Ο Χρόνος και το διατηρητέο
΄Εχω μία θεία που αντιπαθώ βαθύτατα, και η οποία ισχυριζόταν παλιότερα με περηφάνεια ότι ειχε δώσει λεφτά στον κανακάρη της “για να πάει στις πουτάνες(sic)”…
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πείς την ιστορία του πληρωμένου έρωτα. Η ταινία του Stephen Frears Cheri δεν αποτελεί βεβαίως οπτική μελέτη του φαινομένου στην ολότητά του, αλλά ειναι απλώς ΑΠΑΙΧΤΗ. Ιδίαίτερα στο αισθητικό μέρος. Αυτό που προανέφερα ,την πληρωμένη επίσκεψη/συγχρωτισμό με επαγγελματίες του σεξ,νεότερων κυρίως ανδρών αλλά και μεγαλύτερων, στο Παρίσι της Belle ‘Epoque πριν τον Α’ Παγκοσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται στην συγκεκριμενη ταινία με τόσο φίνο, καλογουστο και “λογοτεχνικό” τρόπο, ώστε βλέποντας την πανέμορφη ακόμη, στα 53 της παρακαλώ, Michelle Pfeiffer, στο ρόλο της ισχυρής, διάσημης και πλούσιας εταίρας της εποχής, Λέα ντε Λανβάλ, συχνότατα ξεχνας πως πρόκειται κατ’ ουσίαν για μία πόρνη πολυτελείας, και θαυμάζεις άπληστα την ομορφιά και το απίστευτα καλό γούστο αυτής της γυναίκας.
Δια του λόγου το αληθές, παρατηρείστε το μέγαρο-σπίτι της , συγκρινόμενο με το βαρυφορτωμένο, κακόγουστο,και “φλύαρο” σπίτι της έτερης πλούσιας εταίρας , φίλης της Λανβάλ, μαντάμ Πελού( απολαυστικά πληθωρική η Kathy Bates).
Εννοείται πως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει γαι το νεαρό άνδρα που έδωσε και το όνομά του στον τίτλο της ταινίας, τον υπέροχο και εξαιρετικό ερμηνευτικά, Rupert Friend, στο ρόλο του γιού της Πελού, Φρέντι(aka Cheri, όπως τοναποκαλούσε παιδιόθεν η νονά του , η “Νουνούν” Λέα…) . Η ταινία αποτελεί έξοχο μάθημα κινηματογραφικής αισθητικής. Υπέροχα κοστούμια δια χειρός Consolata Boyle, ονειρεμένη φωτογραφία, και στήσιμο των “κάδρων” που θυμίζει ελαιογραφίες της εποχής. Ιδίως το πρωταγωνιστικό ζεύγος των Pfeiffer-Friend μοιάζουν σα να ξεπήδησαν από πίνακα του Γούσταβ Κλιμτ.
‘Οπως φυσικά συμβαίνει με κάθε αβάσταχτη ομορφιά ,στο βάθος υπάρχει πάντα ένα “σκουλήκι” που υπονομεύει τη μόστρα .Πίσω απ΄ τα κομψά ρούχα, τα πανάκριβα κοσμήματα, συνήθως αλλά όχι πάντα, δώρα από τους ξετρελαμένους εραστές/πελάτες, και τα σαγηνευτικά κορμιά αυτών των υπάρξεων, αφενός καραδοκεί μία στυγνη και απολύτως συνετή επιχειρηματίας(ο εαυτός τους) αφετέρου, η επιχειρηματίας νιώθει πιό έντονα -συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες γυναίκες που δεν έχουν το σεξ ως επάγγελμα- το φοβο του γήρατος, της φθοράς και το ότι “δεν περνάει πλέον η μπογιά της”. Κατι το οποίο νιώθει έντονα και εκφράζει και η πανέμορφη Λέα , κι ας έχει μαγέψει αθεράπευτα και αμετάκλητα τον 19χρονο Φρέντι/ Cheri, με τον οποίο διατηρει τελικά ερωτική σχέση διάρκειας 6 ετών.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι παρακολουθούμε τηνν υπονόμευση αυτής της σχέσης όχι τοσο απ΄ έξω, απ΄τον γνωστό και μη εξαιρετέο κοινωνικό πε΄ριγυρο, αλλά από μέσα, απ΄το ίδιο το ζευγάρι. Το σαράκι που δαγκώνει τη Λέα, αρχιζει να βγαίνει προς τα έξω για να πάρει αέρα.
