Tο χαμένο σήμα της δημοκρατίας
(3/5)
Ξαφνικά το απόγευμα της 11 Ιουνίου 2013 η ελληνική κυβέρνηση παίρνει την πρωτοφανή,στα χρονικά δημοκρατικού πολιτεύματος,απόφαση να κλείσει την ΕΡΤ. Οι διακόπτες κατεβαίνουν και στην θέση των καναλιών υπάρχει το μαύρο και στο ραδιόφωνο αντί για φωνές ένας βόμβος. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος και η ομάδα ήταν εκεί από τις πρώτες στιγμές και καταγραφούν την αγωνία αλλά και την διάθεση για αγώνα των εργαζόμενων. Παράλληλα συναντά πρόσωπα που παίζουν ρόλο στα γεγονότα προσπαθώντας να καταλάβει τα αίτια που οδήγησαν την κυβέρνηση σε αυτήν την απόφαση που σόκαρε την ελληνική,και όχι μόνο, κοινωνία.
Ο σκηνοθέτης καταγράφει και παρουσιάζει τα γεγονότα με άμεσο τρόπο δίνοντας αυτή την αίσθηση του παρόντος και του επείγοντος .Καταγράφει με τον φακό του το βίαιο σοκ που προκάλεσε η απόφαση. Δείχνοντας τους υπεύθυνους της κυβερνήσεως μόνο μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης, με μόνη εξαίρεση τον υφυπουργό Δημόσιας Τηλεόρασης,επισημαίνει την απόσταση τους από τα γεγονότα. Με δυναμική καταγραφή των γεγονότων και των αιτίων που τα προκάλεσαν ο Γιώργος Αυγερόπουλος ξεφεύγει από τα όρια του ραδιομεγάρου και συνδέει την ΕΡΤ με την κοινωνική κατάσταση του σήμερα. Το σφιχτό μοντάζ που δεν αφήνει κενά στην διήγηση και διεξάγει ένα διάλογο εξ αποστάσεως μεταξύ των εργαζομένων και των πολιτικών. Προς τιμήν του ο σκηνοθέτης αποφεύγει να δώσει δραματικό τόνο στα γεγονότα χρησιμοποιώντας δραματική μουσική. Η ένταση,η θλίψη και τα συναισθήματα βγαίνουν από τα ίδια τα πλάνα πάνω στα πρόσωπα. Τα δακρυσμένα μάτια μιας από τις εργαζόμενες την ώρα της εισβολής των Ματ είναι ένας δυνατός συναισθηματικά επίλογος σε αυτό το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Δυνατή στιγμή επίσης η συνέντευξη του υφυπουργού που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και η ήπια αντιπαράθεση του με τον σκηνοθέτη.
Η αρετή του ντοκιμαντέρ «Το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας» βρίσκεται στο υλικό που παρουσιάζει, στις δυνατές εικόνες από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις και στο πώς αυτές αντιμετωπίστηκαν από τους εργαζόμενους στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Το ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου είναι στρατευμένο και δεν το κρύβει, αλλά αφήνει χώρο σε όλες τις απόψεις να αναπτυχθούν και δεν προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή του στον θεατή. Αυτό, αλλά και η δύναμη των εικόνων του, αποτελούν τη μεγαλύτερη αρετή του, παρ’ όλο που παρουσιάζει πράγματα που λίγο πολύ όλοι όσοι ανοίξαμε τις τηλεοράσεις μας τον περασμένο Ιούνιο γνωρίζουμε.
