Μακριά από το Πλήθος (Far from the Manning Crowd)
To κλασικό μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι, που είχε γίνει ταινία το 1967, μεταφέρεται ξανά στο κινηματογραφικό πανί, αυτή τη φορά από τον Τόμας Βίντερμπεργκ, ένα από τα τρομερά παιδιά της Δανίας, που μας πρόσφερε πριν λίγα χρόνια το καταπληκτικό Κυνήγι (the Hunt).
Η δεσποινίς Έβεντιν, μια γυναίκα με επαναστατική σκέψη για την εποχή της βικτωριανής Αγγλίας, ζει μόνη με τη θεία της στην εξοχή. Γοητεύεται και γοητεύει τον Γκάμπριελ, έναν βοσκό που τη ζητά σε γάμο, όμως εκείνη αρνείται. Σύντομα όμως οι ζωές και των δυο θα αλλάξουν, μιας και αυτή κληρονομεί το πλούσιο αγρόκτημα του θείου της, ενώ ο Γκάμπριελ χάνει την περιουσία του και αναγκάζεται να εργαστεί στη δούλεψη της. Στη νέα της ζωή, που πλέον δεν επιτρέπει να δει ερωτικά τον Γκάμπριελ, εισέρχεται ο ευκατάστατος μεσήλικας γείτονας, ο κύριος Μπόλγουντ και ο Λοχίας Τρόι, ένας νεαρός ευγενής στρατιωτικός που έχει ζήσει παλιότερα μια ερωτική απογοήτευση και είναι επιρρεπής στο ποτό και τον τζόγο.
Οι τρεις μνηστήρων εκπροσωπούν τρεις διαφορετικές εκδοχές ανδρών που «ζυγίζει» μια γυναίκα της εποχής στο μυαλό της για να αποφασίσει για μια πρόταση γάμου. Τι αντιπροσωπεύει ο καθένας από τους τρεις; Ο Γκάμπριελ εκπροσωπεί την σιγουριά και την αφοσίωση, ο κύριος Μπόλγουντ την κοινωνική θέση και την οικονομική άνεση, ενώ ο Λοχίας Τρόι το αχαλίνωτο νεανικό πάθος και τον έρωτα.
Αν κάποιος έχει δει την ταινία του 1967 του Τζον Σλέσινγκερ, με την Τζούλι Κρίστι, τον Πίτερ Φιντς, τον Άλαν Μπέιτς και ο Τέρενς Σταμπ θα αναγνωρίσει την προσπάθεια του Βίντερμπεργκ να αποδώσει ίδιες κάποιες σκηνές, ενώ υπάρχουν αρκετές ομοιότητες και σε κουστούμια και τοποθεσίες. Υπάρχουν όμως και τεράστιες διαφορές στο πλάσιμο των ηρώων του, όπου είναι έντονα τα σημάδια εκσυγχρονισμού. Έτσι, η δεσποινίς Έβερντιν της Τζούλι Κρίστι ήταν μια δυναμική γυναίκα, αγέρωχη, πληθωρική ξανθιά, με ένα βαθύ σκληρό χαμόγελο, ενώ τώρα η Κάρεϊ Μάλιγκαν είναι πιο φινετσάτη, με χαρακτηριστικό γλυκό χαμόγελο που θυμίζει περισσότερο Τζούλι Άντριους. Από την άλλη αντίθετα στη τρελή, γεμάτη βλαχιά ερμηνεία του Άλαν Μπέιτς, στο ρόλο του Γκάμπριελ Όακ, εδώ ο Ματίας Σένερτς είναι το βαρύ, ολιγομίλητο αρσενικό, κυνικό περισσότερο στα βλέμματα παρά στα λόγια, θυμίζοντας αρκετά το ερμηνευτικό ύφος του Ράιαν Γκόσλινγκ.
Πρόκειται για μια σύγχρονη ανάγνωση του έργου, ως προς την προσέγγιση των χαρακτήρων του. Αντίθετα με τα όσα ξέρουμε για την εποχή, τους τύπους και τα προσχήματα και το άκαμπτο κοινωνικό γίγνεσθαι, με τους τίτλους και τις κάστες, σε επίπεδο καθωσπρεπισμού η ταινία είναι περισσότερο λιτή και γήινη. Σεναριακά, η Μπαθσέμπα Έβερντιν μοιάζει να βγαίνει τελικά η ίδια από τη δύσκολη θέση να επιλέξει, οδηγούμενη από τις συγκυρίες, μη δικαιολογώντας το επαναστατικό για την εποχή πνεύμα, αλλά ως ένα φαντασμένο κορίτσι. Προσωπικά, δε μου άρεσε η προσέγγιση του χαρακτήρα της από την Κάρεϊ Μάλιγκαν, αν και η ερμηνεία της είναι συμπαθητική.
Ο Βίντερμπεργκ έχει προσεγμένη φωτογραφία και κάνει συχνά τα αγαπημένα του παιχνίδια με τις ακτίνες του ήλιου στα πρόσωπα των ηθοποιών. Σε επίπεδο ρυθμού αφήγησης κυλά αργά στην εξιστόρηση και την παρουσίαση των χαρακτήρων. Αν του λείπει κάτι αυτό είναι η ένταση και το πάθος της παλιάς ταινίας. Όλα τα συναισθήματα μοιάζουν καταπιεσμένα και θολά, κρυμμένα πίσω από ένα φιμέ τζάμι. Οι ερμηνείες είναι ακαδημαϊκές, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια σε ταινίες εποχής, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα κάποιος.
Τι προσφέρει; Ένα ρομάντζο παλιάς κοπής με τις ταξικές διαφορές να φαντάζουν μικρές, τόσο κοντά που σχεδόν εκμηδενίζονται. Δικαιολογεί έτσι εν μέρει το γήινο συστατικό των ηρώων και τους δίνει χάρη. Μένει όμως επιφανειακά στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης τους. Με άλλα λόγια, κάνει το έργο από μυθιστόρημα να μοιάζει παραμυθάκι. Η΄αλλιώς ένα Ημερολόγιο (Notebook, 2004) χωρίς το πάθος. Τέλος η ταινία διαθέτει αξιοπρεπή μουσική και ένα πανέμορφο τσοπανόσκυλο.
Τελικά να το δω; Ένα Άρλεκιν εποχής, προσεγμένο, με ομοιότητες αλλά και διαφορές από το παλιό του 1967, αλλά με έναν εκμοντερνισμό της ανάπτυξης των χαρακτήρων του που μάλλον του στερεί παρά του δίνει αέρα.
