Frantz
Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Άννα, μία νεαρή Γερμανίδα επισκέπτεται καθημερινά τον τάφο του αρραβωνιαστικού της, Φραντς, ο οποίος σκοτώθηκε σε ένα πεδίο μάχης στη Γαλλία. Ένας νεαρός Γάλλος, ο Αντριάν, έρχεται και αυτός στον τάφο και αφήνει λουλούδια. Ποια η σχέση του με τον νεκρό Φραντς; Ο Αντριάν λέει στην Άννα και στους γονείς του Φραντς ότι με τον νεαρό Γερμανό τους ένωνε μία βαθιά φιλία από τα χρόνια που σπούδαζε ο Φραντς στη Γαλλία. Η αρχική στάση περιέργειας και εχθρότητας γρήγορα δίνει τη θέση της στην ευγνωμοσύνη της οικογένειας του Φραντς που μέσα από την επαφή της με τον Αντριάν νιώθει ότι βρήκε ξανά τον γιο της.
Αντλώντας έμπνευση από την ταινία «Broken Lullaby» του Ερνστ Λούμπιτς, ο Φρανσουά Οζόν κατασκεύασε εδώ ένα τρυφερό μελόδραμα που μοιάζει να απέχει από δουλειές του όπως το 8 Γυναίκες και το Potiche. Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο φορμάτ και μεγάλο μέρος της ταινίας να είναι στα γερμανικά, το «Frantz» σίγουρα δεν πρέπει να ήταν εύκολη υπόθεση για τον Οζόν.
Στις στάχτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το μίσος μοιάζει άσβεστο. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες της ταινίας, η Άννα και ο Αντριάν, βρίσκονται κάποια στιγμή στη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας σε «εχθρικό έδαφος»: αρχικά ο Αντριάν στη Γερμανία όπου συγκεντρώνει τα επιθετικά βλέμματα και τις εκφράσεις των Γερμανών και στη συνέχεια η Άννα στη Γαλλία, όπου την αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη -είναι άλλωστε οι νικητές του πολέμου, ενώ η Γερμανία έχει υποστεί μια ταπεινωτική ήττα. Σε πολλές σκηνές ο Οζόν προσπαθεί να υπογραμμίσει την ομοιότητα των δύο λαών. Υπάρχουν στην ταινία δύο σκηνές που καθρεφτίζουν η μία την άλλη. Οι Γερμανοί τραγουδούν τον εθνικό ύμνο υπό το βλέμμα του Αντριάν, ενώ αρκετή ώρα αργότερα, στη Γαλλία η Άννα παρακολουθεί αμήχανα τους Γάλλους να τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα. Ο Οζόν δεν κάνει αναχρονιστικά σχόλια για την έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χτίζει όμως το σκηνικό μέσα στο οποίο θα επιτραπεί να αναπτυχθεί το μίσος και ο διχασμός.
Δεν είναι, όμως, όλα αυτά οι λόγοι που το Frantz είναι μια αντιπολεμική ταινία. Είναι η αγάπη της ταινίας για τη ζωή. Είναι τα απλά πράγματα που αγαπούσε ο Φραντς που συγκλονίζουν τον Αντριάν, είναι η ανάγκη της Άννα να βρει την ευτυχία μέσα στη δυστυχία του πολέμου. Υπάρχουν στιγμές σαν κι αυτές που ο Οζόν επιλέγει να τις «φωτίσει» χρησιμοποιώντας χρώμα. Πρόκειται για μία επιλογή που τραβά το βλέμμα του θεατή, αν και συχνά μοιάζει «εφετζίδικη», καθώς δεν διακρίνεις πάντα την αιτία πίσω από τη χρήση του χρώματος.
Το σενάριο είναι μάλλον προβλέψιμο, αλλά τον Οζόν δεν τον ενδιαφέρει αυτό. Στο επίκεντρο της ταινίας του βρίσκεται η Άννα, μία κοπέλα που αναζητά τη ζωή μέσα από τον θάνατο, που στη διάρκεια της ταινίας εξελίσσεται και ωριμάζει, περνά από τη μη δράση στην δράση -υπέροχη η ερμηνεία της Πάουλα Μπέερ, η οποία τιμήθηκε και με βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
