Γλυκιά Απόδραση (Comme Un Avion)

Η πιο φαινομενικά αδιάφορη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος του πρόσφατου 17oυ Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, μας επιφύλασσε και την πιο ευχάριστη έκπληξη, κερδίζοντας επάξια και ομόφωνα το βραβείο καλύτερης ταινίας!

Ένας μεσήλικας άντρας, αλλά αιώνιο παιδί στην ψυχή, σχεδιαστής τρισδιάστατων που έχει πάθος με τα αεροπλάνα, ανακαλύπτει μια νέα αγάπη στα καγιάκ, που το σκαρί τους του θυμίζει την άτρακτο αεροπλάνου. Αρχικά, κρυφά από όλους, αγοράζει και κατασκευάζει ένα στην ταράτσα, όταν όμως τον ανακαλύπτει η γυναίκα του τον παροτρύνει να το ρίξει στο νερό. Έτσι ξεκινά ένα διασκεδαστικό ταξίδι στο ποτάμι, στους ανθρώπους που θα συναντήσει εκεί, αλλά και μέσα του.

Οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στο τριπλό One Man Show του κεντρικού πρωταγωνιστή, του ελληνικής καταγωγής Μπρούνο Πονταλίδης, ο οποίος έγραψε το σενάριο και ανέλαβε και την σκηνοθεσία της ταινίας. Ο Πονταλίδης φτιάχνει έναν ενδιαφέρον χαρακτήρα, ουσιαστικά τον ήρωα του σύγχρονου μεσήλικα, που πατά πόδι στην βαρετή καθημερινότητα και τολμά και αποδρά. Με χιούμορ, έντονη φαντασία και αθώα παιδικότητα, είναι ένας πιο ρομαντικός Big Lebowski του Τζεφ Μπρίτζες, επίσης στην κοσμάρα του. Αλλιώς είναι ένας ευρωπαίος Lester Burnham, δηλαδή ο χαρακτήρας του Κέβιν Σπέισι στο American Beauty, άλλη μια εξαιρετική ταινία για τη λεγόμενη κρίση της μέσης ηλικίας.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ταξιδιού με το καγιάκ, είναι η έμπευση από την Οδύσσεια του Ομήρου. Ο χαρακτήρας του ο Μισέλ με το καγιάκ του θα κάνει μια περιπλάνηση που θαρρείς ότι περνά από το νησί των Λωτοφάγων (του αψέντι), της Κίρκης (εστιατόρισσας) και του Κύκλωπα (σεκιούριτι), μοιάζει να προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά πάλι να επιστρέφει μέχρι να θελήσει πραγματικά να επιστρέψει στην Ιθάκη και την Πηνελόπη του. Διατηρώντας την ταινία σε χαλαρό κεφάτο ρυθμό, με comic reliefs, περνά ταυτόχρονα τα σχόλια του σε ένα δεύτερο επίπεδο μιας πιο διεισδυτικής ματιάς, κάτι που ανεβάζει περισσότερο την ταινία από μια απλή feel good απόλαυση. Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να δώσουμε στον ήχο, με ιδιαίτερη έμφαση και καθαρότητα σε μικρούς ήχους που βάζουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στη συνολική εμπειρία.

Ο Μπρούνο Πονταλίδης βάζει στην ταινία του σε συμπρωταγωνιστικό ρόλο τον αδερφό του Ντένις και την Σαντρίν Κιμπερλέν, ενώ εμφανίζει και αρκετούς γνωστούς γάλλους ηθοποιούς. Διαθέτει και αρκετά εσωτερικά αστεία, όπως τον ψαρά που μοιάζει στον Πιέρ Αρντιτί, που είναι ο Πιέρ Αρντιτί και τον μικρό Νίνο Πονταλίδης, το μικρό μαθητευόμενο καγιάκ πιτσιρίκι που «του την λέει» και βρίζονται πεταχτά καθώς περνά. Στο υπέροχο soundtrack της ταινίας μεταξύ άλλων θα βρείτε και δυο ωραία τραγούδια του Ζορζ Μουστακί.

Τελικά να τη δω; Nα τη δείτε οπωσδήποτε. Απολαυστική, σε χαλαρούς ρυθμούς, κυλά με υπέροχη ροή, επαναπροσδιορίζοντας την Οδύσσεια του Ομήρου, υπό το πρίσμα της κρίσης της μέσης ηλικίας.