Editorial: Μπορούμε να γράψουμε κινηματογραφική ιστορία;

 Του Τάιλερ Ντέρντεν

Έχω την αίσθηση ότι δεκάδες νέες ταινίες γυρίζονται στην Αθήνα. Μικρού και μεγάλου μήκους, κάμερες βγαίνουν κάτω από το καλοκαιρινό ελληνικό φως, στην Αθήνα και στην επαρχία.

Ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, στις ιδέες που λέει και ένας φίλος σκηνοθέτης δεν βάζεις όρια, σενάρια γράφονται, θα γυριστούν – δεν θα γυριστούν, κανείς δεν ξέρει.

Αλλά, πάντως, γράφονται. Αλλά, πάντως, υπάρχουν ιδέες. Γυρίζονται ταινίες.

Πώς και πότε θα προβληθούν αυτό είναι άλλο πρόβλημα. Στη Δράμα κατατέθηκαν 165 ταινίες –για να επιλεγούν τελικά λίγο λιγότερες από 40.

Στην Αντίπαρο, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος γυρίζει το Suntan, αλλά δεν είναι ο μόνος. Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε το Chevalier σε ένα σκάφος, ο Άγγελος Φρατζής γύρισε Το Σύμπτωμα σε Αμοργό, Τήνο και Αθήνα, ενώ ταινία ετοιμάζει και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Και, φυσικά, είναι μερικοί μόνο από τους δεκάδες.

Μιλάμε για μία πρωτοφανή άνθιση του ελληνικού κινηματογράφου και ανεξαρτήτως αποτελέσματος αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι στην κινηματογραφική παραγωγή, είναι ο μόνος τρόπος για να γράψουμε κινηματογραφική ιστορία. Θέλουμε. Μπορούμε;