Επιχείρηση: Μαύρη Θάλασσα (Black Sea)
-Τα καράβια είναι σαν τις πόρνες. Τα μεγαλύτερα σε ηλικία σε φροντίζουν καλύτερα.
-Αυτό το σαράβαλο θα βυθιστεί.
-Άχρηστο θα είναι το υποβρύχιο εάν δεν βυθιστεί.
Ο καπετάνιος Ρόμπινσον φαίνεται να τα έχει χάσει όλα τελευταία. Τη γυναίκα και το παιδί του που τον παράτησαν και τώρα απολύεται και από τη δουλειά του. Η τύχη του όμως φαίνεται να μπορεί να αλλάξει όταν πέφτει στα χέρια του μια πολύτιμη πληροφορία: Το σημείο όπου υπάρχει βυθισμένο ένα γερμανικό υποβρύχιο που φημολογείται ότι κρύβει τεράστιο φορτίο χρυσού, που μετέφερε το ναζιστικό ναυτικό. Συγκεντρώνει ένα αταίριαστο σύνολο πληρώματος από Ρώσους και Βρετανούς και έχοντας στη διάθεση τους ένα σκουριασμένο σαράβαλο ρώσικο υποβρύχιο ξεκινά μια σχεδόν αυτοκτονική επιχείρηση κυνηγιού θησαυρού στη Μαύρη Θάλασσα.
Ένα έντονο κλειστοφοβικό θρίλερ που έχει πετύχει το βασικό το σκοπό: την δημιουργία ατμόσφαιρας. Μας πάει κυριολεκτικά «στα βαθιά». Δημιουργεί τη δική του σφαίρα κανόνων και μέσα σε αυτή τη σφαίρα ζει και αναπνέει. Η σκηνοθεσία του Μακ Ντόναλντ (Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκοτίας, Η Κατάσταση των Πραγμάτων, Ο Αετός της Αυτοκρατορίας) καταφέρνει να προσδώσει περισσότερο ενδιαφέρον στην υπόθεση του. Ο σκηνοθέτης έχει προσέξει τις λεπτομέρειες στα πλάνα του, στο φωτισμό στους μικρούς ήχους. O τρόπος που κινηματογραφεί τον βυθό είναι αρκετά ρεαλιστικός. Ο ήχος είναι πολύ καλός και συνδράμει εξαιρετικά στην δημιουργία κλίματος. Για να αποφύγουν τα ρωσικά ανιχνευτικά κλείνουν το ραντάρ τους και χρησιμοποιούν τα όργανα της παλαιάς σχολής και ιδίως το σόναρ. Το σόναρ είναι ατμοσφαιρικό από μόνο του και προσδίδει πολύ στην ταινία.
Δεν θα ξεχάσω μια φορά που έκανα το λάθος να δω το υποβρύχιο Κ19 παρέα με έναν αξιωματικό του ναυτικού ο οποίος μου εξηγούσε όλα τα (πολλά) μικρά λάθη που είχαν ξεφύγει. Η απόλυτη αποκαθήλωση. Σίγουρα λοιπόν για τους οιδήμονες και το Black Sea θα έχει σκόρπια λίγα ή πολλά λάθη. Για εμάς όμως τους υπόλοιπους «αδαείς» η ταινία βρίσκει τον τρόπο να μας ρουφήξει μέσα της και αποκτά κλιμακωτά όλο και αυξανόμενη αγωνία.
Η ομάδα είναι ουσιαστικά σύγχρονοι πειρατές. Μια αμιγώς αντρική ομάδα ανθρώπων, τυχοδιωκτικοί όλοι τους -όχι και τα καλύτερα παιδιά, που όταν βρίσκονται κλεισμένοι στον στενό χώρο του υποβρυχίου δεν θα αργήσουν να έχουν προστριβές ο ένας με τον άλλο. Το σενάριο ρίχνει λάδι στη φωτιά. Όσο λιγότεροι είναι τόσο καλύτερη θα είναι και η τελική μοιρασιά. Υπάρχει όμως και ο περιορισμός του πληρώματος που είναι απαραίτητο για το υποβρύχιο για να κινηθεί. Από την άλλη το πλήρωμα είναι εξαρχής χωρισμένο σε στρατόπεδα, μοιρασμένο σε Βρετανούς και Ρώσους, έχοντας ακόμα και προβλήματα συνεννόησης μεταξύ τους λόγο της διαφορετικής γλώσσας. Ο κλειστός χώρος σαν κλουβί θα κάνει την ένταση πιο πιεστική και θα βγάλει στην επιφάνεια περισσότερο ζωώδη ένστικτα.
