Ο Καλύτερος Φίλος Μου (A Dog’s Purpose)
Οι διαφορετικές ζωές ενός σκύλου, του Μπέιλι, και οι περιπέτειές του στη διάρκεια αρκετών χρόνων σε μία ταινία που συνδυάζει στοιχεία από την ταινία Το Ημερολόγιο και από το Cloud Atlas -αλλά για σκύλους.
Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες για το βίντεο που ήρθε στη δημοσιότητα που δείχνει την κακομεταχείριση ενός γερμανικού ποιμενικού στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας (ο σκύλος φαίνεται να μην θέλει να μπει με τίποτα μέσα στο νερό, ενώ στη συνέχεια φαίνεται ότι τον παρασύρει το νερό και το κεφάλι του βρίσκεται κάτω από αυτό). Αν και η παραγωγή αρνείται τις κατηγορίες, η ταινία βρέθηκε στο στόχαστρο επικρίσεων και αναμένεται να εμποδίσει αρκετούς φιλόζωους από το να πάνε στο σινεμά. Και πραγματικά είναι ζήτημα εάν μία ταινία που μιλά για την φιλοζωία αποδειχθεί ότι κακομεταχειρίστηκε τους σκύλους που συμμετείχαν στα γυρίσματα. Το ζήτημα είναι ότι η κακοποίηση των ζώων για τις ανάγκες μιας ταινίας είναι πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ζήτημα και μακάρι να προκαλέσει αυτό το περιστατικό μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση.
Κρίνοντας μονάχα την ταινία και όχι τη συζήτηση γύρω από την ταινία, θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα μάλλον μέτριο δράμα από τον Λάσε Χάλστρομ, που σε στιγμές του σίγουρα θα συγκινήσει όσους είχαν και αγάπησαν ποτέ έναν σκύλο. Στη διάρκεια της ταινίας ο Μπέιλι, ο κεντρικός σκύλος της ταινίας, βιώνει διάφορες ζωές: αντιμετωπίζει κακουχίες, αδιάφορα αφεντικά, κινδύνους… το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας επικεντρώνεται στη σχέση του Μπέιλι με τον Ίθαν. Η ταινία παρουσιάζεται μέσα από την οπτική του σκύλου και ακούμε τον Τζος Γκαντ να λέει διάφορα χαριτωμένα (που και πάλι αφορούν αυτά που ένας άνθρωπος νομίζει ότι σκέφτεται ένας σκύλος). Ο Μπέιλι μεγαλώνει και βλέπει τον Ίθαν να μεγαλώνει και αυτός: τα προβλήματα με τον αλκοολικό πατέρα του, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τα πρώτα του βήματα ως ενήλικος. Και ύστερα η ιστορία ξεκινά από την αρχή: ο Μπέιλι είναι τώρα ένας θηλυκός γερμανικός ποιμενικός, ένας αστυνομικός σκύλος. Το μοτίβο σε όλες τις ζωές είναι πάνω κάτω το ίδιο: ο σκύλος έρχεται για να βοηθήσει μοναχικούς ανθρώπους, για να… εκπληρώσει τον σκοπό του, όπως διατείνεται η ταινία -μέσω και του τίτλου της και του tagline της που μοιάζει να έχει βγει από μυθιστόρημα του Πάολο Κοέλιο.
Σεναριακές απιθανότητες είναι αναμενόμενες σε αυτή την ταινία που έχει περισσότερο στόχο να φέρει δάκρυα στα μάτια του κοινού. Όσον αφορά τις ερμηνείες, όπως φαντάζεται κανείς δεν είναι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά οι σκύλοι. Και αυτοί είναι όλοι γλυκύτατοι και υπέροχοι και κλέβουν την παράσταση (ειδικά όταν απέναντί σου έχεις έναν Ντένις Κουέιντ που προσπαθεί ενώ είναι 60+ να παίξει τον έφηβο για κάποιο λόγο…)
Τελικά να τη δω;
Από τις ταινίες που μέσα στα επόμενα χρόνια αναμένεται να τις βλέπουμε ξανά και ξανά στην τηλεόραση τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου. Έχει τις καλές της στιγμές, αλλά συχνά θα σας φανεί υπερβολικά σαχλή και γλυκερή.
