Το Κυπαρίσσι του Βυθού (Cypress Deep Down)
Τον σκηνοθέτη Νίκο Κορνήλιο αγαπήσαμε μέσα από τις 11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου. Αργότερα, μας παρουσίασε το εγχείρημα της Μητριαρχίας, με ενδιαφέροντα σημεία, αλλά σίγουρα την εξουθενωτική για τον θεατή τρίωρη διάρκεια της.
Η νέα του ταινία, που προσπαθεί να προσεγγίσει το ποιητικό σινεμά, όπως δήλωσε και ο ίδιος, με θέμα την προβληματική του γύρω από τον έρωτα.
>> Διαβάστε: ολόκληρη τη συνέντευξη του σκηνοθέτη στους Cinepivates
Στην ουσία πρόκειται για ατάκτως βαλμένες στιγμές αυτοσχεδιασμών ζευγαριών ηθοποιών, που κινηματογραφούσε για διάστημα χρόνων. Σε ευτυχισμένες στιγμές ή τσακωμούς, το μισό διάστημα ρεαλιστικό, το άλλο μισό χωρίς ρούχα, σε αυτοσχεδιαστικά χορευτικά που αποτυπώνουν τον πόθο ή τον πόνο, την χαρά ή τον θυμό, τη ζήλεια ή τους καβγάδες.
Ενδιάμεσα, εισάγει εικόνες δέντρων και φύλλων, ενώ διατηρεί ένα μόνιμο αφηγηματικό voice over πάνω σε κείμενο που έχει γράψει ο ίδιος. Παράλληλα, διακρίνουμε ξανά τη σημασία που δίνει στη θέση της γυναίκας, γενικότερα στο έργο του.
Επειδή στους ανθρώπους που συμπαθώ θέλω να είμαι ειλικρινής -ίσως και πιο απαιτητικός- και να μη «τους χαϊδεύω τα αυτία», όπως κάνουν πολλοί άλλοι, θεωρώ ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά απογοητευτικό, παρόλο που ο σκηνοθέτης είχε στην κατοχή του καλό πρώτο υλικό ηθοποιών.
Το μεγάλο πρόβλημα, είναι σε αυτό που θέλει να πει και τον τρόπο παρουσίασης. Φλύαρο ανευ λόγου, επαναλαμβάνοντας τα ίδια μοτίβα ξανά και ξανά, προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πείσει ότι κάνει τέχνη, ενώ το μήνυμα μένει απλοϊκό χωρίς να εξελίσσεται σε τίποτα παραπέρα.
Μπορεί να υπήρχαν επιρροές από το Tree of Life ή την τελευταία ταινία του Γκοντάρ, όμως ο Κορνήλιος δεν είναι Γκοντάρ και δε θα έπρεπε να προσπαθεί να γίνει.