Εστιάζω περισσότερο στο σύνολο, γιατί η ταινία δεν διαθέτει πρωτοτυπία στο σενάριο, ούτε η εξέλιξη της μας ξαφνιάζει. Μάλιστα ενώ ο Τζουντ Λο δεν είναι κακός δεν ξεχωρίζει ερμηνευτικά από τους υπόλοιπους, ίσως όμως επειδή όλοι σαν σύνολο στέκονται αξιοπρεπώς. Ας ξεκινήσω από τα αρνητικά για τον πολύ συμπαθή μου Τζουντ Λο. Επιλέγει μια Σκοτσέζικη βορειοανατολική προφορά (Aberdonian όπως αναφέρουν, δηλαδή από το βόρειο τμήμα στην περιοχή του Αμπερντίν). Από τα λίγα που σκαμπάζω δεν μου φάνηκε πολύ πετυχημένη. Με το μισό πλήρωμα Βρετανούς και το υπόλοιπο Ρώσους σε στιγμές φαίνεται να παρασύρεται θυμίζοντας λίγο τον Βασίλι Ζάιτσεφ του Εχθρού Προ των Πυλών. Λίγο που το έψαξα πάντως κι άλλοι γκρίνιαξαν για την προφορά του. Ο χαρακτήρας του ο πλοίαρχος Ρόμπινσον είναι άνθρωπος φτωχός, κοντά στο πλήρωμα του και σκληρός παράλληλα για να τους τιθασεύσει και να τους κάνει να τον υπακούν. Δεν απέχει πολύ από τον κλασικό καπετάνιο ενός πειρατικού πλοίου. Νιώθει ταυτόχρονα πληγωμένος και ευαίσθητος από το οικογενειακό δράμα, ότι απέτυχε να κρατήσει την οικογένεια του ενωμένη και η γυναίκα του τον παράτησε. Όμορφο στοιχείο η ανάμνηση του καπετάνιου από το παιδί του που έχει μπερδέψει ότι ο μπαμπάς του δουλεύει στη θάλασσα και λέει ότι ο μπαμπάς του ζει στη θάλασσα. Όσο καλός καπετάνιος είναι τόσο κακός οικογενειάρχης έγινε. Το τρυφερό του μέρος θα το δείξει μόνο απέναντι στον νεαρό Τόμπιν. Αυτό που θα φέρει το φορτίο χρυσού για τον χαρακτήρα του Τζουντ Λο είναι η λύτρωση.
Ο 18 χρονος Τόμπιν έχει έρθει χαριστικά στην αποστολή επειδή ο πατέρας του και φίλος του καπετάνιου Ρόμπινσον αυτοκτόνησε και υπήρχε έλλειψη από ένα άτομο. Ο Ρόμπινσον θα νιώθει την υποχρέωση να τον προστατεύσει και λόγο της απειρίας του και λόγω της πίεσης που θα δεχθεί από τους υπόλοιπους στο υποβρύχιο, ιδίως των Ρώσων που τον θεωρούν παρθένο και πιστεύουν ότι θα τους φέρει γρουσουζιά. Αρκετά γνωστές φάτσες. Ο Λιούις: Τόμπιας Μένζιες (γνωστός από το Game of Thrones), ο οξύθυμος δύτης Φράζερ: Μπεν Μέντελσον (Exodus, Γροθιές στους Τοίχους, Killing them softly), ο Μάικλ Σμάιλεϊ (Perfume, World’s End)- όλοι τους δεν είναι άτομα με τα οποία θα ήθελε κανείς να βρεθεί κλεισμένος σε υποβρύχιο. Oι Ρώσοι φαίνονται συγκριτικά πιο τίμιοι και αγνοί σε σχέση με τους Βρετανούς δολοπλόκους. Ο Ζάιτσεφ είναι η σιβηρική αρκούδα του μηχανοστάσιου, ο Μπάμπα ο συμπαθής χειριστής του σόναρ και ο μουσάτος Μοροζόφ ο χαλαρός ειρηνιστής χαρτογράφος. Ο μόνος ανώτερης οικονομικής στάθμης στην αποστολή είναι ο Ντάνιελς, ο άνθρωπος της εταιρείας, που αρχικά φαίνεται διακοσμητικό στοιχείο. Όλα δείχνουν ότι γρήγορα ο Ρόμπινσον θα δυσκολευτεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Ο σκηνοθέτης δεν το κρύβει, αντίθετα χτίζει σε αυτό.
Τελικά να το δω: Εάν σας αρέσουν οι ταινίες με υποβρύχια, U-571, Το Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη, K-19: the Widowmaker, τότε η ταινία Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα είναι η ταινία σας. Την προτείνω όμως και σε όλους όσους τους αρέσουν τα κλειστοφοβικά θρίλερ, γιατί ο Μακ Ντόναλντ ξέρει να χτίζει με μαεστρία μια ατμόσφαιρα που να μας μαγνητίσει στους σκοτεινούς στενούς της χώρους και στα παγωμένα νερά της.
