Buried in a box
Το κακό με το να έχεις δει πολλές ταινίες είναι ότι πλέον σπάνια σου κάνει κάτι εντύπωση. Πάρτε για παράδειγμα το Buried (Θαμμένος). Εντάξει αξιοπρεπέστατο, αλλά είναι πραγματικά μια τόσο φοβερή ταινία;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και όταν λέω αρχή, εννοώ πολύ αρχή. Από τους τίτλους έναρξης της ταινίας. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει έστω και μία ταινία του Χίτσκοκ θα καταλάβει τι εννοώ. Όχι φυσικά ότι οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Οι συντελεστές δεν το κρύβουν: θέλησαν να φτιάξουν μια ταινία χιτσκοκ-ική για το θεατή της νέας εποχής. Και το καταφέρνουν –εν μέρει.
Ο Πολ Κονρόι (Ράιαν Ρέινολντς) ξυπνάει κλεισμένος σε ένα φέρετρο, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το ποιος και για ποιο λόγο τον έβαλε εκεί. Μοναδική του ελπίδα ένα κινητό τηλέφωνο και ένας αναπτήρας. Μεγαλύτερος του εφιάλτης το οξυγόνο που τελειώνει.
Η ταινία διαθέτει όλα τα τρικ για τη δημιουργία σασπένς αλά Χίτσκοκ. Και αρκετά πράγματα παραπάνω. Διαθέτει ευρωπαϊκή ευαισθησία. Οι τρομοκράτες δεν είναι οι κακοί και οι Αμερικανοί δεν είναι οι καλοί, ή τουλάχιστον τα πράγματα είναι λίγο πιο μπερδεμένα. Για παράδειγμα, όταν ο Πολ λέει στον απαγωγέα του για μια συνάδελφό του: «Μην της κάνεις κακό, έχει δύο παιδιά», εκείνος απαντά: «Έχει δύο παιδιά; Εγώ είχα πέντε. Τώρα μόνο ένα», ενώ σε μια άλλη στιγμή που ο Πολ υποστηρίζει ότι ήρθε για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση του Ιράκ, ο απαγωγέας απαντά: «Ποια ανοικοδόμηση; Στην ανοικοδόμηση της χώρας που εσείς καταστρέψατε;» Η σφραγίδα του Ισπανού σκηνοθέτη είναι επομένως φανερή.
Προς τιμήν του ο Ροντρίγκο Κορτές δεν αφήνει σε καμία στιγμή τον χαρακτήρα του «ξεκρέμαστο». Τον παρακολουθεί στενά: κάθε σταγόνα ιδρώτα, κάθε κίνηση απογοήτευσης και οργής. Του επιτρέπει μερικές μόνο στιγμές μοναξιάς, μερικές στιγμές που τα φώτα σβήνουν, αφήνοντάς τον να θρηνήσει και να φοβηθεί.
Η εικόνα δε φεύγει ποτέ από το κουτί. Δεν παρακολουθεί τις προσπάθειες διάσωσης, ή τις απειλές των απαγωγέων, τις κινήσεις των αγαπημένων προσώπων. Παρακολουθεί μόνο τον Πολ Κονρόι, έναν άνθρωπο που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Ο Πολ είναι μόνος του με συντροφιά –και κατάρα- το κινητό του τηλέφωνο.
Ο Ράιαν Ρέινολντς δεν είναι κακός. Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε ευχάριστα (αν και προσωπικά θα προτιμούσα στο ρόλο τον άλλο Ράιαν –τον Γκόσλινγκ).
Και τότε προς τι η γκρίνια της αρχής; Θα σας πω. Παρά τις αξιοπρεπείς προσπάθειές της, η ταινία δεν καταφέρνει να απογειωθεί ποτέ. Απλά δεν καταφέρνει να σε συνεπάρει όσο θα περίμενες.
Επίσης μια απορία: μήπως ο κύριος Κορτές έχει δει το αντίστοιχο επεισόδιο του CSI (μιλάω για το φινάλε της season 5) δια χειρός Κουέντιν Ταραντίνο;;; Οέο;;;
Τάιλερ Ντέρντεν
