Έρωτας στα Τυφλά (Un Peu Beaucoup Aveuglément)
Τελικά ο έρωτας είναι τυφλός; Αυτό μοιάζει να διερωτάται αυτή η κεφάτη κομεντί, με δυο παράξενους ανθρώπους, με μια μεσοτοιχία να τους διαχωρίζει. Από τη μια έχουμε την καταπιεσμένη πιανίστρια, λίγο πριν ένα σημαντικό διαγωνισμό που νοικιάζει το διαμέρισμα θέλοντας να ζήσει αυτόνομα και από την άλλη μεριά του τοίχου, έναν απόκοσμο κατασκευαστή περίπλοκων παιχνιδιών όπως το επτάπλευρο σκάκι, που αποφεύγει να βγαίνει από το διαμέρισμα του προσπαθώντας να τελειοποιήσει το υπέρτατο παιχνίδι του, Ultimatum. Λόγω της κακής κατασκευής ο τοίχος έχει την ακουστική ρυζόχαρτου, με αποτέλεσμα να ακούγονται στο διπλανό διαμέρισμα ακόμα και οι πιο σιγανοί ψίθυροι. Αυτό που αρχικά θα ξεκινήσει ως πόλεμος ανάμεσα στους δυο γείτονες, θα περάσει σε μια αμοιβαία κατανόηση του προγράμματος του ενός από τον άλλο και τελικά σε μια ιδιόρυθμα ρομαντική σχέση.
Ξεκινώντας με ορμή, κέφι και φρέσκιες ιδέες, η ταινία θα διασκεδάσει, ακόμα και από τους τίτλους έναρξης και κατόπιν, ιδιαίτερα τους φίλους του rom-com, όμως όσο περνά η ώρα οι ρυθμοί της πέφτουν υπερβολικά, οι πρωτότυπες ιδέες μοιάζουν να ξεθυμαίνουν και το όλο εγχείρημα πέφτει αναπόφευκτα στην παγίδα της μελούρας. Η φιλοσοφία -σε έντονο γαλλικό πνεύμα- περί σχέσεως ενός ζευγαριού με ένα τοίχο ανάμεσα τους, χωρίς ουσιαστικά να έχουν ειδωθεί ποτέ, παρά την πασιφανέστατη κατάληξη του, έχει και ένα σύγχρονο σχόλιο ωραιοποιώτας πολλές ιδιόμορφες σχέσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «αρρωστημένες» στην εξέλιξη τους. Από την άλλη δείχνει και το δέσιμο των δυο ανθρώπων, χωρίς φυσική επαφή, με τον τοίχο να έχει το ρόλο που άλλωτε έχουν δυο υπολογιστές, σε σχέσεις από απόσταση.
Ο ηθοποιός Κλοβίς Κορνιγιάκ, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα έχει ωραία οπτική του κάδρου, το οποίο συχνά χωρίζει στα δυο. Φαίνεται όμως να απασχολείται περισσότερο με την πρωταγωνίστρια του Μελανί Μπερνιέρ, στο ρόλο της Μασίν (την απαυτούλα), παρά με τον δικό του χαρακτήρα, τον Μασέν (τον απαυτούλη) και να χάνει το ρυθμό του στο δεύτερο μισό της ταινίας του. Μπορούμε όμως να κρατήσουμε την ξεκαρδιστικά παρατραβηγμένη σκηνή προσομοίωσης σεξ, πάνω στην παρτιτούτα του Σοπέν.
Τελικά να τη δω; Η κλασική περίπτωση χαλαρής γαλλικής rom-com, που ενδείκνυται για θερινό. Ενδιαφέρον πρώτο μισό με ιδέες που δυστυχώς όμως δεν τις εξελίσει όσο θα μπορούσε στη συνέχεια.