Και η Λέα ,που έχει ήδη ,κατά παράβαση των αρχών του επαγγέλματος, ερωτευθεί βαθιά τον νεαρό “μαθητή” της, προσπαθει να προστατεύσει την ομορφιά του απ΄την επικείμενη φθορά( τη δική της φθορά) και του ζητάει να χωρίσουν. Να πάψει αυτός επιτέλους ν’αποτελεί τον μικρό της λατρεμένο ,παγιδευμένο σε μία αέναη νεότητα και να ενηλικιωθεί προχωρώντας, εγκαταλείποντας αυτή τη σχέση.
Πολύ έξυπνο το φινάλε και ικανοποιητικό για τους ένθερμους υποστηρικτές των ερωτικών σχέσεων με διαφορά ηλικιας. Ναι, μπορέι ο Cheri να συμφώνησε και να μάζςψς συντετριμμένος τα μπογαλάκια του απ΄τη σπιταρώνα της Λέα, αλλά όχι, ΔΕΝ πείστηκε ότι αυτο ήταν και η καλύτερη επιλογή. Και έδωσε τελικά στον εαυτό του τη μοναδική άρμόζουσα λύση, σε όσους αδυνατούν να ζήσουν χωρίς τον έρωτά τους…
Ο Alexandre Desplat έχει κάνει το θαύμα του για άλλη μιά φορά με τη μουσική επένδυση, και ο Friend είναι ιδανικός Cheri, όπως και ιδανική πειλογή πιστεύω, για το ρόλο του ‘Εγκον Σίλε ή του ‘Ενβαρντ Μούνχ σε μελλοντικές ταινίες.
Η Collete με το υλικό της και ο τρομερός Christopher Hampton με το σενάριό του συνεπικουρούμενοι απ΄τους υπολοιπους “αφανείς” συντελεστές, μας προσφέρουν μιά αλησμόνητη αισθητικά εικόνα της “Ωραίας Εποχής” , πριν τη σαρώσει και παραμορφώσει η φρίκη και ο παραλογισμός του πολέμου.
Φράνσις
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πείς την ιστορία του πληρωμένου έρωτα. Η ταινία του Stephen Frears Cheri δεν αποτελεί βεβαίως οπτική μελέτη του φαινομένου στην ολότητά του, αλλά ειναι απλώς ΑΠΑΙΧΤΗ. Ιδίαίτερα στο αισθητικό μέρος. Αυτό που προανέφερα ,την πληρωμένη επίσκεψη/συγχρωτισμό με επαγγελματίες του σεξ,νεότερων κυρίως ανδρών αλλά και μεγαλύτερων, στο Παρίσι της Belle ‘Epoque πριν τον Α’ Παγκοσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται στην συγκεκριμενη ταινία με τόσο φίνο, καλογουστο και “λογοτεχνικό” τρόπο, ώστε βλέποντας την πανέμορφη ακόμη, στα 53 της παρακαλώ, Michelle Pfeiffer, στο ρόλο της ισχυρής, διάσημης και πλούσιας εταίρας της εποχής, Λέα ντε Λανβάλ, συχνότατα ξεχνας πως πρόκειται κατ’ ουσίαν για μία πόρνη πολυτελείας, και θαυμάζεις άπληστα την ομορφιά και το απίστευτα καλό γούστο αυτής της γυναίκας.
Δια του λόγου το αληθές, παρατηρείστε το μέγαρο-σπίτι της , συγκρινόμενο με το βαρυφορτωμένο, κακόγουστο,και “φλύαρο” σπίτι της έτερης πλούσιας εταίρας , φίλης της Λανβάλ, μαντάμ Πελού( απολαυστικά πληθωρική η Kathy Bates).
