Bitter Harvest
Το Ουκρανικό Ολοκαύτωμα της δεκαετίας του 30 αδικείται δυστυχώς κατάφωρα από αυτό το άτσαλο μελόδραμα εποχής.
Η κριτική πρωτοδημοσιεύτηκε στο grandmagazine.gr
Παραγωγή: Καναδάς – 2017
Διάρκεια: 103 λεπτά
Είδος: Πολεμικό Δράμα
Σκηνοθεσία: George Mendeluk
Πρωταγωνιστούν: Aneurin Barnard, Max Irons, Terence Stamp, Barry Pepper, Samantha Barks, Richard Brake, Tom Austen, Tamer Hassan, Lucy Brown.
Υπόθεση: Η ταινία μας μεταφέρει στην Ουκρανία του 30, τμήμα τότε της Σοβιετικής Ένωσης, για να διηγηθεί την ιστορία του Γιούρι και της Νατάλκα, μία δυνατή ιστορία αγάπης, περηφάνιας, επανάστασης και επιβίωσης, καθώς ο Στάλιν αποφασίζει να εφαρμόσει πρακτικές γενοκτονίας απέναντι στη χώρα που δεν υποκύπτει στον επαναστατικό αγροτικό σχεδιασμό του.
Καθώς εξελίσσεται το σχέδιο, με τις ευλογίες των κομμουνιστών στο Κρεμλίνο, ένας νεαρός καλλιτέχνης, ο Γιούρι (Μαξ Άιρονς) αγωνίζεται να επιβιώσει από τη φυλάκιση και τα βασανιστήρια, προκειμένου να σώσει την αγαπημένη του Νατάλκα (Σαμάνθα Μπαρκς) από το φοβερό Γολοντομόρ, τον σχεδιασμένο λιμό που κατέληξε στον θάνατο εκατομμυρίων Ουκρανών.
Αντιγράφουμε από το Δελτίο τύπου της ταινίας:
«Μία ιστορία που έπρεπε να ακουστεί.
Ο Ρίτσαρντ Μπατσίνσκι-Χούβερ ζούσε μία άνετη ζωή στον Καναδά, συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικά πρότζεκτ, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να ταξιδέψει στην χώρα καταγωγής του, την Ουκρανία. Μετά από αυτό το ταξίδι, ο Χούβερ αποφάσισε πως οφείλει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία του Γολοντομόρ, του λιμού στον οποίο υποβλήθηκε ο ουκρανικός λαός τη δεκαετία του ’30, με εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα. Μετά από εκτενή έρευνα σε πολωνικά, ρωσικά και ουκρανικά ιστορικά ντοκουμέντα, ο Χούβερ επικοινώνησε με τον –επίσης κάτοικο Καναδά, ουκρανικής καταγωγής- Ίαν Αχνάτοβιτς, που ενθουσιάστηκε με το σενάριο και ανέλαβε χρέη παραγωγού.
«Υπάρχουν πολλά ντοκιμαντέρ, ρωσικές και ουκρανικές ταινίες με θέμα το Γολοντομόρ, αλλά καμία αγγλόφωνη», σχολιάζει ο Αχνάτοβιτς. «Με ιντρίγκαρε η ευκαιρία και η σημασία του να εξιστορηθεί αυτό το γεγονός σε παγκόσμιο κοινό, με έναν τρόπο που θα επιδρούσε στα συναισθήματα των θεατών».
Ο Αχνάτοβιτς αποφάσισε να χρηματοδοτήσει εξ’ ολοκλήρου την ταινία και, μαζί με τον Χούβερ, κατέληξαν στον σκηνοθέτη Τζορτζ Μέντελουκ. Πέρα από το κοινό του background με τους δύο προαναφερθέντες, ο Μέντελουκ είχε μία πολύ προσωπική σχέση με την ιστορία, καθώς η μητέρα του είχε επιβιώσει από το Γολοντομόρ, προτού γνωρίσει τον πατέρα του και φύγουν μαζί για τον Καναδά. Αυτά τα πολύτιμα βιώματα του σκηνοθέτη, οδήγησαν στην μερική αναπροσαρμογή του σεναρίου, σε συνεργασία με τον Χούβερ.»
Καλές και άγιες οι προθέσεις των παιδιών αλλά αφού δεν είχαν budget για τόσο μεγάλη παραγωγή αλλά ούτε και τη μαεστρία να συνδυάσουν αφηγηματικά Ιστορία και μελόδραμα, τι το ήθελαν και το έκαναν; Το μόνο που κατάφεραν με αυτό τον ατυχή συνδυασμό αντικομουνιστικού κηρύγματος και παλιομοδίτικου μελοδράματος με γκροτέσκους «κακούς» και βαρύγδουπες ερμηνείες από τους «καλούς» είναι να μειώσουν τη σημασία ενός τεράστιου και καλά κρυμμένου για πολλά χρόνια εθνικού εγκλήματος. Το μάθημα από αυτή την αποτυχία είναι ότι δεν αρκούν οι προθέσεις για να γίνει σινεμά. Χρειάζεται και τρόπος για να μην ξεκινήσεις για Δόκτωρ Ζιβάγκο και καταλήξεις να κάνεις τον Τελευταίο των Κομιτατζήδων σε παραλλαγή Game of Thrones. Όντως πολύ πικρή η συγκομιδή της ταινίας.
