Resident Evil: Το Τελευταίο Κεφάλαιο (the Final Chapter)

«My name is Alice and I remember everything», ή μήπως όχι;

Όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Ξεκινώντας από την αγάπη της Μίλα Γιόβοβιτς, αλλά και του συζύγου της σκηνοθέτη Πολ Άντερσον, για τη γνωστή σειρά βιντεοπαιχνιδιών, ξεπρόβαλλαν οι μεταφορές σε ταινίες, με τα πρώτα να είναι σαφώς τα πιο εντυπωσιακά, από κάποια που ακολούθησαν. Άλλοτε παρασύρθηκαν, άλλοτε χάθηκαν μέσα στο ίδιο το σύμπαν που οι ίδιοι δημιούργησαν, όμως ουδέποτε ξέφυγαν τόσο ώστε να πει κανείς ότι οι ταινίες τράβηξαν το δικό τους δρόμο. Παράλληλα, η Μίλα ως Alice αποτέλεσε την ιδανική πρωταγωνίστρια, συνδυάζοντας τόση απειλητική ομορφιά, επιλέγοντας να κάνει η ίδια τα περισσότερα από τα κασκαντεριλίκια που απαιτούσε ο ρόλος και το καταδιασκέδαζε.

Κάπως έτσι λοιπόν προσπαθούν οι δημιουργοί να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ τους, από την πρώτη ταινία του 2002, μέχρι αυτή, την έκτη κατά σειρά, δεκαπέντε χρόνια μετά, σε κινηματογραφικό χρόνο που διαδραματίζεται δέκα χρόνια μετά, βάσει του σεναρίου. Ένα σενάριο που αγκαλιάζει, έστω και λίγο, όλες τις διαφορετικές πορείες που είχαν πάρει οι προηγούμενες ταινίες, συνεχίζει από εκεί που είχε μείνει, αλλά επιδιώκει και να μας πει την πραγματική ιστορία της Alice, ενώνοντας τα κενά. Όχι υπερβολικά φιλόδοξο ή ευφάνταστο, αλλά για τις ανάγκες της ταινίας είναι μια χαρά. Όπως μια χαρά στέκεται και η Μίλα Γιόβοβιτς στις ανάγκες του ρόλου σε σκηνές δράσης, τόσα χρόνια μετά, κατά τη γνώμη μου καλύτερα και από την Κέιτ Μπέκινσεϊλ του τελευταίου Underworld, στον άτυπο ανταγωνισμό των δυο franchise ταινιών. Μεγάλο όνομα στην ταινία, είναι πλέον και ο Ίαν Γκλεν (κυρίως μέσω του Game of Thrones) που επιστρέφει δυναμικά ως Dr. Alexander Isaacs, κερδίζοντας μάλιστα παραπάνω χρόνο συμμετοχής.

Αυτό που πληρώνει η ταινία είναι το σχετικά χαμηλό budget, σε σχέση με όσα θα μπορούσαν να δώσουν ένα φινάλε που πραγματικά θα άξιζε στη σειρά. Εδώ θα τα χρεώσουμε αυτά και στη σκηνοθεσία και το μοντάζ που με απογοήτευσαν. Ενώ έχει τα εφέ του και τα σκηνικά του και τα μακιγιάζ του, όλα είναι λίγο παραπάνω σκοτεινά ή θολά, από όσο θα έπρεπε. Παράλληλα, κάτι που παρατηρήσαμε και την προηγούμενη εβδομάδα στο xXx- απότομες εναλλαγές σκηνών και δράσης που περνάνε τόσο γρήγορα που ο θεατής δεν προλαβαίνει καν να αντιληφθεί τι βλέπει. Πέραν της ζαλάδας και το ότι κρύβουν προχειροδουλειές ή λάθη, για να μη προλάβει το μάτι να τα πιάσει, χάνουν και σε ατμόσφαιρα, παραπέμποντας σε παλιομοδίτικες εποχές. Ας μη ξεχνάμε ότι το Matrix ήταν από τα πρώτα που έκανε το αντίθετο, πάγωνε το χρόνο και έδειχνε σκηνές δράσης σε αργή κίνηση (γνωστό πλέον και ως «bullet time») και έμεινε στην ιστορία. Τόσο το xXx όσο και το Resident Evil εστιάζουν σε άσκοπα πιστολίδια, ενώ οι θεατές περιμένουν να δουν καταδίωξη και ριψοκίνδυνες σκηνές αδρεναλίνης. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση καθώς είναι κάτι που ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Πολ Άντερσον το χρησιμοποιούσε σε σωστές δόσεις στις ταινίες του βάζοντας το θεατή στο επίκεντρο της δράσης του (από το Event Horizon, στα Resident Evil, το Death Race, τους Τρεις Σωματοφύλακες, το Aliens vs Predators). Εδώ όμως, όπως και στην πιο πρόσφατη Φωτιά πάνω από την Πομπηία (Pompeii) του, φάνηκε κάπως αρπακολατζήδικο. Κι αν εκεί το μοντάζ ήταν του Κόνροϊ, εδώ συνεργάζεται με τον έμπειρο σε τέτοιες ταινίες Ντούμπι Γουάιτ (Gamer, Crank High Voltage, Ghost Rider) που επίσης δε δικαιολογείται.

Είναι κρίμα για την Alice να κλείσει έτσι, σίγουρα ως θεατές δεν χορτάσαμε να την βλέπουμε, όμως αυτή η σειρά έκανε τον κύκλο της και η Alice αποσύρεται με το κεφάλι ψηλά. Κρατάμε λοιπόν αυτή τη νοσταλγικότητα, όπως και την εικόνα της Μίλα Γιόβοβιτς ως γηραιάς Alicia. Αλλά και τη μικρή κόκκινη βασίλισσα και την Alicia στα νιάτα της, που την ενσαρκώνει ο καρπός της αγάπης τους, η κόρη της Μίλα Γιόβοβιτς και του Πολ Άντερσον, Έβερ Άντερσον.