Damien: Η επιστροφή του «εξ’απο’δω» 40 χρόνια μετά κι η μόνιμη απουσία του καλού

H νέα σειρά Damien του δικτύου A&E, από τους παραγωγούς του the Walking Dead και Shield.

H σειρά ξεκίνησε στην επέτειο 40 χρόνων από την πρώτη ταινία the Omen (1976), με τον Γκρέγκορι Πεκ, την Λι Ρέμικ και τον Ντέιβιντ Ουόρνερ στην κλασική, πλέον ταινία τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας του Ρίτσαρντ Ντόνερ (ενός σκηνοθέτη που είναι πάντως περισσότερο γνωστός με τις μετέπειτα δουλειές του, Goonies, Φονικό Όπλο 1-4, Maverick, Θεωρίες Συνομωσίας, 16 Τετράγωνα). Η ταινία, μαζί με τις αντίστοιχες ταινίες περιόδου, Ο Εξορκιστής (1973), Carrie (1976), Poltergeist (1981), σημείωσε εμπορική επιτυχία στο κοινό ταινιών τρόμου και μη, απέκτησε τρεις συνέχειες το 1978, 1981, 1991, έγινε ντοκιμαντέρ (Omen Legacy, 2001) που ερευνούσε πραγματικές ιστορίες που είχαν «ομοιότητα» με τις ταινίες και μια αποτυχημένη προσπάθεια για remake το 2006.

Τον «τότε Ντέμιαν», τον πρώτο του 1976, τον έπαιζε ο μικρός Χάρβεϊ Στίβενς, ένα 6χρονο παιδί, που για τις ανάγκες του ρόλου έπρεπε να σκουρύνει και να ισιώσει τα ξανθά μαλλιά του. Μάλιστα, ως πρωτοεμφανιζόμενος ήταν και υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα εκείνη τη χρονιά για την ερμηνεία του. Ο Στίβενς δεν ξανασχολήθηκε με την ηθοποιία, παρά μιας τηλεταινίας του ’80, για να επιστρέψει τιμητικά στο Omen του 2006 να κάνει το μικρό ρόλο ενός ρεπόρτερ.

H σειρά πατά πάνω στην πρώτη ταινία, the Omen (1976) χρησιμοποιώντας ή αναπαράγωντας στιγμές σε flash-backs, ή εμφανίζοντας το αρχικό καστ σε κορνίζες, αλλά και του τρίτου μέρους Omen III: The Final Conflict (1981). Παραβλέπει, όμως γεγονότα και συνθήκες των άλλων δυο κινηματογραφικών μεταφορών, το Omen II (1978) και Omen IV (1991).

Nα αναφέρουμε ότι τόσο η σειρά όσο και οι ταινίες, δεν έχουν σχέση με το γνωστό μουσικό χιτάκι της techno περιόδου του 1993, Omen III των Magic Affair.

Πως ξεκινάμε λοιπόν; Ο Ντέμιεν είναι ένας νεαρός φωτογράφος που δουλεύει freelancer ως πολεμικός ανταποκριτής. Θυμάται ελάχιστα, ως τίποτα από το παρελθόν του, ιδιαίτερα την παιδική του ηλικία. Οι φωτογραφίες του τυγχάνουν αναγνώρισης, ενώ μοιάζει να τον τραβά ο ανθρώπινος πόνος και οι συμφορές, δείχνοντας όμως να έχει αγνή ψυχή και προθέσεις. Όταν βρίσκεται σε έναν καταβλισμό στη Δαμασκό με περίεργη γερόντισσα τον πλησιάζει και του λέει μερικά ακαταλαβίστικα λόγια, μαζί με αραμαϊκά και τα τελευταία λόγια της μητέρας του. από εκεί ξεκινά μια παράνοια, όπου όσοι είναι κοντά του είτε βρίσκουν τραγικό θάνατο, είτε δεν είναι αυτοί που φαίνονται να είναι. Ο Ντάμιεν συνεχίζει να διατηρεί την καλοκάγαθη αθωότητα του και το καλοσυνάτο βλέμα του, ενώ μοιάζει άτρωτος σε οτιδήποτε θα μπορούσε να τον απειλήσει. Πίσω από κουρτίνες και πρόσωπα, κρύβονται δυνάμεις που περίμεναν χρόνια και που όλες έχουν να κάνουν μαζί του και με το ρόλο που θα παίξει.

