Όσο είμαστε νέοι (While we’re young)

Ο Νόα Μπάουμπαχ (The Squid and the Whale, Frances Ha) επιστρέφει με μία κωμωδία για το γενεαλογικό χάσμα που χωρίζει ανθρώπους με μόλις δέκα χρόνια διαφορά και για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις.

Ο Τζος και η Κορνήλια είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που έχουν περάσει τα 40. Είναι μάλλον ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, βλέπουν τους φίλους τους να κάνουν παιδιά και οι ίδιοι ασχολούνται με την καριέρα τους. Ο Τζος είναι ντοκιμαντερίστας που κάποτε έκανε ένα επιτυχημένο ντοκιμαντέρ, ενώ η Κορνήλια βοηθά τον -επίσης- ντοκιμαντερίστα πατέρα της, έναν αναγνωρισμένο εκπρόσωπο του είδους. Ο Τζος δουλεύει εδώ και πολλά χρόνια το νέο του ντοκιμαντέρ, αλλά έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Θα γνωρίσουν το νεαρό ζευγάρι Τζέιμι και Ντάρμπι και θα εμπνευστούν από την ορμή και το πάθος τους για το κάθε τι.

Αν και η ταινία του Μπάουμπαχ απέσπασε ιδιαιτέρως εγκωμιαστικά σχόλια από τους ξένους κριτικούς, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα εξίσου.

Διαθέτει ορισμένες ιδιοφυείς στιγμές, αλλά και άλλες που είναι μακριά από την πραγματικότητα, θυμίζοντας το πώς θα ήταν η νεότερη γενιά στη φαντασία του Γούντι Άλεν. Γιατί υπάρχει ένας σχεδόν κλισέ τρόπος με τον οποίο ο Μπάουμπαχ βλέπει τη νεότερη γενιά: μία παρέα χίπστερ που τους ενδιαφέρει η καλλιτεχνική ελευθερία, η έκσταση, που δεν διστάζουν ακόμα και να εκμεταλλευτούν τους άλλους για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν. Μπορεί να είναι συμπαθητικό υλικό για μία κωμωδία, αλλά όχι και καταγραφή των ανησυχιών και των παθών της νεότερης γενιάς.

Ο Μπάουμπαχ δεν ξεφεύγει από τα στερεότυπα της κάθε ηλικίας: το ζευγάρι με το νεογέννητο μωρό, τα μαθήματα χιπ – χοπ, η φτιάξτο μόνος σου αισθητική της νέας γενιάς που εκτείνεται από την αγάπη για το VHS μέχρι την κατασκευή παγωτού, δεν είναι ότι βλέπουμε κάτι πραγματικό, αλλά την ιδέα του σκηνοθέτη για το τι θα μπορούσε να είναι πραγματικό.

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι οι ερμηνείες: μία πρωταγωνιστική τετράδα σε εξαιρετική φόρμα, από το ζευγάρι Μπεν Στίλερ – Ναόμι Γουότς στους νεότερους Άνταμ Ντράιβερ – Αμάντα Σέιφριντ.

Στην ταινία υπάρχει, βέβαια, μια αίσθηση νοσταλγίας και καλές στιγμές -για παράδειγμα όταν ο Μπεν Στίλερ ζητά τη συμβουλή του πεθερού του για το ντοκιμαντέρ του- αλλά αισθάνθηκα ότι το να βλέπουμε 40κάτι με 20κάτι να τσακώνονται σε επίσημες εκδηλώσεις, να προσπαθούν να βρουν «κάτι» με το να φτιαχτούν με έναν new age τρόπο δεν είναι μία ειλικρινής καταγραφή των πραγμάτων που χωρίζουν και ενώνουν δύο γενιές.

Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το τέλος: η αποδοχή μιας κατάστασης που προσπαθούσε να μας αποδείξει ότι δεν είναι απαραίτητη για την ευτυχία ενός ανθρώπου και ταυτόχρονα η δικαιολόγηση της συμπεριφοράς του Τζέιμι με το γενικό συμπέρασμα του Τζος: «Δεν είναι κακός, είναι απλά νέος».

Τελικά να τη δω;

Οι ανησυχίες για τη φιλοδοξία και τον χρόνο που περνά θα σας θυμίσουν Γούντι Άλεν. Ωστόσο, σε στιγμές το Όταν Είμαστε Νέοι μοιάζει μάλλον… δήθεν και αρκετά στερεοτυπικό. Διαθέτει, πάντως, ορισμένες καλές στιγμές.