ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινεμά

Καμίλ Κλοντέλ 1915

Η Καμίλ Κλοντέλ, γλύπτρια και ερωμένη του Ροντέν, υπήρξε μία προσωπικότητα της οποίας η ζωή κατάφερε να συναρπάσει θεατρικούς συγγραφείς και κινηματογραφιστές. Το 1988 η Ιζαμπέλ Ατζανί ερμήνευσε τη γλύπτρια που χάνει σιγά σιγά τα λογικά της, ενώ άλλη μία ταινία έκανε την εμφάνισή της το 2011.

Στην εκδοχή του Μπρουνό Ντιμόν, η ιστορία επικεντρώνεται στο έτος 1915, οπότε η Κλοντέλ νοσηλευόταν ήδη σε ψυχιατρικό άσυλο. Παρακολουθούμε μόνο κάποιες ημέρες από τη ζωή της γλύπτριας, η οποία μοιάζει να πάσχει από κάποια μανία καταδίωξης, αλλά δεν έχει βυθιστεί τελείως στην τρέλα.

Βλέπουμε τις βόλτες της στη γαλλική εξοχή, τις συζητήσεις της με τον γιατρό -κατά τις οποίες κατηγορεί τον πρώην εραστή της, επίσης γλύπτη, Ροντέν ότι της έκλεψε το έργο-, τις κατηγορίες της για την οικογένειά της που την εγκατέλειψε στο άσυλο, τη συναναστροφή της με τις άλλες τροφίμους (που βρίσκονται σε κατάσταση πολύ χειρότερη από την ίδια).

Για να εντείνει τον ρεαλισμό, ο σκηνοθέτης τοποθέτησε πραγματικούς τροφίμους ψυχιατρείου να ερμηνεύουν τους περιφερειακούς ρόλους, ενώ τις νοσοκόμες ερμηνεύουν πραγματικές νοσοκόμες. Σε αυτό το περιβάλλον, η Κλοντέλ εμφανίζεται ως μία ευαίσθητη και λογική φιγούρα –με ορισμένες, όμως, εμμονές- εγκαταλελειμμένη από την οικογένειά της.

Η σκηνοθεσία του Ντιμόν θυμίζει ζωγραφική: τα πλάνα του και τα καδραρίσματά του είναι σαν πίνακες.

Η μεγάλη δύναμη της ταινίας είναι, πάντως, η Ζιλιέτ Μπινός, η οποία δίνει μια tour de force ερμηνεία στον ρόλο της διάσημης γλύπτριας. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε μία τέτοια ερμηνεία από τη γαλλίδα ηθοποιό.

Είναι θετικό το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης επιλέγει να επικεντρωθεί σε μερικές ημέρες της ζωής της γλύπτριας, γιατί έτσι δεν χάνεται σε έναν κυκεώνα πληροφορίας. Αυτό που βλέπουμε είναι η αρχή ενός πολύχρονου εγκλεισμού, μια περίοδος που η Κλοντέλ κινείται ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία.

Ωστόσο, είναι και δύσκολο, καθώς στην ταινία δεν γίνεται ουσιαστικά τίποτα (η Καμίλ περιμένει απλά τον αδελφό της να την επισκεφθεί), γεγονός που την κάνει σε αρκετές στιγμές κουραστική.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *