Η μοναχική σύζυγος

H Tσαρού είναι η σύζυγος ενός πλούσιου αστού της περιοχής της Βεγγάλης και ζει μια ήρεμη και πλούσια ζωή στο μεγάλο αρχοντικό σπίτι. Ο άντρας της,ο Μπουπάτι, την παραμελεί καθώς είναι απορροφημένος  από την έκδοση της εφημερίδας του The Sentinel αλλά σύντομα καταλαβαίνει ότι η γυναίκα του νιώθει μοναξιά παρά την παρουσία της νύφης της και του αδερφού της που συνεργάζεται με τον Μπουπάτι. Όταν ο ξάδελφος του ο Αμάλ τελειώνει το κολέγιο και έρχεται να εγκατασταθεί στο σπίτι τους,ο Μπουπάτι του ζητά να κάνει παρέα στην Τσαρου και να την βοηθήσει να αναπτύξει το συγγραφικό της ταλέντο. Ο Αμάλ,που γράφει και ο ίδιος,δέχεται να βοηθήσει τον Μπουπάτι και γίνεται πιστός φίλος της Τσαρού. Όταν εκδίδει ένα διήγημα που έγραψε, η Τσαρού θυμώνει μαζί του και τότε ο Αμάλ καταλαβαίνει ότι η γυναίκα του ξαδέρφου του έλκεται ερωτικά από αυτόν και,σε συνδυασμό με την προδοσία του αδερφού της Τσαρού που καταχράστηκε τα χρήματα της εφημερίδας,αναγκάζεται να πάρει μια μεγάλη απόφαση.

Η ιστορία του ερωτικού τριγώνου ενδέχεται να μας φανεί κλασσική αλλά εδώ εξυπηρετεί τις προθέσεις του μεγάλου Ινδού σκηνοθέτη για να αναπτύξει τα θέματα που διατρέχουν το έργο του τακτικά :την αρμονία ανάμεσα στην ποίηση και την πολιτική,την λογοτεχνία και την συγγραφή της ως αποκαλυπτικό παράγοντα της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων και την θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία. Σε αυτή την ταινία ο Ρέι ξεκινάει από την γέννηση του ερωτικού συναισθήματος για να φτιάξει ένα κομψοτέχνημα. Οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες είναι μορφωμένοι,με επίγνωση της θέσης τους στην κοινωνία και στο οικογενειακό περιβάλλον καθώς και των προσπαθειών που πρέπει να κάνουν για να διατηρηθεί αυτή η ισορροπία. Το σενάριο θα είναι μια σειρά παρανοήσεων: ο Μπουπάτι καταλαβαίνει ότι η γυναίκα του είναι μόνη αλλά αντί να της αφιερώσει λίγο χρόνο ψάχνει να βρει κάποιον για να της κάνει παρέα, ο Αμάλ και η Τσαρόυ φλερτάρουν και προσπαθούν να γοητεύσουν ο ένας τον άλλο αλλά όταν αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα τους είναι πολύ αργά. Μπορεί λοιπόν να έχουν σωστή αντίληψη της πολιτικής όπως ο Μπουπάτι ή της τέχνης όπως ο Αμάλ αλλά είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι τους επηρεάζει. Αυτή η αντίθεση χρησιμεύει στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο για να αναπτύξει την θεματική του πάνω στη δυαδικότητα ανάμεσα στην πολιτική,την αντικειμενική πραγματικότητα του κόσμου και την τέχνη,την καλλιτεχνική και υποκειμενική αντίληψη του κόσμου. Ο σύζυγος αφιερώνεται στην εφημερίδα του,χωρίς να έχει ανάγκη για να καλύψει τα έξοδα του, με πραγματική πίστη για τον ρόλο του τύπου στην κατανόηση του κόσμου και την πρόοδο της χώρας του. Με αυτή την αφοσίωση του οδηγεί την Τσαρού στον άλλο πόλο,την τέχνη που αντιπροσωπεύει ο Αμάλ και που η ανακάλυψη του ρόλου της λογοτεχνίας την οδηγεί στο να απομακρυνθεί από τον σύζυγο της. Και αν με τη φυγή του Αμάλ μπορούμε προς στιγμή να ελπίσουμε στην συμφιλίωση των δύο κόσμων,το πάγωμα της εικόνας μας δίνει ένα σαφές συμπέρασμα : οι γέφυρες έχουν κοπεί. Ο θεατής ελπίζει στην ουτοπία της συμφιλίωσης των δύο αυτών κόσμων,κατά την διάρκεια της ταινίας,για να διαπιστώσει στο τέλος την αποτυχία της προσπάθειας.

H σκηνοθεσία του Ρέι είναι μαγευτική από την αρχή όταν η κάμερα χρησιμοποιείται σαν ένας ζεύγος κιάλια για να παρακολουθήσει την πορεία ενός περαστικού και να μας δείξει το μέγεθος της ανίας της Τσαρού. Στην συνέχεια την ακολουθεί παντού μέσα στο σπίτι και να ζουμάρει πάνω της ενώ ψάχνει για ένα βιβλίο ή όταν διατάζει τον υπηρέτη να πάει το τσάι στον σύζυγό της. Η κάμερα σταματάει όταν η Τσαρού βρίσκει τον Μπουπάτι που,διαβάζοντας ένα βιβλίο,αγνοεί την παρουσία της. Μέσα σε πέντε λεπτά φιλμικού χρόνου ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την ηρωίδα και την μοναξιά της. Μια καταιγίδα που φτάνει και αναστατώνει την ηρεμία του σπιτικού σηματοδοτεί την άφιξη του Αμάλ. Η κάμερα γίνεται από εκείνη την στιγμή το βλέμμα της Τσαρού,ενώ κάνει κούνια, που παρατηρεί τον Αμάλ που γράφει και η κάμερα κινείται πέρα δώθε μαζί με τον ρυθμό της κούνιας και σε μια άλλη σκηνή η κάμερα χορεύει καθώς ο Αμάλ τραγουδά για να κάνει την ξαδέρφη του συζύγου του να χαρεί. Αυτές οι δύο σκηνές όπου η κάμερα γίνεται το βλέμμα των πρωταγωνιστών σηματοδοτούν την γέννηση της ερωτικής επιθυμίας που θα μείνει ανομολόγητη ανάμεσα στους δύο συγγενείς. Οι ηθοποιοί της ταινίας είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους . Ο Σαιλέν Μουκχερζί καταφέρνει να μας μεταδώσει την αγάπη του για τον γραπτό τύπο,την αλήθεια και την πολιτική χωρίς να μας γίνεται αντιπαθής παρά  την αμέλεια που δείχνει προς την γυναίκα του. Ο Σουμίτρα Σατερτζί είναι ανάλαφρος όταν πρέπει και εξαιρετικά δραματικός στις δύσκολες σκηνές. Αυτή που κλέβει την παράσταση όμως είναι η Μανταχμπί Μουκχερζί  στο ρόλο της Τσαρού. Στο πρόσωπο της εκφράζονται όλα τα συναισθήματα από την ανία μέχρι τον έρωτα.Κάθε βλέμμα της είναι και μια έκφραση συγκρατημένου αισθησιασμού που την κάνει τον καταλύτη όλων των συναισθημάτων της ταινίας.

Συμπέρασμα λοιπόν; Μια καταπληκτική σπουδή της γέννησης της ερωτικής επιθυμίας από ένα μεγάλο σκηνοθέτη που μας δίνει ένα συγκλονιστικό πορτραίτο μιας γυναίκας και μιας εποχής.