Εννοείται πως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει γαι το νεαρό άνδρα που έδωσε και το όνομά του στον τίτλο της ταινίας, τον υπέροχο και εξαιρετικό ερμηνευτικά, Rupert Friend, στο ρόλο του γιού της Πελού, Φρέντι(aka Cheri, όπως τοναποκαλούσε παιδιόθεν η νονά του , η “Νουνούν” Λέα…) . Η ταινία αποτελεί έξοχο μάθημα κινηματογραφικής αισθητικής. Υπέροχα κοστούμια δια χειρός Consolata Boyle, ονειρεμένη φωτογραφία, και στήσιμο των “κάδρων” που θυμίζει ελαιογραφίες της εποχής. Ιδίως το πρωταγωνιστικό ζεύγος των Pfeiffer-Friend μοιάζουν σα να ξεπήδησαν από πίνακα του Γούσταβ Κλιμτ.
‘Οπως φυσικά συμβαίνει με κάθε αβάσταχτη ομορφιά ,στο βάθος υπάρχει πάντα ένα “σκουλήκι” που υπονομεύει τη μόστρα .Πίσω απ΄ τα κομψά ρούχα, τα πανάκριβα κοσμήματα, συνήθως αλλά όχι πάντα, δώρα από τους ξετρελαμένους εραστές/πελάτες, και τα σαγηνευτικά κορμιά αυτών των υπάρξεων, αφενός καραδοκεί μία στυγνη και απολύτως συνετή επιχειρηματίας(ο εαυτός τους) αφετέρου, η επιχειρηματίας νιώθει πιό έντονα -συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες γυναίκες που δεν έχουν το σεξ ως επάγγελμα- το φοβο του γήρατος, της φθοράς και το ότι “δεν περνάει πλέον η μπογιά της”. Κατι το οποίο νιώθει έντονα και εκφράζει και η πανέμορφη Λέα , κι ας έχει μαγέψει αθεράπευτα και αμετάκλητα τον 19χρονο Φρέντι/ Cheri, με τον οποίο διατηρει τελικά ερωτική σχέση διάρκειας 6 ετών.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι παρακολουθούμε τηνν υπονόμευση αυτής της σχέσης όχι τοσο απ΄ έξω, απ΄τον γνωστό και μη εξαιρετέο κοινωνικό πε΄ριγυρο, αλλά από μέσα, απ΄το ίδιο το ζευγάρι. Το σαράκι που δαγκώνει τη Λέα, αρχιζει να βγαίνει προς τα έξω για να πάρει αέρα.
Και η Λέα ,που έχει ήδη ,κατά παράβαση των αρχών του επαγγέλματος, ερωτευθεί βαθιά τον νεαρό “μαθητή” της, προσπαθει να προστατεύσει την ομορφιά του απ΄την επικείμενη φθορά( τη δική της φθορά) και του ζητάει να χωρίσουν. Να πάψει αυτός επιτέλους ν’αποτελεί τον μικρό της λατρεμένο ,παγιδευμένο σε μία αέναη νεότητα και να ενηλικιωθεί προχωρώντας, εγκαταλείποντας αυτή τη σχέση.
Πολύ έξυπνο το φινάλε και ικανοποιητικό για τους ένθερμους υποστηρικτές των ερωτικών σχέσεων με διαφορά ηλικιας. Ναι, μπορέι ο Cheri να συμφώνησε και να μάζςψς συντετριμμένος τα μπογαλάκια του απ΄τη σπιταρώνα της Λέα, αλλά όχι, ΔΕΝ πείστηκε ότι αυτο ήταν και η καλύτερη επιλογή. Και έδωσε τελικά στον εαυτό του τη μοναδική άρμόζουσα λύση, σε όσους αδυνατούν να ζήσουν χωρίς τον έρωτά τους…
Ο Alexandre Desplat έχει κάνει το θαύμα του για άλλη μιά φορά με τη μουσική επένδυση, και ο Friend είναι ιδανικός Cheri, όπως και ιδανική πειλογή πιστεύω, για το ρόλο του ‘Εγκον Σίλε ή του ‘Ενβαρντ Μούνχ σε μελλοντικές ταινίες.
Η Collete με το υλικό της και ο τρομερός Christopher Hampton με το σενάριό του συνεπικουρούμενοι απ΄τους υπολοιπους “αφανείς” συντελεστές, μας προσφέρουν μιά αλησμόνητη αισθητικά εικόνα της “Ωραίας Εποχής” , πριν τη σαρώσει και παραμορφώσει η φρίκη και ο παραλογισμός του πολέμου.
Φράνσις
