Ερασιτέχνης ζιγκολό

Με έμπνευση τον φίλο του Γούντι Άλεν, ο Τζον Τορτούρο έφτιαξε μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα σε θερινό και έδωσε στον… Γούντι Άλεν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Με τι ασχολείται το Ερασιτέχνης Ζιγκολό και πώς αυτό συνδέεται με τους δύο δημιουργούς;

Εβραίους (η μισή ιστορία είναι για μια υπερσυντηρητική εβραία που μετά τον χαμό του άνδρα της ανακαλύπτει και πάλι την ανθρώπινη επαφή). Δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό από μια ταινία του Γούντι Άλεν που βρίσκει εδώ έδαφος να αστειευτεί με την εβραϊκή του πλευρά.

Σεξ: Ο Γούντι Άλεν είναι η τσατσά και ο Τζον Τορτούρο ο ζιγκολό. Φυσικά και αυτή η ταινία θα ήταν για το σεξ. Και φυσικά –αν και το σενάριο είναι γραμμένο από τον Τορτούρο- περιμένεις να ακούσεις γουντιαλενικές ατάκες όπως «-Έχεις κάνει ποτέ τρίο; -Μία φορά το ’77 που κόπηκε το ρεύμα» .

Νέα Υόρκη: Γυρισμένο στην αγαπημένη πόλη του Γούντι Άλεν, το Ερασιτέχνης Ζιγκολό αποτελεί έναν φόρο τιμής στη Νέα Υόρκη και τους ανθρώπους της, παρουσιάζοντας ένα πολυπολιτισμικό παζλ. Λατίνοι, Αφροαμερικανοί και εβραίοι μπλέκονται σε απίθανες περιπέτειες.

Ιταλία: Εντάξει, γουντιαλενική, γουντιαλενική, αλλά ο Τζον Τορτούρο είναι Ιταλός και δεν το ξεχνάει. Έχουμε έτσι το κλισέ του λατίνου εραστή, τα ιταλικά τραγούδια… Ο Τορτούρο θέλει να υπενθυμίσει ότι η Νέα Υόρκη είναι μία πόλη γεμάτη ιταλοαμερικανούς.

Τζαζ: Ακόμα και στους τίτλους της αρχής ο Τορτούρο εμπνέεται από τον Γούντι Άλεν, επιλέγοντας ως σάουντρακ μουσική τζαζ.

Και φυσικά περιλαμβάνει και δεκάδες άλλα πράγματα: Ιστορίες του Γούντι με γιατρούς (κάθε καλή ιστορία του ξεκινάει με την επίσκεψη σε κάποιον γιατρό), ένα τρίο που περιμένει να γίνει πραγματικότητα, ερωτικές απογοητεύσεις…

Στην πραγματικότητα, το Ερασιτέχνης Ζιγκολό είναι δύο ταινίες σε μία. Η πρώτη είναι καθαρά του Τορτούρο και αφορά την απόφασή του να εργαστεί ως ζιγκολό για να βγάλει «κανένα εξτραδάκι», η δεύτερη έχει σχέση με την προσέγγιση της εβραίας χήρας (την ερμηνεύει η Βανέσα Παραντί). Υπάρχουν σκηνές που προκαλούν γέλιο και αποτελούν σάτιρα του υπερορθόδοξου ιουδαϊσμού (όπως η σκηνή στο εβραϊκό «δικαστήριο»), αλλά σε γενικές γραμμές η ταινία θυμίζει Γούντι Άλεν όχι στα καλύτερά του.

Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό που ήθελε να κάνει ο Τορτούρο ήταν ένας φόρος τιμής στον σκηνοθέτη, αλλά η ταινία του καταφέρνει μόνο σε μερικές στιγμές να το επιτύχει αυτό.

Τελικά να τη δω;

Ευχάριστη για ένα βράδυ σε θερινό σινεμά, ειδικά εάν σας αρέσει ο Γούντι Άλεν. Όχι κάτι πρωτότυπο, αλλά ένας ωραίος τρόπος να περάσει κανείς ένα καλοκαιρινό βράδυ.