Δεν μπορώ να αποφύγω μια στάση εδώ, για να μιλήσω για το πόσο άσχημο και υποκριτικό, πόσο εκμετάλλευση της επικαιρότητας μου φάνηκε, η χρήση της Δαμασκού, μιας κάποτε όμορφης πόλης του ανατολικού κόσμου, που πλέον έχει ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς των Αμερικάνων, να χρησιμοποιείται για θριλεράκι σίριαλ της σειράς…

Βλέπουμε λοιπόν μια πρώτη μεταστροφή, από το υπερφυσικών δυνάμεων καταραμένο βρέφος, τον σπόρο του κακού, των πρώτων ταινιών, στη σειρά συναντάμε έναν έφηβο, ήρεμο και πράο, με φαινομενικά καλούς τρόπους και απόψεις, που μοιάζει να θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Σιγά σιγά μπαίνοντας στο «νόημα» αρχίζει να φανερώνει το άλλο του πρόσωπο, αυτό του τέρατος που ίσως κρύβει μέσα του. Διότι η σειρά μας λέει ότι δεν είναι το μόνο βρέφος και ότι αν δεν είναι αυτός θα ακολουθήσουν κι άλλα σημαδεμένα παιδιά να εκπληρώσουν τον σκοπό του. Μπαίνει λοιπόν και το κοινό στο δίλημμα να συμπαθήσει τον πρωταγωνιστή και να βγάλει το συμπέρασμα ότι αν είναι να είναι κάποιος ας είναι ο συγκεκριμένος που παρακολουθούμε, να προχωρήσει η εξέλιξη του «πεπρωμένου».

Πρωτοκλασάτα ονόματα δε θα βρούμε στο Damien, θα βρούμε όμως γνωστές φάτσες… Στο ρόλο του Ντέμιαν Θορν, ο Μπράντλεϊ Τζέιμς, γνωστός περισσότερο από την σειρά Merlin, ίσως και το μετέπειτα πέρασμα του από το iZombie. Στο ρόλο της Αν Ρούτλετζ η Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, η πιο γνωστή της παρέας, από τη Χάνα και τις Αδερφές της, το ρόλο της μάνας στο Μάυρο Κύκνο, υποψήφια για Όσκαρ β γυναικείου ρόλου στο Πορτρέτο μιας Κυρίας του 1996, το Lantana, παλιότερα σαν Μαρία Μαγδαλινή πλάι στον Γουίλεμ Νταφόε, στον Τελευταίο Πειρασμό του Σκορσέζε, βραβευμένη δυο χρονιές συνεχόμενες στις Κάννες, με τα A World Apart (1988) και Shy People (1987). Τέλος, ο Σκοτ Ουίλσον, γνωστός περισσότερο ως γερό-Χέρσελ, ο γιατρός του the Walking Dead στις πρώτες σεζόν, πατέρας της Μάγκι και της Μπεθ, αλλά και για τα The Ninth Configuration, In Cold Blood και τη συμμετοχή του στα the Last Samurai, Monster, Dead Man Walking, παλιότερα.

