καλλιτεχνική κρίση να φέρει στην επιφάνεια την απάτη που θαβόταν με συναίνεση και των δύο στον κήπο της χρηματικής καρποφορίας τους. Η λύση θα δοθεί με ένα απόλυτα δίκαιο κριτήριο αξιολόγησης στα δικαστήρια.

Ο Τιμ Μπάρτον επιλέγει να ασχοληθεί στην νέα του ταινία με μια ιστορία που φέρει πολλές πτυχές. Τον φεμινισμό και την χειραφέτηση, άγνωστα και κατακριτέα για την εποχή χαρακτηριστικά, της Μάργκαρετ –που όμως θα καταλαγιάσουν από συναισθήματα υποταγής και αφοσίωσης στον νέο σύζυγο -, την εκμετάλλευση στο όνομα της αγάπης και της ευημερίας της οικογένειας, αλλά και την αποδοχή της εκμετάλλευσης του θύματος που απολαμβάνει μέρος από το κέρδος και την συντροφικότητα του εκμεταλλευτή, την συνεχή αναζήτηση της αναγνώρισης από τον καλλιτεχνικά στείρο Γουόλτερ, την ανάδειξη της λαϊκής τέχνης κυρίως μέσω της φθηνής αναπαραγωγής της σε αφίσες και καρτ ποστάλ, την απαξίωση των κριτικών τέχνης απέναντι σ’ αυτήν την καλλιτεχνική αφύπνιση του κοινού και την βαρύτητα της κριτικής για τους ίδιους τους καλλιτέχνες αλλά και την κοινή γνώμη.

Το τελικό αποτέλεσμα δεν δείχνει να είναι στα μονοπάτια που έχουμε συνηθίσει (και προσωπικά αγαπήσει) τον Τίμ Μπάρτον. Από το Big Eyes λείπει η ατμόσφαιρα και η προσωπική πινελιά του σκηνοθέτη και καταλήγει να είναι μια συμβατική κινηματογραφική αφήγηση μιας αληθινής ιστορίας που παραμένει όμως υψηλού επιπέδου. Αν και τα δύσκολα σημεία της υπόθεσης Κιν, μοιάζουν να αγγίζονται με φόβο (όπως η συναίνεση της ίδιας της Κιν για την απάτη αλλά και η τυποποιημένη αντιγραφή των έργων τέχνης με σκοπό την φθηνή πώληση και το γρήγορο κέρδος), με την περισσότερη ένταση να δίνεται στον κριτικό τέχνης θέτοντας τον εκτεθειμένο στον θεατή για τις αποφάσεις του.

Η διαφορά στην φύση των Κιν (ευαίσθητη καλλιτέχνης η Μάργκαρετ και γυναικάς επιχειρηματίας ο Γουόλτερ) πηγάζει και από τις παρουσίες των Άνταμς και Βάλτς, στους οποίους αναγνωρίζουμε στοιχεία των χαρακτήρων που ερμηνεύουν στις κινήσεις του σώματος τους, μικρά ντροπαλά χαμόγελα και χαμηλή φωνή από την Άνταμς σε αντίθεση με τις έντονες νευρικές κινήσεις του Βάλτς, αλλά και στις ενδυματολογικές επιλογές. Χωρίς να θέλω να δείξω προσκόλληση σε στερεότυπα, αλλά πραγματικά ποιος πίστεψε ότι ένας άντρας ντυμένος σαν γιάπης μπορεί να ζωγραφίζει παιδιά σε τέτοια θλίψη;