Χορωδία (Boychoir)

Σε μία α λα Billy Eliot ταινία ενηλικίωσης, ένα αγόρι που βιώνει δύσκολα παιδικά χρόνια, βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε μία μεγάλη ευκαιρία: να φοιτήσει στο σχολείο που φοιτούν παιδιά που αποτελούν μία χορωδία αγοριών, μία από τις πιο διάσημες παιδικές χορωδίες που ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκεί θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον έντονο ανταγωνισμό και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή.

Το from rags to riches (απ’ τα αλώνια στα σαλόνια) είναι μία ιστορία που αρέσει ιδιαίτερα στο Χόλιγουντ. Εδώ, ένα φτωχό αγόρι έχει την ευκαιρία να κάνει σπουδαία καριέρα στη μουσική. Θα συναντήσει, βέβαια, μπροστά του ανταγωνιστικούς συμμαθητές και «δύσκολους» δασκάλους, αλλά  όπως σε όλες αυτές τις ταινίες, η ελπίδα υπάρχει.

Η Χορωδία δεν είναι μία ταινία που προσφέρει κάτι πραγματικά καινούριο στο είδος. Αν και ο σεναριογράφος δηλώνει ότι τον κέντρισε το γεγονός ότι κάποιος δίνει τόσο χρόνο και ενέργεια σε κάτι που χάνεται, καθώς οι φωνές των παιδιών αλλάζουν και τα ίδια περνούν στην εφηβεία. Είναι ένα θέμα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το οποίο μόνο φευγαλέα καταφέρνει να αγγίξει η ταινία. Στο μεγαλύτερο μέρος της ασχολείται με τις δυσκολίες της εκμάθησης, της προσαρμογής, τις προβληματικές σχέσεις του ήρωά της με την οικογένειά του, τους συμμαθητές του και τον δάσκαλό του.

Θα ήταν ενδιαφέρον το να παρακολουθήσουμε γιατί κάποιος επιμένει να κυνηγά ένα όνειρο με τόσο άμεση ημερομηνία λήξης, πώς αντιμετωπίζει αυτή τη μόνιμη απειλή πάνω από τις προσπάθειές του. Αντιθέτως, η ταινία επιλέγει την πιο πεπατημένη οδό, σε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι κακό, αλλά είναι μάλλον αναμενόμενο. Παράλληλα, μυεί και ένα κοινό σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής: εκείνης της θρησκευτικής μουσικής που έγραφαν συνθέτες όπως ο Χέντελ.

Ο νεαρός πρωταγωνιστής, Γκάρετ Γουόρινγκ, είναι καλός, αλλά δεν διαθέτει αυτή τη λάμψη που διέθεταν άλλα παιδιά ηθοποιοί όπως ο Τζέιμι Μπελ στο παρόμοιας θεματικής Μπίλι Έλιοτ. Από την άλλη, ο Ντάστιν Χόφμαν δεν πείθει τις στιγμές που προσπαθεί να εμφανιστεί ως υπερβολικά αυστηρός δάσκαλος, αλλά φέρνει πάντα μια ποιότητα και μια τρυφερότητα στους ρόλους του που είναι αξιέπαινη.

Σκηνοθετικά (στην  καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Φρανσουά Ζιράρ του Κόκκινου Βιολιού)  η ταινία δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο, σχεδόν μπορείς να μαντέψεις ποιο θα είναι το επόμενο πλάνο.

Τελικά να τη δω;

Συμπαθητική ταινία για την επιδίωξη ενός ονείρου, αλλά όχι κάτι πρωτότυπο. Ο Ντάστιν Χόφμαν φέρνει πάντα μία ιδιαίτερη ποιότητα στους ρόλους του.