Στέκομαι όμως και ως προς τη θεματολογία μιας σειράς με πρωταγωνιστές τον αντίχριστο και σατανιστές, ενάντια σε φανατισμένους χριστιανούς. Το κοινό πάντα λάτρευε τα κακά παιδιά, τους παραστρατημένους πρωταγωνιστές. Παρατηρούμε, όμως και μια μεταστροφή στους τηλεοπτικούς ήρωες που παρακολουθούμε τελευταία χρόνια… Μπορεί όλοι οι χαρακτήρες του Penny Dreadful να κουβαλάνε τα δικά τους σκοτεινά μυστικά, αλλά να μάχονται το κακό, ή στο Salem το κυνήγι των μαγισσών να έχει φτάσει στις κακές και λιγότερο κακιές μάγισσες, όμως πολλές σειρές φλερτάρουν με τα όρια. Έτσι, για παράδειγμα, στη σειρά Dexter πρωταγωνιστής είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος που τεμαχίζει τα θύματα του. Τελευταία είδαμε τη μεταφορά από κομικ του Lucifer, όπου ο συμπαθέστατος και χιουμορίστας διάβολος έκανε διάλειμμα και κατέβηκε στο Λος Άντζελες.

Στο Damien πάλι συμπάσχουμε με τον αντίχριστο, σε έναν κόσμο που βράζει, σε ένα ύφος που ίσως στις απαρχές των ’80s και ’90s να λειτουργούσε, τώρα όμως χάνει σε μυστήριο ή ενδιαφέρον. Ίσως να φταίει και η γιορτή του Πάσχα που είχαμε πρόσφατα, όμως με έβαλε σε σκέψεις…

Άραγε το να αποδεχτούμε την ύπαρξη του κακού δεν προαπαιτεί ταυτόχρονα την αποδοχή της ύπαρξης του καλού; Που είναι όμως το καλό; Βλέπουμε συχνά εκφάνσεις του διαβόλου, ή του κακού γενικότερα, χωρίς την παρουσία δύναμης του καλού να την αντισταθμίσει. Ομοίως και στη δημοφιλή σειρά Supernatural, το κακό βολοδέρνει στη γη και μοναδικοί να σταθούν εμπόδιο του είναι τα αδέρφια Γουίντσεστερ, ενώ ο Θεός είναι «περιέργως» μονίμως απών, ακόμα και όταν πήγαν στον Παράδεισο να τον αναζητήσουν! Με άλλα λόγια, αντιστάθμιση στο κακό είναι μονάχα το ανθρώπινο στοιχείο.

Φυσικά, πρόκειται για σειρές φαντασίας, που σκοπό έχουν να διασκεδάσουν το κοινό, αυτό όμως το στοιχείο κρύβει και ένα κοινωνικό σχόλιο, ότι δηλαδή σε ένα κόσμο που έχει πάρει περίεργη τροπή, δε πρέπει να επαναπαυώμαστε ούτε να περιμένουμε θαύματα, αλλά να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας για να κάνουμε όλοι μας ότι μπορούμε για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.

Αν κάτι δε μου αρέσει στο Damien, είναι η μόνιμη χρήση των σκύλων ως υπηρέτες του κακού, ιδιαίτερα εμφανίζοντας δολοφονικά ροντβάιλερ. Δυστυχώς είχαμε στη χώρα μας και το άσχημο πραγματικό περιστατικό σκύλου της συγκεκριμένης ράτσας που επιτέθηκε και σκότωσε μικρό πεντάχρονο παιδί, προ ολίγων ημερών.

Από την άλλη η γερμανίδα φανατισμένη χριστιανή, που μας κάνει ασυναίσθητα να παίρνουμε το μέρος του Ντέμιαν, εμπεριέχει και ένα σχόλιο για τα άσχημα φαινόμενα θρησκευτικού φανατισμού που ζούμε καθημερινά και κοστίζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων.

Η σειρά την ερχόμενη εβδομάδα προβάλει το τελευταίο επεισόδιο Ave Satani, με το οποίο κλείνει τη σεζόν της και μένει να αποδειχθεί αν θα ανανεωθεί και για δεύτερη σεζόν, πράγμα πιθανότατα δύσκολο αν δε βρει κάτι πιο φρέσκο να μας πει.